یکی از گناهان در اسلام که موجب فشار قبر می‌باشد، تندخویی است، و این گناه غالباً گناهان بزرگی را به دنبال دارد، نظیر غیبت و زخم زبان، بلکه تهمت و فحش و ناسزا، بلکه تندخویی گاهی موجب قتل نفوس و اتلاف اموال و جرح و کتک می‌شود و آن اقسامی دارد:
الف) تندخویی که از صفت رذیله‌ای نظیر تکبّر و عجب و غضب و مانند اینها سرچشمه می‌گیرد، و این قسم از تندخویی علاوه بر این‌که گناه است، رفع سرچشمه آن یعنی تکبّر و عجب و غضب و مانند اینها نیز از اوجب واجبات است.
ب) تندخویی که از کمون ذات سرچشمه بگیرد، به این معنی که تندخویی او از ملکه در نفس او بر می‌خیزد در حالی که متکبّر نیست و عجب ندارد و تسلّط بر اعصاب دارد، و این قسم از تندخویی نظیر قسم اوّل است که علاوه بر گناه تندخویی، رفع آن ملکه و رذیله از اوجب واجبات است.
ج) تندخویی که از زبان بد شخص سرچشمه می‌گیرد نه از رذیله‌ای از رذایل، و این قسم از تند خویی علاوه بر فشار قبر، ممکن نیست انفکاک از گناهان بزرگ داشته باشد؛ زیرا مردم از شخص تندخو می‌ترسند و تعییر و سرزنش و دیگر معاصی لازمه زبان اوست و چه بسا اعمال خوب او به‌واسطه آن تندخویی حبط و نابود می‌شود، مثلاً با زحمت و مشقّت همسر و اولاد خود را در رفاه قرار می‌دهد و در آسایش آنان می‌کوشد، ولی با تندخویی اجر او که ثواب مجاهد در راه خداست حبط می‌شود، چنان‌که اجر او نزد عیالش نیز حبط می‌گردد، و خلاصه کلام این‌که ‌تندخو مطرود نزد خداوند متعال و نزد مردم حتّی عیالش می‌باشد.