از گناهان بزرگ در اسلام مراء و جلال است و در روایتی از رسول گرامی(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) آمده است که کراراً جبرئیل از طرف حقّ تعالی نهی از مراء و جدال می‌نمود و آن اقسامی دارد:
الف) پافشاری در اثبات باطل و یا در نابودی حق، و گناه این قسم در حدّ کفر است و در قرآن اطلاق جبّار بر آن شده است:
(وَ خابَ کُلُّ جَبَّارٍ عَنید)[1]
(و هر زورگوی لجوجی، نا امید شد.)
ب) لجاجت و مشاجره در اینکه غلبه بر دیگری پیدا کند و به عبارت دیگر فخرفروشی و کشتی‌گرفتن در گفتگوها، و این صورت نیز از گناهان بزرگ است و مفسده فراوانی در بر دارد، بلکه منشأ گناهان دیگری است و غالب جدال‌ها در بین مردم از این قبیل است.
ج) جدال و مشاجره در اثبات نمودن حقّ یا از بین بردن باطل و یا ارشاد جاهل، نظیر مباحثه‌ها و گفتارها و برخوردهای علمی که اهل علم با یکدیگر دارند، و این قسم گرچه حرام نیست، ولی باید توجّه داشت که در این گفتگوها شیطان و نفس امّاره و هوی در کمین است و چه بسیار (به‌طور آگاهانه یا ناآگاهانه) منجر به جدال‌های حرام می‌شود، البته باید توجّه داشت که در همین نوع هم از الفاظ غیر مؤدّب پرهیز نمود و این قسم از جدال و مشاجره به اندازه احتیاج بلکه به اندازه ضرورت باشد.
[1]. ابراهیم، 15.
