اظهار در دو معنای آشکار کردن و ادای حرف از مخرج بدون ادغام و غنّه. از اظهار به مفهوم نخست به مناسبت در باب‌های طهارت، حج، جهاد، تجارت، تفلیس، صدقات، نکاح، طلاق، لعان، و حدود سخن رفته است. اظهار به مفهوم دوم از اصطلاحات دانش تجوید است و از آن به مناسبت در باب صلات سخن رفته است.

ضدّ اصلاح را افساد می‌گویند.

تَزَلزُل به معنای قرار و ثبات نداشتن است و از آن به مناسبت در بابهای اجتهاد و تقلید، طهارت، صلات، حج، تجارت، مضاربه و اجاره سخن رفته است.

تبرّی، یا برائت به معنای دوری جستن از دشمنان خدا و دشمنان اولیای دین، اصطلاحی کلامی و از آموزه‌های اعتقادی و رفتاری دینی، به ویژه نزد شیعیان و برخی دیگر از فرقه‌های اسلامی. این اصطلاح ریشه در قرآن کریم داشته و در ۲۰ سوره قرآن مطرح شده است.

بدعت در اصطلاح دینی، افزودن چیزی به دین یا کاستن چیزی از آن بدون رضای شارع و آورندۀ دین است. بدعت در دین حرام است و در احادیث شیعه و سنی، بدعت گذاران به شدت نکوهش شده‌اند.

فتنه، اختلاف، نزاع و درگیری؛ گمراهی و گناه ؛ کفر است.

به نقصان به حسب اجزا و شرایط فساد گفته می شود.

حذْر در لغت به معنی بیم و پرهیز می‌باشد.

واژه حقه در دو معنی متفاوت استعمال شده است:۱. حُقّه به ضم حاء و تشدید قاف؛ واحد اندازه‌ گیری وزن۲. حِقّه به کسر حاء و تشدید قاف؛ شتر ماده سه ساله