سفته‌های ریالی که مابین مردم و تجار معمول است و با آن‌ها معامله می‌کنند مانند اسکناس نیست که برای خود آن‌ها مالیت قائل شده باشند، بلکه آن‌ها یک نوع مدرک و سندی است که گواهی می‌کند که مبلغ ثبت شده در آن بدهی و دین است که در ذمة متعهد امضاءکنندة سفته می‌باشد پس مشتری موقعی‌که سفته‌ای بفروشندة کالا می‌دهد در واقع بهای کالای خریداری شده را نداده است و لذا چنان‌چه آن سفته در دست فروشنده گم شده باشد یا سوخته باشد، چیزی از مال فروشنده تلف نشده و ذمه مشتری فارغ و بری نشده است به خلاف اگر بهای کالا را اسکناس داده بود و گم می‌شد از کیسة فروشنده رفته و او ضرر کرده.