سوره منافقون با ترسیم چهره واقعی منافقان و ذکر علائم و نشانه‌ ها و توطئه آنان علیه مسلمانان از محروم بودنشان از رحمت و مغفرت الهی و دعای پیامبر(ص) سخن می‌گوید. این سوره از نظر حجم از سوره‌ های مفصّلات و بعد از سوره واقعه، دومین سوره از سوره‌ های زمانیه است که با کلمه «‌اذا‌» آغاز می‌شود.

استحباب مؤکد مرتبه شدید استحباب است.

سوره جمعه، شصت‌ و دومین‌ سوره قرآن‌ کریم‌ در ترتیب‌ مصحف‌ و صد و دهمین‌ سوره‌ در ترتیب‌ نزول‌، پس‌ از سوره صَفّ و پیش‌ از سوره تَغابُن‌ می‌باشد.

نماز جمعه، نمازی دو رکعتی که در ظهر روز جمعه به جای نماز ظهر و به جماعت می‌خوانند. نماز جمعه با حضور دست کم پنج نفر برپا می‌شود که یکی از آن‌ها امام جمعه است. امام جمعه باید قبل از نماز دو خطبه برای نمازگزاران قرائت کند که دعوت به تقوا جزو مضامین آن است.

امام جمعه کسی که خطبه‌های نماز جمعه را می‌خواند و در نماز جمعه جلو می‌ایستد و دیگران به پیروی از او نماز می‌خوانند. در فقه اسلامی، امام جمعه باید مرد باشد و مثل امام جماعت، عادل، حلال‌زاده و بالغ باشد. در صدر اسلام پیامبر اسلام(ص) و بعد از ایشان خلفا خود نماز جمعه را اقامه می‌کردند. در ایران امام جمعه توسط ولی فقیه منصوب می‌شود.

نماز صبح از نمازهای یومیه که دو رکعت است و بین طلوع فجر و طلوع آفتاب خوانده می‌شود.

کلمات کلیدی: قرآن، نفاق، دوروئی، انحراف.

نماز (واژه‌ای فارسی و معادل کلمه عربی «صَلاة») عملی عبادی است که پنج بار در اوقات معینی از شبانه روز واجب است. در این عبادت، نمازگزار رو به قبله می‌ایستد و ذکرهای ویژه‌ای را خوانده و اعمال ویژه‌ای مانند رکوع و سجده را به جا می‌آورد. نماز به دو شکل فردی (فُرادا) و جماعت خوانده می‌شود.

خطبه (به ضم خاء) کلمه ای عربی و در اصطلاح، به معنای سخنرانی یا کلام مخصوصِ مشتمل بر ستایش خداوند و صلوات بر محمّد(ص) و آل محمّد(ص) است.

سوره در اصطلاح قطعه ای از قرآن است که از انسجام محتوایی برخوردار بوده و دارای مطلع و مقطع است. قرآن کریم ۱۱۴ سوره دارد که اول آن فاتحه و آخر آن سوره ناس است.

جمعه ، هفتمین روز هفته که دارای جنبه عبادی، فقهی و اجتماعی مهمی در فرهنگ اسلامی است. از این رو در منابع دینی از آداب و اعمال خاصی، همچون غسل و نماز جمعه برای آن یاد شده است. بنا بر پاره‌ای روایات بسیاری وقایع مهم تاریخی در این روز رخ داده، یا در آینده به وقوع خواهد پیوست.

رکوع از اجزای نماز و به معنای خم شدن نمازگزار تا حدی است که انگشتان دست به زانو برسند. این جزء از واجبات رکنی بوده و لازم است در هر رکعت از نمازهای واجب و مستحب یک بار انجام شود مگر در نماز آیات که هر رکعت آن پنج رکوع دارد.

قنوت از ماده­ی "قنو" است که در لغت به معنای به دست آوردن چیزی و خوشه ­ی خرما آمده و در اصطلاح قرآنی یعنی طاعت و پرستش همراه با خضوع و فروتنی؛ [۱] که در واقع به معنای به دست آوردن حالت خضوع در عبادت به صورت قیام، سجده و رکوع بعد از تحقق ایمان می­باشد. [۲] البته "قنوت" در اصطلاح فقه دعا و ثنا در پیشگاه خداوند متعال در موضع خاصی از نماز است؛ [۳] و كیفیت آن در نزد امامیه، بلند كردن دست­ها تا مقابل صورت بوده، به­ طوری­كه كف دست­ها رو به آسمان و در حال خواندن دعا باشد. [۴]

مجموع قیام، رکوع و سجود را رکعت گویند. از عنوان رکعت در باب صلات سخن گفته‌اند.

آغاز به حالتی در مقابل پایان گفته می شود.

سحرگاه زمان راز و نیاز و نیایش با خالق و هنگام استجابت دعاست.

حامدات به سوره‌هایی گفته می‌شود كه با کلمه حمد شروع می‌شوند. مانند: سوره‌های فاتحه، انعام، کهف، سباء، فاطر. [۱]