اگر گناه از اموری است که جلوگیری از آن در نظر شارع‌مقدس از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است وگناهکار به هیچ‌وجه حاضر به رها کردن گناه نیست، جلوگیری از آن به هر شیوه ممکن جایز بلکه واجب است. مثلاً اگر کسی قصد جان فردی را نماید که ریختن خون او جایز نیست، باید به هر شیوه ممکن از او جلوگیری شود; گرچه به کشته‌شدن مهاجم منتهی شود; ودراین مورد اجازه حاکم شرع لازم نیست. ولی درصورتی که جلوگیری به‌غیر از قتل مهاجم امکان‌پذیر است، باید به‌همان اکتفا نماید; ودرهرحال اگر از حد لازم تجاوز کند معصیتکار است واحکام متجاوز بر او جاری می‌شود.