سفته‌های ریالی که مابین مردم وتجار معمول است و با آنها معامله می‌کنند مانند اسکناس نیست که برای خود آنها مالیّت قایل شده باشند، بلکه آنها یک نوع مدرک وسندی است که گواهی می‌کنند که مبلغ ثبت شده در آن بدهی‌ودین است که در ذمّه متعهّد وامضأ کننده سفته می‌باشد پس مشتری موقعی‌که سفته‌ای بفروشنده کالا می‌دهد در واقع بهای کالای خریداری شده را نداده است ولذا چنانچه آن سفته در دست فروشنده گم شده باشد یا سوخته باشد، چیزی از مال فروشنده تلف نشده وذمّه مشتری فارغ وبری‌نشده است بخلاف این که اگر بهای کالا را اسکناس داده بود وگم می‌شد از کیسه فروشنده رفته و او ضرر کرده.