امام زمان
امام مهدی به دوازدهمین امام معصوم شیعیان اطلاق می‌شود. از آن بزرگوار به مناسبت در بابهای خمس و حج یاد شده است.
سلام حاج آقا، امیدوارم هرکجا هستید، زیر سایه امام زمان پیروز و سربلند باشید؟ عرضی داشتم خدمتتون مادر بنده مدت یک ساله که به صورت رسمی به فکر ازدواج من افتاده ولی متاسفانه خیلی خیلی مشکل پسنده و در مدت این یک سال تا حالا موردی پیدا نکرده که همه جوره مورد پسندش باشه و حتی با مواردی که خود بنده نظر مساعد داشتم کنار نیومده. من هم الان تحت فشارهای شدید روحی و جسمی هستم و دچار افسردگی شدید شدم. از طرفی چون پدرم رو از طفولیت از دست دادم و مادرم سرپرستی من رو به عهده گرفته و برام هم پدر بوده هم مادر نمی خوام به هیچ عنوان مورد بی احترامی قرار بگیره و از من دلخور بشه. واقعا معضل بزرگی برای من درست شده. عاجزانه خواهش دارم راهی جلوی پای من بذارید تا از بلاتکلیفی نجات پیدا کنم. از خداوند منان توفیق روز افزون شما را خواستارم
سلام/ اشکال کار در این است که مادرت می خواهد بهترین دختر را برای تو انتخاب کند و ایده آل گرایی و کمال خواهی کار را مشکل و کشکل تر می کند ابتدا باور کند تو هم پسر خوبی مقل تمام پسرهای خوب هستی؛ نه بهترین پسر و با یک دختر معمولیِ خوب عاقبت به خیر و خوشبخت می شوی. وقتی به دنبال یک دختر "همه چیز تمام" می گردد آش همین است و کاسه هم ... اما خودت آیا الان موقع ازدواج شماست؟ چند ساله اید؟ برنامه زندگی اعم از شغل و تحصیلات؟ -ظاهرا سربازی معاف هستی- واکنش شما را مطلوب و نرمال ارزیابی نمی کنم این جمله ات را دوباره بخوان:(من هم الان تحت فشارهای شدید روحی و جسمی هستم و دچار افسردگی شدید شدم.) چرا؟ و اینکه این شرایط خوب را معضل و بلا تکلیفی تعبیر کردی منطقی نیست. پسر جان درس بخوان کار کن و ازدواج چیزی جدا از زندگی نیست!  هرچند گاهی اطرافیان به اظهارات غیر منطقی ما نمره می دهند و تقویت مان می کنند ولی ما نباید بر این اظهارات غیر منطقی پافشاری کنیم. از مادرت بخواه به دنبال کامل ترین و زیباترین و بهترین و ... نباشدو کتاب زندگی که گینس نیست. کتاب زندگی را با رنگ خدایی و معمولی و شاد بنویسو به دنبال جذب تشویق و توجه فامیل نباشید. عبارت هایی مثل: برات دختری را انتخاب می کنم که همه دهانشان باز بماند و از این جور حرفها، مانعی برای انتخاب عاقلانه همسر و مانعی برای خوشبختی واقعی است. مظمئنم ناراحت نمی شی اگر بگم؛ بعید است افسرده باشی، چک کن ببین لوس نشده باشی! التماس دعا.
سلام/ اشکال کار در این است که مادرت می خواهد بهترین دختر را برای تو انتخاب کند و ایده آل گرایی و کمال خواهی کار را مشکل و کشکل تر می کند ابتدا باور کند تو هم پسر خوبی مقل تمام پسرهای خوب هستی؛ نه بهترین پسر و با یک دختر معمولیِ خوب عاقبت به خیر و خوشبخت می شوی. وقتی به دنبال یک دختر "همه چیز تمام" می گردد آش همین است و کاسه هم ... اما خودت آیا الان موقع ازدواج شماست؟ چند ساله اید؟ برنامه زندگی اعم از شغل و تحصیلات؟ -ظاهرا سربازی معاف هستی- واکنش شما را مطلوب و نرمال ارزیابی نمی کنم این جمله ات را دوباره بخوان:(من هم الان تحت فشارهای شدید روحی و جسمی هستم و دچار افسردگی شدید شدم.) چرا؟ و اینکه این شرایط خوب را معضل و بلا تکلیفی تعبیر کردی منطقی نیست. پسر جان درس بخوان کار کن و ازدواج چیزی جدا از زندگی نیست!  هرچند گاهی اطرافیان به اظهارات غیر منطقی ما نمره می دهند و تقویت مان می کنند ولی ما نباید بر این اظهارات غیر منطقی پافشاری کنیم. از مادرت بخواه به دنبال کامل ترین و زیباترین و بهترین و ... نباشدو کتاب زندگی که گینس نیست. کتاب زندگی را با رنگ خدایی و معمولی و شاد بنویسو به دنبال جذب تشویق و توجه فامیل نباشید. عبارت هایی مثل: برات دختری را انتخاب می کنم که همه دهانشان باز بماند و از این جور حرفها، مانعی برای انتخاب عاقلانه همسر و مانعی برای خوشبختی واقعی است. مظمئنم ناراحت نمی شی اگر بگم؛ بعید است افسرده باشی، چک کن ببین لوس نشده باشی! التماس دعا.
عنوان سوال:
سلام حاج آقا، امیدوارم هرکجا هستید، زیر سایه امام زمان پیروز و سربلند باشید؟ عرضی داشتم خدمتتون مادر بنده مدت یک ساله که به صورت رسمی به فکر ازدواج من افتاده ولی متاسفانه خیلی خیلی مشکل پسنده و در مدت این یک سال تا حالا موردی پیدا نکرده که همه جوره مورد پسندش باشه و حتی با مواردی که خود بنده نظر مساعد داشتم کنار نیومده. من هم الان تحت فشارهای شدید روحی و جسمی هستم و دچار افسردگی شدید شدم. از طرفی چون پدرم رو از طفولیت از دست دادم و مادرم سرپرستی من رو به عهده گرفته و برام هم پدر بوده هم مادر نمی خوام به هیچ عنوان مورد بی احترامی قرار بگیره و از من دلخور بشه. واقعا معضل بزرگی برای من درست شده. عاجزانه خواهش دارم راهی جلوی پای من بذارید تا از بلاتکلیفی نجات پیدا کنم. از خداوند منان توفیق روز افزون شما را خواستارم
پاسخ:
سلام/ اشکال کار در این است که مادرت می خواهد بهترین دختر را برای تو انتخاب کند و ایده آل گرایی و کمال خواهی کار را مشکل و کشکل تر می کند ابتدا باور کند تو هم پسر خوبی مقل تمام پسرهای خوب هستی؛ نه بهترین پسر و با یک دختر معمولیِ خوب عاقبت به خیر و خوشبخت می شوی. وقتی به دنبال یک دختر "همه چیز تمام" می گردد آش همین است و کاسه هم ...
اما خودت آیا الان موقع ازدواج شماست؟ چند ساله اید؟ برنامه زندگی اعم از شغل و تحصیلات؟ -ظاهرا سربازی معاف هستی-
واکنش شما را مطلوب و نرمال ارزیابی نمی کنم این جمله ات را دوباره بخوان:(من هم الان تحت فشارهای شدید روحی و جسمی هستم و دچار افسردگی شدید شدم.) چرا؟ و اینکه این شرایط خوب را معضل و بلا تکلیفی تعبیر کردی منطقی نیست. پسر جان درس بخوان کار کن و ازدواج چیزی جدا از زندگی نیست!
هرچند گاهی اطرافیان به اظهارات غیر منطقی ما نمره می دهند و تقویت مان می کنند ولی ما نباید بر این اظهارات غیر منطقی پافشاری کنیم. از مادرت بخواه به دنبال کامل ترین و زیباترین و بهترین و ... نباشدو کتاب زندگی که گینس نیست. کتاب زندگی را با رنگ خدایی و معمولی و شاد بنویسو به دنبال جذب تشویق و توجه فامیل نباشید.
عبارت هایی مثل: برات دختری را انتخاب می کنم که همه دهانشان باز بماند و از این جور حرفها، مانعی برای انتخاب عاقلانه همسر و مانعی برای خوشبختی واقعی است.
مظمئنم ناراحت نمی شی اگر بگم؛ بعید است افسرده باشی، چک کن ببین لوس نشده باشی! التماس دعا.
- [سایر] الا بذکر الله تطمئن القلوب. با سلام و عرض ادب و خسته نباشید خدمت حاج آقای مرادی. نمی خوام زیاد وقت شریفتون رو بگیرم ، سر ِ یه دوراههیه بزرگم و به این امید که دری به روم باز کنین مزاحمتون شدم . 23 سال از خدای مهربونم عمر گرفتم. توی یه خونواده ی متدین و با ایمان بزرگ شدم . خونواده ای که سرمایشون مهر و محبت و عاطفه ایه که نسبت به همدیگه دارن و هر گز ، هرگز اونو از هم دریغ نمی کنن.نمی گم تمام عمرمو و نمی گم خیلی خوب و کامل ولی سعی کردم بیشتر وقتمو صرف عبادت همون خدایی بکنم که همیشه بهترینهاشو برام خواسته . و همیشه از بابت چیزایی که بهم داده ممنون دارش بودم و بابت چیزایی که از سر حکمتش نداده ، شکر گذارش . دو سال از تحصیلم توی دانشگاه میگذره.توی این 2 سال خیلی عوض شدم، سعی کردم هر روز خودمو بیشتر به خدا نزدیک کنم تا صداشو بشنوم، تا بتونم راهی رو که توش قدم گذاشتم به سر منزل مقصود برسونم. هیچ وقت چه توی این 2سال و چه قبل از اون به هیچ پسری هم صحبت نشدم ، نه اینکه موقعیتش برام پیش نیاد ، نه ، همیشه باورم بر این بوده که ارزش احساساتم خیلی بیشتر از این حرفاس که بخوام اونو بدم به دست کسی که معلوم نیست قدرش رو بدونه یا نه تا اینکه یکی از همکلاسی های پسرم نظرم به خودش جلب کرد ، من با وجود اینکه توی شهر کاملاً مذهبی و خونواده ی خیلی متدینی بزرگ شدم و لی کمتر پسری رو دیدم با این اعتقادات، پاک ، ساده ، با ایمان ، با خدا، سر به زیر .از طریق اون با مسجد و مراسم امام زمان انس گرفتم ، ازم نخواس که چادر بزنم ولی وقتی برام از خوبی های چادر گفت ، با عشق به بی بی فاطمه چادری شدم . اینقدر برام از ارزش زن گفت که حتی الان دیگه حاضر نیستم یک تار از موهام رو هم نا محرم ببینه حاج آقا منو دلبسته ی اعتقاداتش کرد. تا اینکه تقریباً یکسال پیش به من پیشنهاد ازدواج داد ، با تمام مشکلاتی که داشتیم . اون 1.5 از من کوچیکتره و خونوادش هم نسبت به خونواه ی من نسبتاً مذهبی تر. وقتی که خونوادش رو در جریان قرار داد تقریباً همه مخالفت کردن ، به خاطر اختلاف سن و .. ولی ما تصمیممون واسه ازدواج بر مبنای 2-3 سال آینده بود ، چون ایشون واقعاً الان شرایط ازدواج رو ندارن ، سربازی ، کار و .. ولی خدایی داره که وقتی بهش توکل میکنه هر چیزی رو که بخواد بهش میده و این برای من خیلی مهمه .این ایمانی که داره برام قابل ِ ستایشه . ارتباط زیادی با هم نداشتیم گاهی تلفنی به خاطر اینکه از حال همدیگه با خبر بشیم . و گاهی ایمیل. یه رابطه ی کاملاً سالم بر پایه ی اعتقادات دینیمون برای شناخت بیشتر همدیگه . ما حتی همدیگه رو با اسم کوچیک هم صدا نزدیم . یه بار هم تو چشمای همدیگه نگاه نکردیم . نیت ما از اول با همدیگه به خدا رسیدن بود . ولی اون همش میگه که از این ارتباط احساس گناه میکنه ، حاج آقا ما هیچ کاری نکردیم که حتی زمینه ای برای ارتکاب به گناه باشه . به من بگید کجای این رابطه گناهه؟ آیا گناه که انسان با انگیزه برای رسیدن به کسی که قلباً دوسِش داره تلاش کنه و به هدفش برسه؟ کجای قرآن نوشته شده اگه یکی رو دوس داشته باشی و برای رسیدن بهش تلاش کنی گناه کردی؟ تا اینکه چند روز پیش تماس گرفته و با بغض میگه که یه اتفاقی افتاده که باید همدیگه رو فراموش کنیم . هرچه اصرار میکنم که چی شده جواب نمیده و میگه نمیشه بگم.قسمم میده که بدون اینکه چیزی بپرسم فراموشش کنم. من میدونم ، میدونم که اون اگر خواستار جدایی شده فقط به خاطر خودمه . چون همیشه میگه که ارزش تو بیشتر از منه ... به نظر شما من باید چیکار کنم ؟ مگه 2سال حرف کمیه ؟ مگه احساس چیز بی ارزشیه؟ حاج آقا من نمی تونم . من توی عمرم هیچ کسی رو به اندازه ی ایشون دوس نداشتم . به خاطرش پا روی خیلی چیزا گذاشتم . تمام سختیها رو حاضرم به جون بخرم ولی بدونم اون در کنارمه . به نظرتون اگه اختلاف سن 1.5 خیلی مهمه پس چطور بی بی فاطمه ثمره ی یه ازدواج با اختلاف سن 25 ساله؟ اکثر جوابهایی رو که به پیامهای مشابه داده بودین مطالعه کردم . میدونم که شما هم بر این عقیده هستین که اختلاف سن ممکنه دردسر ساز بشه ولی حاج آقا وقتی یکی عاقله و منطقی چه فرقی میکنه کوچیکتر باشه یا بزرگتر ؟ وقتی دو نفر در کنار هم میتونن به آرامش برسن و در سایه ی آرامش به اوج کمال ، چرا اینقدر مسئله ی اختلاف سن باید مهم باشه؟ چرا خونواده ها این چیزا رو درک نمیکنن ؟ چرا به جای اینکه دست جوونا رو بگیرن و کمکشون کنن اینقدر سر هر مسئله ای بهانه میگیرن و مخالفت میکنن ؟ حاج آقا کمکم کنید. یا علی .
- [سایر] بسم الله النور سلام حاج آقا مرادی امیدوارم که وقت داشته باشید تا پیام منو بخونید و بهم جواب بدهید ، واقعا به کمکتان احتیاج دارم. دختری هستم 21 ساله و دانشجوی ترم 7 ، چندی قبل یکی از پسرهای ترم بالایی ازم خواستگاری کرد 24 ساله است و معافیت پزشکی دارد (به علت دیسک کمر) و فعلا شغلی ندارد ولی فردی با ایمان است . بار اول که آمد و پیشنهاد ازدواج داد خیلی شوکه شدم اصلا تا به حال متوجه نشده بودم که به من علاقه دارد ولی چون نزدیکی های کنکور ارشد هست گفتم قصد ازدواج ندارم و از طرفی او هم بیکار است . یک ماه بعد دوباره آمد و گفت که کار پیدا کرده است، تدریس در یک آموزشگاه خصوصی و اجازه خواست که بعد از کنکور ارشد خانواده اش را بفرست برای خواستگاری رسمی ، ولی من هیچ جوابی نداشتم که بهش بدهم چون از پدرم می ترسم پدرم فردی بسیار خودرای است یک چیزی تو مایه های هیتلر! ( سال پیش پسر دوستش ازم خواستگاری کرد و بعد از یکسال علاف کردن آن بیچاره بهش جواب رد داد آخرش هم به هیچکس نگفت که چرا بعد از یکسال جواب سربالا دادن ردش کرد؟) می ترسم اگه بابام بفهمه، فکر کنه که من تو این سه سالی که دانشگاه می رفتم با این پسره دوست بودم درحالی که اصلا اینطوری نیست من با این پسره حتی یک کلمه هم حرف نزده بودم. پدرم فکر می کند که هیچ کس در حد و اندازه های خانواده ما نیست و تا به حال خواستگاران زیادی را به این علت و بدون مشورت با من و مادرم رد کرده است ولی این همکلاسی ام با بقیه فرق می کند و من یه جورایی ازش خوشم می اید بسیار چشم پاک است و خیلی هم به خدا ایمان دارد درست برعکس پدر من که از اسلام فقط نماز خواندنش را بلد است و بس. این پسره که ازم خواستگاری کرده به نظر نمی رسد که احساسی تصمیم گرفته باشد چونکه بسیار در مورد من تحقیق کرده است. با توجه به مطالعه ای که برای کنکور داشته ام و با توکل به خدا امیدوارم که از کارشناسی ارشد قبول شوم برای همین تصمیم گرفتم به این خواستکارم بگم که بعد از اینکه من ارشد قبول شدم بیاید خواستگاری یعنی چیزی حدود یکسال بعد و میدانم که قبول می کند چون گفته که تا هر وقتی که من بگم منتظر می ماند البته به شرطی که بداند که جواب من مثبت است. خواهش می کنم کمکم کنید و بهم بگید چیکار کنم؟ ایا با توجه به اینکه می دانم به احتمال زیاد پدرم قبول نمی کند بر خلاف میل خودم به همکلاسیم جواب رد بدهم یا اینکه صبر کنم تا بلکه گذر زمان همه چیز را حل کند؟ ببخشید یه خواهشی هم داشتم این پیام رو تو تلویزیون نگین چونکه بابام برنامه شما رو تو مردم ایران سلام می بینه و خیلی هم تیزه ممکنه متوجه بشه و برام دردسر ایجاد کنه. خداحافظ
- [سایر] سلام جناب آقای مرادی از شما خواهش می کنم بعد از خوندن حرف هام، به دور از هرگونه تعصب مذهبی و عرفی به من کمک کنید. این تعصبی که ازش حرف می زنم چیزیه که باعث شده من مجبور بشم حرف هایی رو که باید با مادرم درمیون بذارم تا به من راه حل نشون بده رو بیام اینجا و تو این سایت با شما درمیون بذارم. دختری 23 ساله هستم اهل یک خانواده ی مذهبی و دین دار. البته خودم خیلی وقته که فکر می کنم از خدا دور شدم اما در هر صورت هنوز به خیلی چیزها پایبندم. شاید نمازم رو یک خط در میان می خونم اما حجابم رو کاملا حفظ می کنم روزه هام رو کامل می گیرم و--- البته می دونم که گرفتن روزه یا حفظ حجاب ربطی به خوندن یا نخوندن نماز نداره و اینها فرایضی هستند که هرکدوم رو باید به جای خودشون انجام داد. من حدود سه سال پیش از طریق اینترنت و البته نه از طریق چت بلکه از طریق وبلاگ نویسی با پسری آشنا شدم، این پسر هم سن خودمه و دارای یک خانواده ی کاملا مذهبی و دیندار هستن. خودش هم انسانی بسیار معتقد و اهل دین و مذهبه. دارای خواهر و مادری محجبه و خودش هم دارای سر و وضعی ساده و معمولیه. بعد از گذشت این سه سال ما حس کردیم که به هم علاقه مند شدیم. البته راجع به این موضوع خیلی با هم بحث داشتیم که آیا این حس ما واقعا علاقه است یا نه فقط به همدیگه عادت کردیم و این باعث شده که فکر کنیم به هم علاقه مندیم. ما این موضوع رو هزاران بار حلاجی کردیم و در پایان به این نتیجه رسیدیم که مقدار بسیار زیادی از این حس رو علاقه ی واقعی تشکیل داده و خوب تا حد کمی هم به هم عادت کردیم که اجتناب ناپذیره. من از ابتدای آشناییم با این پسر مادرم رو در جریان گذاشتم و تقریبا همه چیزهایی که بینمون می گذشت رو براش تعریف می کردم. مادرم به دلیل همون تعصب مذهبی و دینی که گفتم همیشه من رو از برقراری ارتباط اینترنتی با این پسر منع می کرد و می گفت که این کار درستی نیست و این آدم ها معلوم نیست کی هستن و من از این ناراحت بودم که مادرم بدون اینکه از خانواده ی این پسر چیزی بدونن ، اون رو هم با بقیه ی پسرایی که در اینترنت به دنبال پیدا کردن وسیله ای برای ارضای امیال خودشون می گردن به یه چوب می روندن--- من حس می کنم چون مادرم چت کردن و یا هرگونه ارتباط اینترنتی رو بد می دونن دیگه هیچ کاری به این ندارن که طرفشون چه جور آدمیه و تنها به این دلیل که از طریق اینترنت با کسی آشنا شدم این رو بد می دونن! بگذریم شاید نظر شما هم همین باشه--- خلاصه به خاطر همین طرز برخورد مادرم درست در موقعی که من متوجه علاقم به این پسر شدم و می خواستم راهی پیدا کنم تا این موضوع رو هم مثل قبل با مادرم درمیون بذارم، این طرز فکر و برخورد، من رو از این کار منصرف کرد و درواقع جرات این کار رو از من گرفت. این آقا اهل تهران هستن و تابستون قبل فرصتی دست داد تا من به تهران برم و در مدتی که اونجا بودم چندبار ایشون رو دیدم و طی این دیدارها من تا حدی فهمیدم که آنچه از طریق اینترنت راجع به ایشون حس کرده بودم درست بوده و ایشون جزو دسته پسرهایی که قصد به دام انداختن طعمه رو دارن نیست. ایشون دارای سر و وضعی معمولی و مذهبی و ساده بود و حرفهاش هم بسیار منطقی بود و هیچگونه خطایی هم در رفتار و گفتار ازش سر نزد. که البته می دونم نمیشه آدم ها رو به سادگی و با سه سال ارتباط اینترنتی و چند نوبت ملاقات شناخت. اما حداقل چیزی که فهمیدم این بود که این آقا در هیچ موردی به من دروغ نگفته بود. این رو هم بگم که از ابتدای آشناییمون مادر این آقا در جریان ارتباط ما بود و حتی قضیه ی علاقه ی ما به هم رو هم می دونست. مسئله ی مهمی که من رو درگیر خودش کرده اینه که این آقا الان باید طبق موظفی به سربازی بره اما به دلیل مشکلاتی که داره از این کار امتناع می کنه و می گه که هیچوقت قدم به سربازخونه نمیزاره! چیزهایی راجع به سربازی دیده و شنیده که باعث شده این حالت براش بوجود بیاد. به دلیل اینکه نمی ره سربازی نمی تونه کار بگیره و از همه چی مونده و الان تمام فکر و ذکرش شده گشتن دنبال آشنا برای معافی گرفتن! ما با هم قرار گذاشتیم که هروقت تونست روی پای خودش وایسه بیاد خواستگاری و من می دونم که اگر به لجبازیش ادامه بده و سربازی نره شاید به این زودی ها نتونه روی پای خودش وایسه. ما چندین بار روی این موضوع با هم بحث کردیم و اون هربار گفته که به سربازی نمی ره. این موضوع انقدر بهش فشار آورده که با وجود علاقه ی شدیدی که به هم داریم چندین بار به من گفته که فکر می کنه نمی تونه من رو خوشبخت کنه و مشکلات انقدر زیادن که شاید نتونه به این زودی ها از پسشون بربیاد و نمی خواد که من به پای اون بسوزم . با وجود 23 سال سن حرف هایی می زنه که خیلی بالاتر از تجربه های این سن هست. یکبار که بحث کرده بودیم می گفت که الان که زیر یک سقف نیستیم همه چیز قشنگ و خوبه اما وقتی وارد زندگی بشیم و مشکلات سر راهمون قرار بگیرن اونوقت دیگه همه چیز به این خوبی و قشنگی نیست. وقتی که مجبور بشم برای یک لقمه نون شب و روز کار کنم اونوقت دیگه نمی تونم مثل الان عشقم رو با تو تقسیم کنم و می ترسم ازین که زندگیمون اونجوری بشه و اونوقت اگه حتی یک لحظه تو احساس بدبختی کنی من نمی تونم جوابگوی خدا و حساب و کتابش باشم . می گفت اگر هم بخوام رو پای خودم وایسم باید حداقل 6 تا 7 سال دیگه صبر کنیم تا من بتونم یک درآمد خوب و ثابت داشته باشم. اما من با 23 سال سن چه جوری می تونم خانوادم رو راضی کنم که 7 سال دیگه صبر کنم تا این پسر که از نظر مادرم هم مورد قبول نیست بیاد خواستگاریم؟ اگر دست خود من بود و اگر رنج و ناراحتی پدر و مادرم برای من مهم نبود، تا 10 سال دیگه هم صبر می کردم... آقای مرادی نمی دونم چی کار کنم. درمونده شدم. دلم می خواد موضوع علاقه م رو به این پسر با مادرم درمیون بذارم اما می ترسم و نمی تونم. از طرف دیگه نمی دونم که اگه به امید خدا این پسر تونست تا دو یا 3 سال دیگه به اوضاع خودش سر و سامون بده ، چه جوری به مادرم بگم و اونو راضی کنم که بذاره بیاد خواستگاری. دلم می خواد بهش کمک کنم و بتونم باری از دوشش بردارم تا بتونیم به هم برسیم. ما به هم خیلی علاقه مندیم ،خیلی زیاد اما مشکلات هم زیادن. دیروز که روز شهادت اما جواد(ع) بود با هم نذر کردیم که اگه تا سال دیگه همین موقع به یه ثبات مالی رسید، برای نیمه ی شعبان و عید غدیر و شهادت امام جواد به مقداری که برامون مقدور باشه در راه خیر خرج کنیم. آقای مرادی من از شما راهنمایی می خوام. من باید چی کار کنم؟ خواهش می کنم راهنماییم کنید. خیلی افسرده و ناراحتم. منتظر راهنمایی شما هستم.
مسئله مرتبط یافت نشد