با سلام بچه که بودیم با احساس خاصی نسبت به روحانیا نداشتیم.یا اگه بود حس تقریبا مثبتی بود.ولی بازم بین این همه روحانی یه نفرو واقعا دوست داشتم.یه روحانی بود که اسمشو یادم نمی یاد اما می تونست با 2دست همزمان بنویسه.خیلی برام جالب بود.همیشه تو ذهنمه بزرگتر که شدیم احساسم به این قشر کم رنگ تر شده بود.اما تو اونهمه کسایی که از پای صحبتاشون فرار میکردیم حاج آقا قرایتی(ببخشید.با موبایل تایپ میکنم بعضی از حروف مشکل دارن) تونست مارو بشونه پای صحبتاش الان که بزرگتر شدم مدتهاست رابطم شکرآبه باهاشون.از هرکدومشون یه سوال میپرسی چنان بدون منطق باهات حرف میزنن که خونت به جوش میاد.البته ممکن هم هست اونایی که ما دیدیم اینجورین.ولی کلا تو یه احساس دل زدگی شدید یه نفر باز تو دلم نشست. عجیب دوستون دارم. از نظر من 180 درجه متفاوت با خیلیا که - - - سرتونو درد آوردم.در آینده زیاد مزاحمتون میشم.

سلام/ خوشحالم و امیدوارم این اعتماد و ارتباط مثمر باشد برای دنیا و آخرت شما. بر اساس تجربه ی ارتباطم با مردم گمان می کنم شاید این بار بدون "پیش قضاوت" یا "پیش داوری" مرا به عنوان یک روحانی تماشا کردی و شنیدی و دیدی و ارتباط برقرار شد
ما وقتی موفقیم که مردم را بدون پیش داوری ببینیم و خدمت کنیم. من هم یکی از بسیاری طلبه که مرهون اساتیدمان هستیم.