آنچه که در قرائت نماز و قران و ادعیه لازم است قرائت به زبان عربی است نه چیز دیگر. اگر برای قرائت متون دینی عربی قواعد تجویدی را مطرح کردند به خاطر این است که بتوانیم مثل عرب ها بخوانیم و گرنه اینها موضوعیت ندارند از این رو مثلا اگر کسی بدون این که زبانش را به طرف دندان های آسیاب ببرد بتواند ضاد را مثل عرب ها اداء کند کفایت می کند اما اگر کسی زبانش را به طرف دندان های آسیاب ببرد ولی نتواند ضاد را مثل عرب ها ادا کند این صحیح نیست. اگر گفته می شود به همان نحوی که مسلمانان می خوانند خوانده شود مجزی است تحقیقا مسلمانانی که متشرع و با قرائت صحیح می خوانند مراد است نه هر مسلمان دیگر. دقت هایی که بیش از حد باشد و عرفا آن را رعایت نمی کنند از وسوسه های شیطان است و بهتر است از آن دوری شود. قرائت صحیح برای کسی است که توان یادگیری آن را داشته باشد اما کسی که چنین توانی را نداشته باشد یا به مرور باید یاد بگیرد باید به همان نحوی که می تواند نمازش را بخواند؛ همین طور قرآن و دعا که اصلش نیز واجب نیست. در این رابطه پاسخ زیر از دفتر حضرت آیت الله العظمی صانعی (مدظله العالی) دریافت شده است: خود را به وسوسه نیندازید، آن چه لازم است انسان در نماز مراعات کند همان صحیح خواندن است نه مراعات تجویدی که اهل فن می گویند، لذا مراعات آن چه همه مردم مراعات می کنند کافی است و وسوسه به خرج ندهید چون شما را از اصل نماز باز می دارد و شاید کار شیطان باشد که توجه شما را از بین ببرد و در خصوص دعا و قرآن و تعقیبات هم به همین نحو است که شیطان می خواهد شما را از انجام اعمال مستحبی باز دارد، و بر شماست به تلاوت قرآن و خواندن دعاها به همان مقدار که می توانید مبادرت ورزید و هیچ گونه شکی به خودتان راه ندهید ان شاء الله خداوند قبول می کند.
