شیعه می گوید ابوبکر و عمر کافر بوده اند، سپس می بینم که علی (ع) که از دیدگاه شیعه امام معصوم است خلافت آنها را می پسندند و با هر دو بیعت کرده و علیه آن قیام ننموده است.
از این لازم می شود که علی معصوم نباشد چون او با دو کافر ناصبی ستمگر بیعت کرده است، و او با بیعت خود آنها را تایید نمود، و این نقصی در عصمت و کمک کردن به ظالم در ظلمش می باشد، و هرگز امام معصومی این کار را نمی کند، و یا اینکه شیعه باید قبول کند که کار امام علی کاملاً درست بوده است!! چون ابوبکر و عمر دو خلیفه مؤمن و صادق و عادل بوده اند، و شیعه وقتی آنها را کافر قرار می دهد و به آنها ناسزا می گوید و خلافت آن ها را قبول ندارد، با این کار، با امام خود مخالفت کرده اسست! از این رو ما دچار حیرت می شویم: آیا راه ابوالحسن را در پیش بگیریم، یا راه شیعیانش که از فرمان اون سر پیچی کرده اند؟!

اولاً: شیعه هرچند انتقاداتی نسبت خلفا دارد ولی آنها را کافر نمی داند همانطور که هیچ یک از صحابه را کافر نمی داند. ملاک و معیار شیعه در برخورد با خلفاء، تعامل ائمه (ع) بویژه امام علی (ع) با آنان است نه گفتار اشخاص عادی چرا که شیعیان واقعی خود را تابع و پیرو امامان معصوم می دانند. [1]   ثانیاً: آنچه برای امام علی (ع) و دیگر امامان از اهمیت بالایی برخوردار بوده تا جایی که همه هستی خود را فدای آن کرده اند، حفظ اساس اسلام بوده است. به همین جهت برای اینکه اصل اسلام باقی بماند امام علی (ع) از هیچ گونه همکاری با خلفاء دریغ نکردند و در جاهایی که از ایشان مشورت می خواستند، بهترین مشاور برای آنها بودند. و در موارد زیادی فرزندان خود را به میدان های جنگ تحت فرماندهی خلفا گسیل داشتند؛ چرا که آن حضرت چیزی را برای خود نمی خواستند، هرچه می خواست برای اسلام بود و از آنجا که ابوبکر و عمر به هر حال در رأس جامعه اسلامی قرار داشتند و مخالفت با آنان آنهم در آن زمان حساس که اسلام در حال گسترش و فتوحات و کشورگشایی بود و دشمنان زیادی داشت، باعث سوء استفاده دشمنان اسلام مخصوصاً دو امپراطوری بزرگ ایران و روم می شد، امام علی(ع) با این تیز بینی فوق العاده  با اتخاذ مواضع درست، همه دشمنان را مأیوس می کردند.   ثالثاً: اینکه در متن سؤال ذکر شده که امام علی (ع) خلافت ابوبکر و عمر و کارهای آنان را پسندیده می دانستند هرگز این گونه نبوده است؛ چرا که علاوه بر مخالفت های آشکار آن حضرت با خلفا قبل از شهادت حضرت زهرا (س)، در سال های بعد نیز در موقعیت های مناسب، بویژه در دورانی که خود حضرت به خلافت ظاهری رسیدند شدیداً از کارهای آنان انتفاد کرده اند و اصل خلافت آنها را زیر سؤال برده اند. نمونه بارز این انتقاد در خطبه سوم نهج البلاغه معروف به خطبه شقشقیه، معروف و هویدا است.   امام علی (ع) در این خطبه فرموده است: «... و در این اندیشه بودم که آیا با دست تنها برای گرفتن حق خود به پاخیزم یا در این محیط خفقان‏زا و تاریکی که به وجود آوردند، صبر پیشه سازم... [2] ».   پس نه شیعه ابوبکر و عمر را کافر می داند و نه این دو به طور کامل مورد تأیید امام علی (ع) بوده اند بلکه تا زمانی که اعمال و کارهای آنان موجب حفظ اساس اسلام و پیشرفت آن بود با آنان همکاری داشتند. [3]     [1]   برای اطلاع بیشتر، نک: سؤال شماره 1015 (سایت: 1167). [2]  ... وَ طَفِقْتُ أَرْتَئِی بَیْنَ أَنْ أَصُولَ بِیَدٍ جَذَّاءَ أَوْ أَصْبِرَ عَلَی طَخْیَةٍ عَمْیَاءَ... . [3]   برای اطلاع بیشتر، نک: سؤال 999 (سایت: 1162).