بنده چندی قبل در امر مهمی توکلم را برخدا نهاده و فقط از او خواستار روا شدن حاجت بودم. اما حاجتم برآورده نشد و من بسیار ناراحت شدم . و شروع کردم با خدا حرف زدن و او را نا عادل و (فکر کنم) ظالم خطاب کردم که بعد از ساعاتی پشیمان شدم . (وحتی از حضرت زهرا هم به شدت گلایه کردم) می خواستم ببینم که آیا بنده مرتد شده ام یا خیر؟ و آیا نسبت دادن این صفات دشنام به خداو ائمه محسوب می شود؟ اگر کسی به عنوان شوخی بگوید چه طور؟

برای دریافت قسمت اول سؤال یعنی دلایل برآورده نشدن خواسته ها در ادعاها به سؤال شماره 721 (سایت: 764)  مراجعه کنید. اما نسبت به ارتداد باید گفت: مرتد کسی است که از اسلام خارج شده، و کفر را اختیار نماید.[1] خروج از اسلام با انکار اصل دین، یا یکی از اصول دین (توحید، نبوت و معاد) حاصل می‏شود، و نیز اگر یکی از ضروریات دین را - که برای همه‏ی مسلمانان روشن و واضح است - به گونه‏ای که - ملازم با انکار رسالت باشد، و انسان به این ملازمه توجه داشته باشد، باز ارتداد حاصل می‏شود.[2]؛ [3]  و اگر  شخصی به جهت عدم استجابت ادعیه اش اقدام به گفتارهای وهن آمیز نموده باشد، در صورتی که قصد جدی به مفاهیم و ملازمات آن نداشته و فقط از روی احساس چنین حرفی را زده باشد، هر چند معصیت کرده و باید از گناه خویش توبه نماید،  لکن مرتد نگشته و شرایط ارتداد را دارا نمی باشد. علاوه این که احکام خاص  ارتداد با ابراز و دو بار اقرار صریح و یا به گواهی دو مرد عادل که اقرار صریح از او شنیده باشند ثابت می گردد.[4]   بنابراین طبق سؤال فوق شخص مورد نظر مرتد نگشته، اما مرتکب معصیت گردیده، چرا که نسبت دادن صفات زشت و دشنام به خدا و ائمه (ع) گناه بزرگی قلمداد می گردد و با توبه واقعی، امید به بخشش آن می باشد و نیز اگر کسی به عنوان شوخی هم مرتکب چنین عمل زشتی گردد گناه و معصیت کرده و باید توبه نماید.     [1]  امام خمینی، تحریر الوسیله، ج2، ص 366؛ ابن قدامه، المغنی، ج 10، ص 74. [2]  همان، ج1، ص 118.   [3]   اقتباس از سؤال 53 (سایت: 289). [4]   سید مصطفی حسینی دشتی، معارف و معاریف (دایرة المعارف جامع اسلامی)، ج 2، صص 85-84.