اساسا ازدواج چه دائمی و چه موقت یک نوع تجویز أعمال جنسی از جانب شرع است؛ ولی با ضوابط دینی که شارع مقدس، وضع نموده است. ازدواج موقت(متعه) دارای شروط متعددی است که یکی از آنها این است که زن در عقد و عده مرد دیگری نباشد. در کتاب شریف (تهذیب الاحکام) و در دیگر منابع روایی شیعی به هیچ وجه عقد کردن زن شوهردار جایز شمرده نشده است. آن چه در منابع آمده است مربوط به احکام کنیز (أمه) است که ازدواج موقت با کنیز به اذن صاحبش جایز است و البته آن هم به شرطی است که شوهر نداشته باشد. در این نوع عقد (متعه)، تعیین زمان و مدت ازدواج در اختیار زن است و پس از اتمام وقت تعیین شده، این دو برهمدیگر نامحرم شده و مرد هیچ سلطه مطلقی بر زن ندارد و نمی تواند تا هر موقعی که دلش بخواهد، زن را در اختیار داشته باشد. توجه به این نکات نیز مناسب است که اولا: تمام عقود و ایقاعاتی در چند جمله خلاصه شده است و این اختصاصی به عقد متعه ندارد و نمی توان این را اشکالی بر عقد موقت تلقی کرد. ثانیا: در عقد موقت اگر نیازی به شاهد نیست در عقد دائم نیز نیازی به شاهد نیست پس این اختصاصی به عقد موقت ندارد. بله در عقد موقت نفقه ای بر عهده مرد نیست؛ زیرا در این نوع از نکاح بنای بر آسان بودن و سهل المؤونه بودن است علاوه اگر قرار باشد تمام شرایط عقد دائم در این عقد نیز وجود داشته باشد، این همان عقد دائم خواهد بود و عقد جدیدی نخواهد بود و فلسفه ای که در تشریع ازدواج موقت وجود دارد حاصل نخواهد شد. با این همه، زن می تواند نفقه را در مهریه لحاظ کند و بدون نفقه راضی به عقد موقت نشود.
