در هنگام زیارت قبور ائمه بالاخص امام رضا(ع) با اینکه قبل از زیارت بسیار مشتاق هستم اما هنگامی که وارد حرم مطهر می شوم هیچ گونه احساس خاصی به من دست نمی دهد. یک احساس آرامش توام با بی خیالی دارم! با وجود اینکه دوست دارم حالی به من دست دهد که بتوانم اشکی بریزم یا منقلب شوم و وجود آقا را احساس کنم اما این گونه نیست آیا دلیل آن ضعف ایمان می باشد؟ اصولا حالت گریه داشتن در هنگام زیارت امام ،برتری محسوب می شود و نشان از قبول زیارت دارد؟خواهش می کنم پاسخم را بدهید این مسئله خیلی ذهنم را مشغول کرده است.

زیارت ائمه (ع) دارای فلسفه ها و حکمت های متعددی است.   هرکس خالصانه و با قصد تقرب به خداوند موفق به انجام زیارت شود زیارت او مقبول درگاه الهی خواهد بود هر چند ممکن است از زیارت خود بهره کافی را نبرده باشد و اشک او جاری نشده باشد. برای بهره گیری کامل از زیارت ائمه (ع)رعایت نکات زیر ضروری است: 1. معرفت و شناخت امام(ع)، 2. طهارت روحی، 3. طهارت جسمی، 4. آمادگی روحی و عاطفی، 5. زیارت و عرض سلام و ارادت، 6.   نماز به درگاه الهی، 7. دعا و نیایش به پیشگاه پروردگار ، 8.  پیمان صداقت و بندگی به درگاه خدا . کسی که با رعایت این آداب در مقابل قبر امام معصوم قرار گرفته باشد و خود را نیازمند به توجه و عنایات امام معصوم بداند قطعا اشک او جاری خواهد شد هرچند جاری نشدن اشک دلیل بر عدم قبول زیارت نیست.