پیشینه بحث اکتفا به قرآن و حذف روایات و سنت تقریباً به صدر اسلام می رسد؛ زیرا بر اساس منابع اهل سنّت و شیعه در اواخر عمر مبارک پیامبر (ص) زمانی که آن حضرت درخواست قلم و دوات و کاغذ نمودند تا چیزی بنویسند که رهنمودی باشد برای امّت اسلام تا بعد از آن حضرت به بیراهه نروند متأسفانه خلیفه دوم عمر بن خطاب با این امر به مخالفت می پردازد و می گوید: کتاب خدا (قرآن) ما را بس است (نیازی به سنّت پیامبر نداریم). کسی نمی تواند توهّم کند که ما از سنت بی نیاز هستیم، آیا همه تکالیف ما با تمام جزئیاتش در قرآن آمده است؟ آیا تمام احکام نماز، روزه، زکات، حج و ... در قرآن بیان شده است. خداوند در قرآن می فرماید: آن چه را رسول خدا (ص) برای شما آورده بگیرید (و اجرا کنید)، و از آن چه نهی کرده خودداری نمایید و از (مخالفت) خدا بپرهیزید که خداوند کیفرش شدید است[i] ! روشن و واضح است که امر و نهی رسول خدا (ص) همان سنت آن حضرت است که خداوند ما را به پیروی از آن حضرت امر می فرماید. احمد بن حنبل که یکی از امامان چهارگانه اهل سنّت است در مسندش نقل می کند: پیامبر (ص) فرمود: در میان شما دو چیز گران نهاده‌ام یکی از آن دو بزرگتر و گران‌تر از دیگری است. کتاب خدا ریسمان پیوسته از آسمان تا زمین و عترت و اهل بیتم و این دو از هم جدا نمی شوند تا نزد حوض کوثر به من برسند. ملاحظه می شود که در این حدیث، پیامبر (ص) اهل بیت (ع) در کنار قرآن قرار داده است یعنی همان طور که مسلمانان موظف به اخذ از قرآن هستند همچنین وظیفه دارند که در مواقع لزوم از اهل بیت (ع) نیز اخذ کنند و این دو با هم کامل هستند و اخذ یکی بدون دیگری ناقص است.
[i] حشر، 7.
