آیا در هدایت بندگان قابلیت شرط است یا شرط نیست؟ اگر شرط است، پس چگونه عیسی ناصری در بدو تولد (از قول قرآن) به مقام عبداللهی و نبوت مفتخر گردید؟ زیرا مقام عبودیت نیاز به تلاش وافی دارد، همچون حضرت ابراهیم که در سن پیری و با گذراندن آن همه مصائب از امتحانات سخت سربلند بیرون آمد. و اگر شرط نیست، پس چرا در مسیر عبودیت این همه تلاش و استقامت در راه رسیدن به مقام بندگی سفارش شده است؟ آیا همه انسانها بر فطرت یکسان آفریده نشده اند؟ پس چرا خداوند در حق مسیح چنین کرد و در حق دیگران چنان؟ شاید بگویید معجزه مسیح در گاهواره برای نجات دادن مادرش از تهمتی بود که به او زده بودند! اما دلیلی ندارد که خداوند برای اثبات بی گناهی مادر عیسی مقام عبودیت (که بالاترین مقام است) و نبوت را به وی اعطا نماید. مسیح هم می بایستی هم چون ابراهیم و ایوب و پیامبر اسلام اثبات قابلیت می کرد تا لایق هدایت (ایصال اللمطلوب) می گردید. من معتقدم که خداوند در حق مسیح قبل از به فعلیت رسیدن توانایهایش برای پیامبری نشان داده است که نابرده رنج، گنج مسیر می شود! و این برخلاف عدالت پروردگار است. شما چه دیدگاهی دارید؟ منتظر پاسخ مناسبتان هستم. باسپاس از پیگیری و ارسال پاسخنامه شما.

در پاسخ به مسئله معجزات کودکیِ برخی انبیا و همینطور ائمه معصومین و نحوه سازگاری آن با عدل و حکمت الاهی و بحث قابلیت، مطالب مختلفی عنوان شده و فی الجمله می توان گفت که این معجزات در حکم اخبار از مقاماتی هستند که خود نبی یا امام در اثر قابلیت و عمل اختیاری استحقاق آن را در آینده به اثبات کاملی خواهد رساند و از همین روی خداوند می داند که امر خود را در چه جایگاهی باید قرار دهد. این مطلب در مورد حضرت مسیح (ع) نیز کاملا صادق است و اینگونه نبوده است که آن حضرت بدون اختیار خود و پذیرش ابتلائات و مجاهدات به چنین مقامی رسیده باشند.   اما بحث قابلیت و فیض الهی بطور کلی بحث گسترده ای است که باید به تمامی جوانب آن به دقت پرداخته شود.