تا وقتی که منی از انسان خارج نشود، جنب نمی‌شود و غسل واجب نیست. فتوای مراجع تقلید در این زمینه چنین است: « اگر منی از جای خود حرکت کند و بیرون نیاید، یا انسان شک کند که منی از او بیرون آمده یا نه، غسل بر او واجب نیست».[1] بنابراین چون جنب نشده است، روزه او نیز صحیح است.
اما در صورتی که با بازی و ملاعبه، از انسان منی خارج شود گرچه جنب میشود اما باطل شدن روزه او دو حالت دارد:
1. اگر عادت مرد یا زن این نباشد که در هنگام ملاعبه و بغل کردن همسر، منی از آنها خارج شود،[2] ولی به طور اتفاقی در موردی، منی از آنان خارج شود، روزه صحیح است، ولی اگر ملاعبه را ادامه دهد تا آنجا که نزدیک است منی خارج شود و خودداری نکند تا اینکه خارج گردد، روزه‌اش باطل است.[3]
2. اگر عادت مرد یا زن این باشد که معمولاً در هنگام ملاعبه و بغل کردن همسر منی از آنها خارج میشود،[4] در صورت بیرون آمدن منی، روزه باطل است و باید قضای آن را بجا آورند.[5]
خاطر نشان میشود موارد فوق مربوط به زمانی است که فرد از ابتدا قصد نداشته باشد که از وی منی خارج شود، و الا اگر با قصد خروج منی، کاری مانند ملاعبه با همسر انجام دهد و منی خارج گردد، قضای روزه بر وی واجب است و اگر اقدام به این کار با دانستن مسئله، باشد، کفاره نیز واجب میشود.
ولی اگر این امر موجب خروج منی نشود، اکثر مراجع تقلید می‌گویند باید روزه‌ی آن روز را تمام کرده و بعدا قضای آن را بجا آورد،[6] ولی برخی از مراجع[7] روزه‌ی وی را صحیح دانسته‌اند. [8]
در هر حال، پاسخ حضرت آیت الله هادوی تهرانی (دامت برکاته)، به سؤال فوق چنین است:
اگر یقین به جنابت نیست و هیچ مقدار از منی، ولو همراه ادرار، خارج نشده است، جنابتی حاصل نشده و روزه صحیح است.
اما اگر جنابت حاصل شده و منی خارج گشته، ولو همراه ادرار، غسل واجب است و اگر با علم به این که چنین عملی – یعنی در آغوش گرفتن همسر – منجرّ به جنابت میشود، چنین کاری را کرده باشد، روزه باطل و قضا و کفاره افطار عمدی آن واجب میشود و اگر (بغل کردن همسر) اتفاقاً منجر به جنابت شده است، روزه صحیح است. [1] . امام خمینی، توضیح المسائل (محشّی)، گردآورنده: بنی‌هاشمی خمینی، سید محمدحسین، ج 1، ص 211، م 352، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ هشتم، 1424ق. [2] . آیات عظام گلپایگانی، صافی، اراکی، خوئی، سیستانی، تبریزی و شبیری: ( اگر اطمینان دارد که منی از او خارج نمی‌شود..)؛ آیات عظام فاضل و مکارم: ( اگر عادت به خروج منی نداشته و اتفاقا خارج شود، روزه‌اش باطل است مگر این که اطمینان داشته باشد که منی از او خارج نمی‌شود). [3] . آیت الله اراکی: (و بنا بر احتیاط واجب قضا و کفّاره دارد). [4] . آیات عظام گلپایگانی، صافی، اراکی، خوئی، سیستانی، تبریزی و شبیری و وحید: ( اگر اطمینان ندارد که منی از او خارج نمی‌شود..). [5] . توضیح المسائل (المحشی للامام الخمینی)، ج 1، ص 899، ذیل م 1595. [6] . آیات عظام گلپایگانی، صافی، اراکی، مکارم، نوری، خوئی، سیستانی، تبریزی، شبیری و وحید. [7] . آیات عظام خمینی، خامنه‌ای، فاضل. [8] . توضیح المسائل (المحشی للامام الخمینی)، ج 1، ص 898، ذیل م 1594؛ وحید خراسانی، حسین، توضیح المسائل، قم، مدرسه امام باقر(ع)،
چاپ نهم، 1428 ه ق.
