در جنگ خندق وقتی عمربن عبدود به امام علی(ع) جسارت کرد امام بلند شد و یک دور زد و بعد آن ملعون را به درک واصل نمود .طبق شنیده های قبلی بنده وقتی از حضرت دلیل این کار را پرسیدند ایشان در جواب فرمودند که احتمال دادم یا اینکه ترسیدم نیتم 100% برای خدا نباشد، بلکه به خاطر خشم باشد. به گفته یکی از روحانیون این کلام با فرض معصومیت حضرت منافات دارد. و حضرت این کار را به خاطر این انجام داده اند که بعدا مردم نگویند علی به خاطر این جسارت عمر را کشته کدام از این دو درست است؟به نظر خودم گفته دوم درست تر باشد اما جواب قطعی را می خواهم.

معنای عصمت آن نیست که معصوم احساسات و عواطف انسانی نداشته باشد. قطعاً امامان معصوم ما انسان بوده اند و از احساسات و عواطف انسانی برخوردار بوده اند. از بعضی قضایا ناراحت و خشمگین و از بعضی دیگر خوشحال می شدند اما مقام عصمت آنها مانع می شده است که آنان دست به عکس العمل های ظالمانه و گناه آلود بزنند. آنچه در روایات آمده است آن است که امام علی (ع) در اثر توهین و جسارت دشمن شکست خورده ای که قتلش مجاز بود، ناراحت و غضبناک شدند اما برای اینکه عملشان خالصانه تر بوده و هیچ گونه شائبه ای از خود خواهی و دفاع از خود در آن نباشد فوراً اقدام به قتل دشمن نکردند و بعد از گذشت زمانی که خشم خود را فرو نشاندند، آن فرد را به درک واصل کردند. این قضیه هیچ گونه منافاتی با مقام عصمت امام علی(ع) ندارد، بلکه مقامی بالاتر از عصمت را می توان از آن دریافت. در ضمن، سخنی از حرف مردم در روایات وجود ندارد.