تقیه یک نوع تاکتیک حساب شده برای حفظ نیروهای انسانی و هدر ندادن افراد مؤمن در راه موضوعات کوچک و کم اهمیت محسوب می‌شود. به همین دلیل تقیه قبل از آن که یک برنامه اسلامی باشد یک روش عقلانی و منطقی برای همه انسان هایی است که در حال مبارزه با دشمن نیرومندی بوده و هستند . برحسب موارد و موقعیت های مختلف، تقیه گاهی واجب و گاهی حرام و زمانی مباح است. تقیه واجب، در صورتی است که بدون فایده مهمی جان انسان به خطر بیفتد، اما در جایی که موجب ترویج باطل و گمراه ساختن مردم و تقویت ظلم و ستم شود حرام و ممنوع است. منافقان، گروهی هستند که در دل خدا و آخرت را باور ندارند، ولی در ظاهر خود را نزد مسلمانان صاحب ایمان وانمود می کنند، حال این که ما در تعریف تقیه دقیقا نقطه مقابل این امر را می بینیم. تظلم و خواری زمانی پدید می آید که شخص از سر ترس و بُزدلی دست به کتمان سر بزند و عقاید خود را آشکار نسازد. در حالی که "تقیه" به معنای ضعف و ترس و محافظه کاری نیست، بلکه غالبا به عنوان یک وسیله مؤثر برای مبارزه با زورمندان و جباران و ظالمان مورد استفاده قرار می‌گیرد. در امر به معروف و نهی از منکر قطعاً باید حساب، تدبیر، فکر و منطق به کار برده شود. علمایی که در مسائل اجتماعی مطالعه کرده‌اند، گفته‌اند که راز انقراض خوارج همین بود که در امر به معروف و نهی از منکَر، منکِر منطق بودند. عقیده اینها در باب امر به معروف و نهی از منکر این بود که تقیه به معنای تاکتیک به کار بردن، لزومی ندارد.
