با در نظر گرفتن این مطلب که فرد مؤمنی کسی است که چهره ای بشاش دارد، اما مادامی که وی غم و اندوه خویش را درون قلبش پنهان می کند، آیا بهتر آن است که این غم و اندوه را از همسر خود مخفی نموده و تنها با خدای خویش در میان بگذارد، یا آن که همسر خود را در چنین احساساتی که حاوی غم و اندوه و حزن است سهیم نماید؟ به نظر شما کدامیک رجحان و برتری دارد؟

یک از صفاتی که برای مؤمن در روایات ذکر شده است، این است که هنگام برخورد با دیگران با چهره باز و خندان روبرو شود و اندوه خود را از آنان پنهان دارد و این صفت سبب گرایش و جذب و دوستی می شود. گفتنی است، این مطلب در زندگی مشترک و خانوادگی به گونه دیگر است، از آن جا که زن و شوهر شریک غم و شادی هم هستند، هر مقدار وابستگی عاطفی و محبت بین آنها شدیدتر باشد از مشکلات یکدیگر بیشتر آگاه خواهند بود، و دلیلی برای مخفی نگه داشتن مصیبت ها وجود ندارد؛ زیرا هدف از گشاده رویی و کتمان غصه ها ایجاد انس و محبت بیشتر در میان افراد است که این امر در بین آنها حاصل است و آگاهی از اسرار بین آنان سبب می شود که با کمک هم دیگر در رفع مشکلات کوشا باشند.   البته این مسئله در باره همسرانی است که متعهد به رعایت اصول اخلاقی و شرعی در زندگی مشترک هستد و اگر خدای ناخواسته زن و شوهر تفاهم اخلاقی و دینی با یک دیگر نداشته باشند، همان بهتر که چنین ارتباطی بین آنها برقرار نباشد.