یکی از سخنرانان می گفت: دو دوست و رفیق باید با هم کفویت داشته باشند و حتی غیر از هماهنگ بودن اعتقاداتشان، باید در ظاهر نیز، هم کفو باشند؛ یعنی از لحاظ سنّی به هم نزدیک بوده و از لحاظ جثّه و اندام نیز نزدیک به هم باشند، (نه اینکه یکی کوچک و نحیف و دیگری بزرگ و تنومند باشد)، یکی از لحاظ چهره بچه سال و دیگری مانند یک مرد کامل باشد و خلاصه در جمیع امور به هم بخورند؛ زیرا در غیر این صورت جامعه درباره آنها بد قضاوت خواهد کرد .آیا این مطالب صحیح می باشد؟

آنچه در اسلام برای دوست یابی در مرحله اول مطرح بوده و مهم است، ویژگی­های ظاهری و مادّی دوست و رفیق نیست، بلکه ویژگی های معنوی دارای اهمیت است؛ هر چند دسته ای از ویژگی­های ظاهری و مادّی در برخی موارد باید رعایت شود؛ مانند دوستی با کسی که انسان را در جامعه در معرض تهمت قرار می دهد.   برخی از این ویژگی­ها عبارت اند از: ایمان، برآوردن نیازهای مادی و معنوی، تذکّر عیب ها به دوست خود و... .