روایتی به این مضمون شنیدم که (وقتی خداوند بنده‌ای را دوست بدارد، به جبرئیل می‌گوید که من فلان بنده را دوست دارم، پس تو هم او را دوست بدار. پس جبرئیل او را دوست می‌دارد. و بعد جبرئیل در آسمان‌ها و زمین ندا می‌دهد که خدا فلان بنده را دوست می‌دارد، پس شما نیز او را دوست بدارید. در نتیجه تمام موجودات آن بنده را دوست خواهند داشت). آیا این روایت در مجامع روایی شیعه آمده است؟ لطفاً آدرس آن را ذکر فرمایید. همچنین از نظر سند و اعتبار در چه مرتبه است؟

هرچند روایاتی وجود دارد که نشانگر آن است که پروردگار دوستی بندگان صالح خود را در دل مردم می افکند، اما باید دانست که پشتیبانی اکثریت مردم از یک شخص لزوما به معنای آن نیست که او مورد تأیید پروردگار بوده و در طرف مقابل، دشمنی عموم مردم با یک فرد نیز همواره نباید این گونه تعبیر شود که او از چشم خدا افتاده و ارزشی نزد او ندارد، بلکه در بسیاری موارد دقیقا بر عکس این قضیه اتفاق می­افتد!   آری! اگر محبت شخصی در دل افراد با ایمان و پرهیزگار قرار گیرد، می توان آن را نشانی از توجه پروردگار به آن شخص دانست.