طبق آنچه ائمه معصومین (ع) در مورد کمک مالی به برادر دینی، به ما سفارش کردند و دستور دادند، گاهی به برادران قرض می دهم بدون این که ضمانت و سود دریافت کنم. ولی مسئله ای که پیش می آید این که:1. آنها گاهی دیگر دینشان را پرداخت نمی کنند، بعد از سالیانی که گذشت من آن دین را به پیروی از ائمه معصومین (ع) می بخشم.2. اگر پولم را مطالبه کنم، تعداد زیادی از آنها خوششان نمی آید، یا وانمود می کنند که اصلا قرضی در کار نیست.3. با آنهای که به پول احتیاج دارند چه کار باید بکنم؟4. آداب قرض دادن و قرض گرفتن در فقه چگونه است، تا طرفین متحمل ضرر نشوند؟

در آموزه های دینی ما قرض دادن به برادران مؤمن، آداب و شرایطی دارد که برخی از آنها چنین است.   1. قرض همراه با اخلاص باشد.   2. با دل خوش و رضایت کامل باشد.   3. قرض از مال حلال باشد.   4. قرض مکتوب شود.   5. کسی که به مؤمنی قرض داد، منتظر بماند تا پرداخت قرض برای او امکان‏پذیر شود؛ یعنی همان طور که جایز نیست بدهکار با فرض توانایی، پرداخت مال را به تأخیر بیندازد، همین طور نیز اگر طلبکار می‏داند بدهکار توانایی ندارد، جایز نیست او را تحت فشار قرار دهد.