با توجه به آیه "قُلْ مَنْ حَرَّمَ زینَةَ اللَّهِ الَّتی‌ أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِیَ لِلَّذینَ آمَنُوا فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا خالِصَةً یَوْمَ الْقِیامَةِ کَذلِکَ نُفَصِّلُ الْآیاتِ لِقَوْمٍ یَعْلَمُون"؛ بگو: چه کسی زینت‌های الهی را که برای بندگانش آفریده و نیز روزی های پاکیزه را، حرام کرده؟ بگو: این زینت ها و نعمت ها برای افراد با ایمان در زندگی دنیا آفریده شده و در روز قیامت خالص متعلق به اینها است، بدین طریق آیات را برای مردم دانا به‌طور مبسوط بیان می‌کنیم.پس چرا برخی عرفا و علمای شیعه با وجود تمکن مالی و داشتن رزق حلال؛ هرگز تن به تفریحات، لذائذ و نعمت های حلال خداوند نمی دهند؟ به عبارت دیگر، بسیار بسیار ساده و با کمترین ها می سازند. کما این که خیلی از این بزرگان؛ نه مرجع دینی بوده اند، نه الگوی همگانی، بلکه عارف یا عالمی ناشناخته بوده اند، پس چرا از حلال خدا لذت نمی بردند؟ ممنون

نعمت ها و لذایذ خداوند تنها منحصر به مادیات نبوده، بلکه معنویات را نیز شامل می شود که برای بسیاری نعمت های معنوی لذت بیشتری دارد. عارفان و پارسایان بیشتر از لذایذ و زینت های معنوی خداوند بهره گرفتند. آنان با استفاده حداقل از مادیات، و بهره گیری از معنویات، توانستند به مقاماتی از عرفان، علم و تقوا برسند. وانگهی اگر آموزه های دینی می گوید نعمت های دنیا برای مؤمنان آفریده شد، همین آموزه ها نیز می گوید، بدانید زندگی دنیا تنها بازی، سرگرمی، تجمّل پرستی و چیزی جز متاع فریب نیست.   امام عارفان، علی (ع) نیز در اوصاف پارسایان می فرماید: مؤمنان و پارسایان، درخواست‏هایشان از دنیا اندک است. بنابراین، انسان هرچه در معرفت و شناخت پیشرفت کند، لذت های دنیایی برای او ناچیز جلوه می کند. عالمان وارسته این ساده زیستی را از امام پارسایان، علی (ع) به ارث برده اند، همو که در عین بهره مندی از امکانات دنیایی، به دو لباس کهنه و از خوراکی به دو قرص نان بسنده می نمود.   بدیهی است، کسانی که در جامعه و حتی اجتماع کوچک محل زندگی خویش، مردم آنها را به عنوان الگو می شناسند، این رفتار آنها می تواند تأثیرگذار باشد، چنان که در طول تاریخ این گونه بوده است!