در روایتی نقل شده که در زمان امام صادق، روزی امام کاظم (علیهما السّلام) در جلوی دری مشغول نماز بودند. برخی از اصحاب به امام صادق اعتراض کردند (زیرا این کار مکروه است و تردّد افراد باعث حواس‌پرتی می‌شود). حضرت صادق بعد از خود امام کاظم پرسیدند که چرا جلوی در نماز می‌خواندی. امام کاظم پاسخ دادند که آن خدایی که من با او صحبت می‌کنم از این مردمی که از جلوی من رد می‌شوند به من نزدیک‌تر است. الف. اصل این روایت چیست و در کجا نقل شده؟ ب. آیا این روایت از نظر سند قابل اعتماد است؟ ج. آیا این روایت از نظر محتوا اشکالی ندارد؟ زیرا در واقع اثبات عمل فعل مکروه یا مرجوح برای معصوم می‌کند؟

روایتی وجود دارد که امام موسی کاظم (ع) در مکانی نماز می گذاردند که محل رفت و آمد مردم بود. شخصی خبر این نماز را به امام صادق (ع) داد و بر آن خرده گرفت. اما وقتی امام موسی کاظم (ع) در علت این نماز فرمود: همانا آن کسی که برای او نماز می گذاردم از مردمی که از جلویم می گذشتند، به من نزدیک تر است، مورد تحسین امام صادق قرار گرفت. بنابر ظاهر روایت، نماز امام در یک مکان عمومی برای رفت و آمد مردم همچون خیابان که موجب اذیت و آزار مردم و سبب تضییق حقوق مردم شود نبوده، تا حق الناسی به گردن امام بیفتد، بلکه در مکانی بود که مردم از روبرو می گذشتند و تنها این شبهه بر نماز به وجود می آمده که امام در این حالت نمی تواند نماز را با تمرکز بخواند، اما با تعلیلی که امام بر نماز خود آوردند، به دست می آید که آن نماز با حضور قلب و توجه به پروردگار بوده است و این نوع نماز خواندن، نه تنها فعل مرجوح و یا مکروهی نبوده، بلکه کاملا قابل ستایش است، چنان که از طرف امام صادق (ع) نیز مورد تقدیر قرار گرفته است. گفتنی است که نماز در مکان پر رفت و آمد، برای تعدادی از مردم که نمی توانند حضور قلب و توجه خود را در این حالت حفظ کنند، کراهت دارد و نماز گزار باید در مکانی نماز بگذارد که نمازش با توجه و حضور قلب باشد.