در اسلام نیز این إخبار از غیب وجود داشته و تلاش شده با بیان آن، به ایمان آوردن کفّار کمک شود. قرآن به عنوان اولین و مهم‌ترین نوشته اسلامی آغازگر این روش بوده و تا احادیث نیز این سیاق ادامه داشته است. مانند آیه‌ی شریفه‌ی: «و اسبها و استرها و الاغها را آفرید تا بر آنها سوار شوید و [برای شما] تجمل و زینت باشد، و چیزهایی [در آینده جز این وسایل نقلیه حیوانی] به وجود میآورد که شما نمیدانید». در این آیه، خداوند به صراحت بیان می‌دارد که در آینده چیزهایی را خواهد آفرید که انسان‌های هم عصر پیامبر از آن اطلاع ندارند، بلکه حتی به فکرشان نیز چنین چیزهایی خطور پیدا نمی‌کرد، اما امروزه شاهد آنیم که بشر امروزی با توان و فکری که خداوند به آنها ارزانی داشته چه چیزهایی را خلق کرده که جای اسب و شتر و ... مورد استفاده قرار می‌گیرد. در احادیث نیز این سیرِ إعلان از غیب وجود دارد. البته ما حدیثی که کاملاً مطابق آنچه در پرسش آمده باشد را نیافتیم. اما مقداری از محتوای آن را در احادیث دیگری می‌توان یافت؛ در حدیثی از امام صادق (ع) وارد شده است: «همانا مؤمن در زمان منجی موعود به گونه‌ای است که می‌تواند برادر خود را در غرب، مشاهده کند در حالی‌که خودش در شرق است و کسی که در مغرب است می‌تواند برادر خود که در شرق است را ببیند».
