سلام؛ در حدیث هشام (در جلد اول کافی کلام شریفی) از امیرمومنان علی(ع) چنین آمده است: (وَ یَرَی النّاسَ کُلّهُمْ خَیْراً مِنْهُ وَ أَنّهُ شَرّهُمْ فِی نَفْسِهِ). تفسیر این سخن چیست؟ با توجه به این‌که فرد عاقل چون عاقل است، خوبی و بدی را تشخیص می‌دهد و بدی دیگران و خوبی خود را میابد. از طرفی چون در همین حدیث فرد عاقل را شکرگزار معرفی کرده و فرد عاقل لااقل می‌داند که عاقل است، پس هم می‌داند و هم شکر عاقل بودنش را می‌کند و طبق همین حدیث جزء افراد بسیار قلیل اجتماع بشری است. حال چطور این فرد خود را از همه پایین‌تر می‌بیند؟!

  یکی از ویژگی‌­های اخلاقی مثبت هر انسانی آن است که در مقایسۀ خویشتن با افرادی که - حتی با درصد کوچکی از احتمال - ممکن است از او برتر باشند، خود را برتر از آنان نبیند، اما آنچه از بررسی و جمع‌بندی منابع اسلامی به دست می‌آید، ما را به این نتیجه نمی‌رساند که یک انسان عاقل و اندیشمند لازم است خود را پست‌‌تر از تمام دیگر انسان‌ها و موجودات بپندارد، حتی اگر یقین به خلاف هم داشته باشد! در پاسخ تفصیلی، بیشتر بدین موضوع پرداخته‌ایم.