حضانت کودک
نگهداری و تربیت کودک را حضانت گویند. از این عنوان در باب نکاح و لقطه سخن گفته‌اند.
سلام. می‌خواستم بدانم که مصلحت در حضانت و نگهداری فرزند چیست؟ چرا در بعضی سنین مثلاً در سن دو سالگی حضانت کودک با مادر و در سن 7 سالگی حضانت با پدر می‌باشد؟ و چرا جدیداً سن واگذاری حضانت دختر و پسر به مادرشان هفت سال شده؟ یعنی بفرمائید قبلاً چه مصلحتی داشت که دو سال بود و حالا چه مصلحتی دارد که در هر دو مورد(دختر و پسر) هفت سال شده. لطفاً جواب پرسش حقیر را با ذکر سند به صورت تفصیلی بیان فرمائید؟ در ضمن اگر جواب تکمیلی دیگری هم در مورد مابقی کسانی که مسئولیت حضانت و سرپرستی کودکان و نوجوانان به آنها واگذار می‌شود دارید، لطفاً با ذکر سند بنویسید که چه مصلحتی در واگذاری مسئولیت حضانت به این اشخاص وجود دارد؟
حضانت در اصطلاح حقوقی، پرورش و نگه‌داری مادی و معنوی طفل است و شامل ولایت نمی‌‌شود؛ از این جهت سپردن حضانت کودک به هر یک از پدر یا مادر، به معنای سپردن سایر امور طفل به خصوص امور حقوقی به شخص نمی‌‌باشد. همچنین بچه‌ای که تحت حضانت و سرپرستی مادر است از تحت ولایت پدر یا جد پدری خارج نمی‌‌شود. در صورتی که پدر و مادر، جدای از یکدیگر زندگی می‌‌کنند، در ماده 1169 قانون مدنی سابق، حق حضانت فرزند پسر تا دو سالگی و دختر تا هفت سالگی به مادر و پس از آن به پدر واگذار شده بود، که پس از اجرایی شدن آن، به جهت تغییر شرایط زندگی کنونی و دور شدن پدر و مادر پس از جدایی از یکدیگر و قطع ارتباط کامل فیزیکی و دیداری بین فرزند و مادر به دلیل گستردگی و دور شدن محل زندگی افراد حتی در برخی از اوقات از یک شهر یا استان به شهر و استان دیگر، دو مشکل بزرگ و ناخوشایند دامن‌گیر مادر و فرزند پسری که تحت حضانت او بوده گردیده؛ یکی این‌که برای مادر که کانون احساس و عواطف مادرانه است بسیار ناخوشایند بوده فرزند خرد سالش را در سن دو سالگی از دست بدهد، ای بسا مادرانی که مجبور می‌‌شدند برای از دست ندادن فرزندان خود از حق و حقوق مسلم خود در برابر پدران، صرف نظر کنند تا هم‌‌چنان بعد از دو سال فرزندشان را زیر چتر حمایتی عاطفی خویش نگه‌دارند. دیگر این‌که از نظر اجتماعی، فرهنگی و نیاز شدید عاطفی و مراقبتی طفل به مادر، ایجاب می‌‌کرد فرزند خرد سال دو ساله در کنار مادر و تحت حمایت عاطفی و فیزیکی او باشد؛ زیرا پدر نمی‌‌تواند بدون مادر به نحو شایسته فرزند را مورد تربیت و پرورش قرار دهد، بویژه از نظر عاطفی او را درست تغذیه نماید؛ زیرا از نظر روحی و اجتماعی و زندگی ماشینی امروزی موقعیت این کار را ندارد. با برخورد به این دو مشکل، قانون‌گذاران در صدد اصلاح آن بر آمدند که در اصلاحیه جدید، حضانت فرزند چه پسر چه دختر تا سن هفت سالگی به مادر و پس از آن به پدر واگذار شده است.
حضانت در اصطلاح حقوقی، پرورش و نگه‌داری مادی و معنوی طفل است و شامل ولایت نمی‌‌شود؛ از این جهت سپردن حضانت کودک به هر یک از پدر یا مادر، به معنای سپردن سایر امور طفل به خصوص امور حقوقی به شخص نمی‌‌باشد. همچنین بچه‌ای که تحت حضانت و سرپرستی مادر است از تحت ولایت پدر یا جد پدری خارج نمی‌‌شود. در صورتی که پدر و مادر، جدای از یکدیگر زندگی می‌‌کنند، در ماده 1169 قانون مدنی سابق، حق حضانت فرزند پسر تا دو سالگی و دختر تا هفت سالگی به مادر و پس از آن به پدر واگذار شده بود، که پس از اجرایی شدن آن، به جهت تغییر شرایط زندگی کنونی و دور شدن پدر و مادر پس از جدایی از یکدیگر و قطع ارتباط کامل فیزیکی و دیداری بین فرزند و مادر به دلیل گستردگی و دور شدن محل زندگی افراد حتی در برخی از اوقات از یک شهر یا استان به شهر و استان دیگر، دو مشکل بزرگ و ناخوشایند دامن‌گیر مادر و فرزند پسری که تحت حضانت او بوده گردیده؛ یکی این‌که برای مادر که کانون احساس و عواطف مادرانه است بسیار ناخوشایند بوده فرزند خرد سالش را در سن دو سالگی از دست بدهد، ای بسا مادرانی که مجبور می‌‌شدند برای از دست ندادن فرزندان خود از حق و حقوق مسلم خود در برابر پدران، صرف نظر کنند تا هم‌‌چنان بعد از دو سال فرزندشان را زیر چتر حمایتی عاطفی خویش نگه‌دارند. دیگر این‌که از نظر اجتماعی، فرهنگی و نیاز شدید عاطفی و مراقبتی طفل به مادر، ایجاب می‌‌کرد فرزند خرد سال دو ساله در کنار مادر و تحت حمایت عاطفی و فیزیکی او باشد؛ زیرا پدر نمی‌‌تواند بدون مادر به نحو شایسته فرزند را مورد تربیت و پرورش قرار دهد، بویژه از نظر عاطفی او را درست تغذیه نماید؛ زیرا از نظر روحی و اجتماعی و زندگی ماشینی امروزی موقعیت این کار را ندارد. با برخورد به این دو مشکل، قانون‌گذاران در صدد اصلاح آن بر آمدند که در اصلاحیه جدید، حضانت فرزند چه پسر چه دختر تا سن هفت سالگی به مادر و پس از آن به پدر واگذار شده است.
عنوان سوال:
سلام. می‌خواستم بدانم که مصلحت در حضانت و نگهداری فرزند چیست؟ چرا در بعضی سنین مثلاً در سن دو سالگی حضانت کودک با مادر و در سن 7 سالگی حضانت با پدر می‌باشد؟ و چرا جدیداً سن واگذاری حضانت دختر و پسر به مادرشان هفت سال شده؟ یعنی بفرمائید قبلاً چه مصلحتی داشت که دو سال بود و حالا چه مصلحتی دارد که در هر دو مورد(دختر و پسر) هفت سال شده. لطفاً جواب پرسش حقیر را با ذکر سند به صورت تفصیلی بیان فرمائید؟ در ضمن اگر جواب تکمیلی دیگری هم در مورد مابقی کسانی که مسئولیت حضانت و سرپرستی کودکان و نوجوانان به آنها واگذار می‌شود دارید، لطفاً با ذکر سند بنویسید که چه مصلحتی در واگذاری مسئولیت حضانت به این اشخاص وجود دارد؟
پاسخ:
حضانت در اصطلاح حقوقی، پرورش و نگهداری مادی و معنوی طفل است و شامل ولایت نمی‌‌شود؛ از این جهت سپردن حضانت کودک به هر یک از پدر یا مادر، به معنای سپردن سایر امور طفل به خصوص امور حقوقی به شخص نمی‌‌باشد. همچنین بچه‌ای که تحت حضانت و سرپرستی مادر است از تحت ولایت پدر یا جد پدری خارج نمی‌‌شود. در صورتی که پدر و مادر، جدای از یکدیگر زندگی می‌‌کنند، در ماده 1169 قانون مدنی سابق، حق حضانت فرزند پسر تا دو سالگی و دختر تا هفت سالگی به مادر و پس از آن به پدر واگذار شده بود، که پس از اجرایی شدن آن، به جهت تغییر شرایط زندگی کنونی و دور شدن پدر و مادر پس از جدایی از یکدیگر و قطع ارتباط کامل فیزیکی و دیداری بین فرزند و مادر به دلیل گستردگی و دور شدن محل زندگی افراد حتی در برخی از اوقات از یک شهر یا استان به شهر و استان دیگر، دو مشکل بزرگ و ناخوشایند دامن‌گیر مادر و فرزند پسری که تحت حضانت او بوده گردیده؛ یکی اینکه برای مادر که کانون احساس و عواطف مادرانه است بسیار ناخوشایند بوده فرزند خرد سالش را در سن دو سالگی از دست بدهد، ای بسا مادرانی که مجبور می‌‌شدند برای از دست ندادن فرزندان خود از حق و حقوق مسلم خود در برابر پدران، صرف نظر کنند تا هم‌‌چنان بعد از دو سال فرزندشان را زیر چتر حمایتی عاطفی خویش نگه‌دارند. دیگر اینکه از نظر اجتماعی، فرهنگی و نیاز شدید عاطفی و مراقبتی طفل به مادر، ایجاب می‌‌کرد فرزند خرد سال دو ساله در کنار مادر و تحت حمایت عاطفی و فیزیکی او باشد؛ زیرا پدر نمی‌‌تواند بدون مادر به نحو شایسته فرزند را مورد تربیت و پرورش قرار دهد، بویژه از نظر عاطفی او را درست تغذیه نماید؛ زیرا از نظر روحی و اجتماعی و زندگی ماشینی امروزی موقعیت این کار را ندارد.
با برخورد به این دو مشکل، قانون‌گذاران در صدد اصلاح آن بر آمدند که در اصلاحیه جدید، حضانت فرزند چه پسر چه دختر تا سن هفت سالگی به مادر و پس از آن به پدر واگذار شده است.
سوال مرتبط یافت نشد
مسئله مرتبط یافت نشد