آیا این حرف واقعیت دارد که می‌گویند زنی که به صورت طبیعی (بدون عمل سزارین) بچه‌ای به دنیا بیاورد(زایمان کند) تمام گناهانش یا بخشی از آن پاک می‌شود؟

مجموعه‌ای از روایات وجود دارند که پاداش‌‌های چشمگیری را برای مادران در نگه‌داری فرزند در شکم، وضع حمل و شیر دادن اعلام کرده‌اند. بخشهایی از روایات، پاداش­ها را به خود حامله­شدن مرتبط دانسته و بخشهایی نیز مرتبط با زاییدن است که البته این موضوع فقط اختصاص به زایمان طبیعی ندارد، بلکه روایات گرچه پاره­ای از آنها، برخی علائم زایمان طبیعی را ذکر می­کنند، اما هیچ قیدی در آنها مشاهده نشده و به صورت مطلق، شامل تمام زایمان­ها می­شوند، البته زایمان‌ها در زمان صدور روایات معمولاً با روش­های طبیعی بوده اما امروزه ممکن است به جهت سلامتی مادر و فرزند یا برخی عوامل دیگر، در مواردی پزشک، عمل سزارین را ترجیح دهد.
تعدادی از این روایت را ذکر می‌نماییم:
امام صادق(ع):
رسول خدا(ص) فرمود: «هر زنی در خانه شوهرش جهت نظم و ساماندهی منزل، چیزی را از جایی بردارد و در جایی دیگر قرار دهد، خداوند عز و جل به او می‌‏نگرد و هرکس که خدا به او بنگرد او را عذاب نمی‌‏کند. ام سلمه گفت: مردان همه خوبی‌‏ها را بردند، پس چه چیزی برای زنان بیچاره هست؟ پیامبر فرمود: آری اگر زن حامله شود او به سان روزه‌دار شب زنده‌داری است که با جان و مال در راه خدا جهاد می‌‏کند و چون زایمان کند پاداشی دارد که از بس بزرگ است نمی‌‏داند آن پاداش چیست و چون شیر می‌‏دهد در برابر هر مکیدن برای او مشابه یک آزاد سازی از فرزندان اسماعیل است و چون از شیر دادن فارغ گردد فرشته‌‏ای بر پهلوی او می‌‏زند و می‌‏گوید: از نو آغاز به کار کن که بخشیده شده‌‏ای».[1]
«هر گاه زن در ایّام زایمان و دوره نفاسش بمیرد روز قیامت نامه عمل او را نگشایند»؛[2] یعنی از او حساب گرفته نمی‌شود و بدون حساب‌‌رسی به ‌بهشت می‌رود؛ چون ناراحتی زایمان او را از گناه پاک ساخته است.
«درباره قصّه حضرت آدم و حوّاء (ع) آمده است ... خداوند فرمود: ای حوّاء! هر زنی که به هنگام زایمانش بمیرد او را با شهیدان محشور می‏‌کنم. ای حوّاء! هر زنی که درد زایمان او را بگیرد پاداش شهید برایش می‌‏نویسم و اگر سالم بماند و زایمان کند گناهانش را برایش می‌‏آمرزم گرچه به اندازه کف دریا و ریگ بیابان و برگ درختان باشد و اگر بمیرد شهید می‌‏گردد و فرشته‌‏ها به هنگام قبض روحش نزد وی حاضر می‌‏شوند و او را به بهشت بشارت می‌‏دهند و در آخرت او را نزد شوهرش می‌‏برند و هفتاد برابر برتر از حورالعین است. حوّاء گفت: آنچه داده‌‏ای مرا کافی است ...».[3]   [1] . شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ج 21، ص 451، مؤسسه آل البیت(ع)، قم، چاپ اول، 1409ق. [2] . شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، ج 1، ص 139، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ دوم، 1413ق. [3] . محدث نوری، حسین، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج 15، ص 214، مؤسسه آل البیت(ع)، قم، چاپ اول، 1408ق.