البته در آیه‌ی 36 سوره‌ی زمر، چنین عبارتی ذکر شده است، اما:
1. اگر چه حساب و کتاب روز قیامت مخصوص خداوند است، ولی به افراد دیگری نیز این اجازه داده شده است که از دیگران شفاعت کنند. از روایات فراوانی که در این زمینه وارد شده، معلوم می‌شود که شفیعان در روز قیامت فراوان‌اند. از جمله آنها پیامبران، و امامان معصوم(ع) هستند.[1]
2. در صورتی کفایت اولیای الهی با کافی بودن خدا در تضاد است که ما کفایت آنان را به صورت عرضی و مستقل بدانیم که اگر چنین اعتقادی داشته باشیم با توحید سازگاری ندارد و از مصادیق شرک به خدا خواهد بود، ولی اگر کفایت پیامبر(ص) و ائمه اطهار(ع) را در طول آن بدانیم، نه تنها هیچ منافاتی با کفایت خداوند نداشته، بلکه در قرآن نیز موارد بسیاری از موارد مشابه آن مشاهده می‌شود مانند: «و کَفی بِاللَّهِ شَهیداً»[2] و در مورد دیگر فرموده: «کَفی بِاللَّهِ شَهیداً بَیْنی وَ بَیْنَکُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتاب»[3] که وجود «من عنده الکتاب» در این آیه شریفه هیچ منافاتی با مضمون قسمت اول و آیات دیگر ایجاد نمی‌کند. [1] . ر.ک: «شفاعت در قیامت»، سؤال 440. [2] . نساء، 166. [3] . رعد، 43: «آنها که کافر شدند می‌گویند: تو پیامبر نیستی! بگو: کافی است که خداوند، و کسی که علم کتاب (و آگاهی بر قرآن) نزد اوست، میان من و شما گواه باشند!».
