1. یکی از مبطلات نماز، حرف زدن از روی عمد است؛ یعنی اگر عمداً حرف بزند حتّی یک جمله، یا یک کلمه، حتّی کلمه دو حرفی مانند «من» و «ما» نماز باطل است، بلکه بنا بر احتیاط واجب[1] اگر دو حرف معنی‌دار هم نباشد نماز باطل می‌شود. اما سخن گفتن از روی سهو و فراموشی و نسیان، نماز را باطل نمی‌کند.[2] و اگر نمازگزار از روی سهو و فراموشی حرفی بزند، پس از نماز باید دو سجده سهو بجا آورد.[3]
2. اگر سجده سهو را بعد از سلام نماز عمداً به جا نیاورد، معصیت کرده و واجب است هر چه زودتر آن را انجام دهد و چنان‌چه سهواً به جا نیاورد، هر وقت یادش آمد باید فوراً انجام دهد و لازم نیست نماز را دوباره بخواند.[4]
3. در حرف زدن عمدی که موجب باطل شدن نماز می‌شود، فرقی میان صحبت کردن به زبان فارسی، و یا عربی و یا هر زبان دیگری نیست. و اگر سهواً باشد، باید سجده سهو بجا آورد. [1] . منظور از احتیاط در مبطلات نماز آن است که نماز را تمام کرده بعد اعاده کند. امام خمینی، توضیح المسائل (محشّٰی)، گردآورنده: بنی هاشمی خمینی، سید محمد حسین، ج 1، ص 619، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ هشتم، 1424ق. [2] . ر.ک: همان، ص 618 – 620. [3] . همان، ص 669. [4] . همان، ص 673.
