طبق روایتی که حضرت علی(ع) در بخشی از نامه خویش به امام حسن(ع) می‌فرماید: (وَ إِنِ اسْتَطَعْتَ أَلَّا یَعْرِفْنَ غَیْرَکَ فَافْعَل‌)؛ آیا معنایش این است که حتی شناختن یک مرد نامحرم نیز ممکن است برای یک زن خطر آفرین باشد؟! حتی یک شناخت معمولی و به اسم. الآن فرض بگیرید ائمه(ع) نسبت به زنان نامحرم هستند. پس اگر شوهر این زن بتواند کاری کند که این زن ائمه(ع) را نشناسد این کار را بکند، درست است؟! ممکن است شما بفرمایید خیر این نامه شامل این موارد نمی‌شود. پس مقصود از این حدیث چیست؟ بالأخره زن ممکن است برادر شوهر داشته باشد، ممکن است شوهر خواهر داشته باشد، و سایر اشخاص نامحرمی که نسبت فامیلی نزدیکی با زن دارند. طبق نامه حضرت علی(ع) اگر مرد می‌تواند کاری کند که زن هیچ‌یک از این اشخاص را نشناسد این کار را بکند؟! اگر این‌گونه است چرا؟!

حضرت امام علی(ع) در بخشی از نامه خویش به امام حسن مجتبی(ع)[1] می‌فرماید: ««با پوششی که بر زنان قرار می‌دهی دیده آنان را از دیدن مردمان باز دار؛ زیرا سختی حجاب آنان را پاک‌تر نگاه می‌دارد، و بیرون رفتن زنان از خانه بدتر از این نیست که افراد غیر مطمئن را بر آنان در آوری، و اگر بتوانی چنان کن که غیر تو را نشناسند‏».[2]
نکاتی درباره روایت مزبور:
یک. منظور از «إِنِ اسْتَطَعْتَ أَلَّا یَعْرِفْنَ غَیْرَکَ فَافْعَل» این است که زنان با مرد نامحرم برخورد غیر ضروری نداشته باشند و رعایت آن، هم برای زن و هم برای مرد نامحرم مناسب‌تر است. و این یک توصیه و سفارش اخلاقی است. علمای اسلام این جمله را به شکل یک توصیه اخلاقی تلقی کرده‌اند؛ به همین جهت، فقها به مضمون چنین جمله‌هایی فتوا نداده‌اند؛ زیرا ادلّه قطعی دیگری از آیات و روایات و سیره معصومان(ع) وجود دارد که بر خلاف ظاهر این تعبیرات است؛ لذا این جمله‌ها حمل به سفارش اخلاقی شده است. به دیگر سخن؛ آنچه فقها از امثال این جمله‌ها استنباط کرده‌اند؛ این است که این‌گونه جمله‌ها ارشاد به حقیقتی روحی و روانی در روابط زن و مرد نامحرم دارد که سخت خطرناک است، گِلی است که پیلان بر آن می‌لغزند.[3] بنابر این، این سخن امام علی(ع) درباره فایده و اهمیت حجاب است و با توجه به این‌که افراد غیر مطمئن همیشه در جوامع اسلامی وجود داشته‌اند، بانوان دارای پوششی باشند که مردان نامحرم به آنها نگاه شهوانی و لذت‌جویانه نداشته باشند، و پوشش بیشتر آنها، سبب می‌شود تا ارزششان بالا رفته و حریم و مقام و موقعیّتشان در جامعه حفظ شود.
اگر مردی بتواند تا حد امکان نیازهای ضروری همسرش را خودش برطرف کند، او نیاز نخواهد داشت که فرضاً برای خریدن یک کالای کم ارزش، با مردی نامحرم هم­سخن شود، اگرچه این اندازه از ارتباط و شناخت، حرام نیست، اما در بیشتر شرایط، نبود آن بهتر از بود آن است.
دو. مقصود از «ألّا یعرفن» شناخت به معنای معرفت نداشتن نسبت به ائمه اطهار(ع) و یا مثلاً آگاهی نداشتن از این‌که ولیّ فقیه او چه کسی است، نیست! و چنین تطبیقی سخنی بدون تفکر است، در حالی‌که باید در فهم حدیث به صدر و ذیل آن توجه داشت و آن‌را تنها در موضوع و مسئله مورد نظر تطبیق داد، نه این‌که محتوای حدیث را آن‌قدر گسترده کرد که سر از نتایج عجیب درآورد! با توجه به این نکته، مقصود از «ألّا یعرفن» همان ارتباط و معاشرت و دیدن غیر ضروری میان مرد و زن نامحرم است؛ زیرا اگر به صدر و ذیل کلام امام علی(ع) توجه شود، چنین امری به دست می‌آید. همچنین اشاره به این‌که زن هرچه می‌خواهد، تنها از مردی که با او محرم است، بخواهد، حتی اگر خواسته‌ای از دیگران داشته باشند، به وسیله مرد مَحرم باشد و عملاً رابطه آنها با دیگران که در بسیاری از موارد مبدل به رابطه فاسدی می‌شود قطع شود و رابطه او با مَحرم خود در همه جا محکم و استوار کند و به این ترتیب هم خواسته‌هایشان انجام شود و هم از رابطه‌های مفسده انگیز دور گردد.[4]
سه. آنچه در ارتباط با نامحرم لازم و واجب است؛ رعایت حجاب و پوشش واجب اسلامی است که در رساله‌های توضیح المسائل و استفتاءات مراجع معظم تقلید بیان شده است. اسلام حضور زن در اجتماع را مشروط به شرایطی می‌داند که لازم است رعایت شوند؛ از قبیل رعایت پوشش و حجاب اسلامی، عدم اختلاط با مردان و رعایت موازین شرعی در روابط اجتماعی‏. پس، می‌توان ارتباط و معاشرت سالم و به دور از گناه داشت، چنانچه خانواده‌های متدیّن و متشرع این گونه رفتار می‌کنند. زن و مرد می‌توانند در محیط اجتماعی و معاشرت فامیلی و زمینه‌های شغلی بدون قصد ناشایست و به‌طور عادی با یکدیگر ارتباط سالم داشته باشند و جدا سازی زنان از مردان هم‌چون اختلاط و بی‌بندوباری آنان اساس صحیح علمی و دینی ندارد. دین اسلام با آن‌که نسبت به چنین برخوردهایی، دیدی باز ارائه می‌کند، به آن فرد در مورد زمینه‌های احتمالی گناه هشدار می‌دهد؛ زیرا اگرچه ارتباط و همراهی در امور و کارهای اجتماع برای زن و مرد یک ضرورت است، ولی نباید از هواهای نفسانی و زمینه‌های شیطانی غفلت داشت؛ چنان‌که احتیاط و پرهیز و وقار و متانت در این‌گونه روابط، شایسته‏ مؤمنان و یک جامعه‏ دین مدار است.   [1] . ر.ک: «فلسفه نوشتن نامه 31 نهج البلاغه خطاب به امام حسن(ع)»، سؤال 35786. [2] . «وَ اکْفُفْ عَلَیْهِنَّ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ بِحِجَابِکَ إِیَّاهُنَّ فَإِنَّ شِدَّةَ الْحِجَابِ أَبْقَی عَلَیْهِنَّ وَ لَیْسَ خُرُوجُهُنَّ بِأَشَدَّ مِنْ إِدْخَالِکَ مَنْ لَا یُوثَقُ بِهِ عَلَیْهِنَّ وَ إِنِ اسْتَطَعْتَ أَلَّا یَعْرِفْنَ غَیْرَکَ فَافْعَل‏»؛ شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق: صالح، صبحی، نامه 31، ص 405، هجرت، قم، چاپ اول، 1414ق. [3] . مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، ج ‌19، ص 547 - 548، انتشارات صدرا، تهران. [4] . مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیر المومنین (علیه السلام)، ج ‏9، ص 691، دار الکتب الاسلامیة، تهران، چاپ اول، 1386ش.