اگر مأموم؛ موقعی که امام در رکوع است اقتدا کند و پیش از آن که به اندازۀ رکوع خم شود، امام سر از رکوع بردارد، می‌تواند نیت فرادا کند (و نمازش را ادامه دهد) یا صبر کند تا امام برای رکعت بعدی برخیزد[1] و مأموم آن را رکعت اول نماز خود حساب کند. ولی اگر برخاستن امام به قدری طول بکشد که نگویند این شخص نماز جماعت می‌خواند، باید نیت فرادا نماید.[2]
پس مکلف باید دقت کند در چنین مواردی، نماز را قطع نکند و به یکی از این دو دستور عمل کند، اگر چه بنابر نظر برخی[3] از مراجع معظم، شکستن و قطع نماز برای رسیدن به رکعت بعدی جماعت، ایرادی ندارد. [1] . حضرات آیات عظام: گلپایگانی، صافی: بنا بر احتیاط واجب باید بایستد تا امام برای رکعت بعد برخیزد..
خوئی، تبریزی: بنا بر احتیاط واجب باید قصد فرادا بنماید.
سیستانی: مخیّر است نماز را فرادا تمام کند یا این که همراه امام به قصد قربت مطلقه به سجده رود و بعد در حال ایستادن تکبیر را به قصد اعمّ از تکبیرة الإحرام و ذکر مطلق تجدید کرده، نماز را به جماعت بخواند یا برای رسیدن به رکعت بعد نماز را قطع کند.
بهجت: می‌تواند نیّت فرادا کند یا می‌تواند صبر کند تا در رکعت بعد، به امام ملحق شود؛ و در صورت ملحق شدن، تکبیر دیگر لازم نیست.
مکارم: نیّت فرادا می‌کند و نمازش صحیح است و اعاده ندارد.
زنجانی: بنا بر احتیاط باید نماز را به صورت فرادا تمام کند. [2] . توضیح المسائل (محشی - امام خمینی)، ج1، ص 779. [3] . حضرت آیت الله سیستانی.
