1. خدای متعال، پس از خلقت انسان، جهت امتحان و آزمایش او و مهیا کردن زمینه برای صعود او به مقامات والا و یا سقوط او به پایین‌ترین درجات و درکات ذلت و عذاب، به او مهلت داده و امکانات لازم را در اختیارش قرار داده است. برای تحقق این هدف لازم است که مانعی پیش روی انسان قرار ندهد تا با استفاده از اختیاری که به او عطا شده، آینده خود را رقم زده و جایگاه خود را تعیین کند.[1]
حال چون که مصلحت و حکمت الهی این چنین اقتضا کرده است، نقض این قانون، خلاف حکمت و خلاف مصلحت است؛ از این‌رو؛ خود خدا و جانشینان او در زمین (پیامبران و امامان معصوم)، از نقض آن خودداری می‌کنند. لذا می‌بینیم که خداوند حتی برای نجات جان پیامبران خود و حتی امامان معصوم(ع) نیز برخلاف این سنت عمل نمی‌کند. البته اگر در جایی مصلحتی بالاتر وجود داشته باشد، در مواردی خاص، از طریق معجزه یا راه‌های طبیعی، خلاف این قانون کلی عمل می‌شود. از جمله موارد این موضوع، نجات حضرت ابراهیم(ع) از آتش[2] و کشته شدن ابرهه در مکه است که برای رعایت مصلحتی بالاتر، به وقوع پیوسته است.
از طرفی دیگر، پیامبران و ائمه، استقلالی در انجام معجزات ندارند بلکه آوردن معجزه، منوط به اجازه دستور از جانب خدای متعال است.[3]
2. حفظ قرآن به عنوان تنها معجزه جاویدان پیامبر گرامی اسلام(ص) امری ضروری است که در راستای خاتمیت پیامبر(ص) انجام شده است؛ زیرا اگر قرآن محفوظ نماند، و از طرف دیگر، اسلام آخرین دین آسمانی باشد، راهی برای هدایت نسل‌های آینده وجود نمی‌داشت. اما حفظ حرم‌های ائمه اطهار(ع) چنین اولویت و ضرورتی برای آنها وجود ندارد تا مورد محافظت قرار بگیرد. درباره حرم امامان(ع) نیز گاهی کرامت‌ها و حفاظت از زائران، به نوعی دیگر ظاهر می‌شود؛ همانند شفا یافتن بیماران، برآورده شدن حوائج و...، اما اینگونه نیست که هر زائری لزوماً در امنیت کامل باشد، بلکه زیارت همراه با ترس و هراس، خود اجر مضاعفی دارد و در مورد خانه خدا کعبه نیز همین طور است و بارها در تاریخ دیده‌ایم که صدها و هزاران زائر در حریم امن الهی کشته شده و یا دچار آسیب شده‌اند. [1] . «به زودی آنها را تدریجاً [به سوی عذاب و شقاوت ابدی] از آن‌جا که نمی‌دانند نزدیک می‌کنیم و من به آنها مهلت می‌دهم [تا شقاوتشان به کمال رسد] و همانا کید و تدبیر من محکم و استوار است»؛ قلم، 44 - 45. [2] . انبیاء، 69. [3] . «هیچ رسولی نمی‌توانست معجزه‌ای بیاورد، مگر به فرمان خدا»؛ رعد، 38.
