این پرسش را باید به دو بخش تقسیم کرد:
1. آیا دعاهای اجابت شده فرعون بدون واسطه بود، یا اینکه فرعون، در آن موارد نیز موسی(ع) را واسطه قرار داد؟
بنابر آیات قرآن؛ فرعونیان، نافرمانی‌های بسیاری انجام دادند که به دنبال آن، خداوند عذاب‌های مختلفی را بر آنها فرود آورد:
«پس ما طوفان و هجوم ملخ و شپش و قورباغه و آلوده شدن وسایل زندگی به خون که عذاب‌های گوناگونی بود را به سوی آنان فرستادیم، باز هم تکبّر و سرکشی کردند و گروهی مُجرم و گناهکار بودند».[1]
اینها بلایای بزرگی بود که بر فرعونیان نازل شد. آنها خوب می‌دانستند که خود و خدای پوشالی آنها، توان دفع این حوادث غیر مترقبه را ندارند و به همین جهت به موسی(ع) متوسل شدند که از خدای خود، برطرف‌شدن این مشکلات را بخواهد:
«و هرگاه عذاب بر آنان فرود آمد، گفتند: ای موسی! پروردگارت را با استفاده از پیمانی که با تو دارد [و آن مستجاب کردن دعای توست] برای ما بخوان که اگر این عذاب را از ما برطرف کنی یقیناً به تو ایمان می‌آوریم و بنی‌اسرائیل را با تو روانه می‌کنیم».[2]
به دنبال این درخواست‌ها بود که در هر مرحله، به واسطه موسی(ع)، خداوند عذاب را از آنان برداشت.[3]
بنابر این، فرعونیان خود از خداوند درخواست نکردند، بلکه در هر مرحله به موسی(ع) متوسل گشته و او را واسطه میان خود و پروردگار قرار دادند و این همان توسلی است که ما شیعیان آن‌را قبول داریم.
2. آیا روایتی داریم مبنی بر اینکه فرعون در زمان غرق شدن، به موسی(ع) متوسل شد و به همین جهت پروردگار دعایش را اجابت نکرده و فرموده که اگر یک‌بار از من درخواست می‌کرد، دعایش را اجابت می‌کردم؟!
با آن‌که چنین سخنی مشهور است، اما چنین روایتی در منابع معتبر وجود ندارد و آنچه در قرآن آمده نیز چنین درخواستی را تأیید نمی‌کند:
«هنگامی که بلای غرق شدن، او را فروگرفت، گفت: ایمان آوردم که هیچ معبودی جز همان که بنی‌اسرائیل به او ایمان آوردند، نیست و من از تسلیم‌شدگان [در برابر فرمان‌های حق] هستم».[4]
بنابر تصریح این آیات، فرعون اعلام مسلمانی را به صورت مطلق بیان می‌کند تا ایمان خود به خداوند را وسیله‌ای برای نجات از غرق قرار دهد و در این درخواست نیز موسی(ع) هیچ نقشی نداشته و از آن‌حضرت تقاضایی برای واسطه‌شدن نمی‌شود.
علاوه بر این، بر اساس صریح قرآن، دعای او تنها بدین جهت مورد پذیرش قرار نگرفت که بعد از مشاهده این همه معجزات و سرکش در هر مرحله، اکنون که عذاب نهایی رسید، ایمان او دیگر برایش نفعی نداشته؛ زیرا تنها از روی ترس و اجبار بود: «[به او گفته شد:] اکنون [که به نابودی خود یقین داری و زمان بازگشت به خدا سپری شده ایمان می‌آوری؟!] در حالی‌که پیش از این عصیان می‌ورزیدی و از تبهکاران بودی؟».[5] [1] . اعراف، 133. [2] . اعراف، 134. [3] . اعراف، 135.: «پس هنگامی که تا مدت معینی عذاب را از آنان برداشتیم، باز هم پیمان‌شکنی کردند». [4] . یونس، 90. [5] . یونس، 91.
