باسلام و دعای خیر. زمانی از خطیبی شنیدم که می‌گفت: از اذیت‌های خوارج نمونه‌اش این بود که در وقت نماز حضرت امیر(ع) آنها شروع به تلاوت قرآن می‌کردند و حضرت نمازش را قطع می‌کرد تا اتمام تلاوت و تا دوباره مشغول نماز می‌شد آنها باز شروع می‌کردند و چندین بار این مسئله تکرار می‌شد. من این مطلب را در کلاس مطرح کردم و یکی از دانش آموزان از منبعش پرسید. لطفا راهنمائیم کنید. با تشکر

بله! به چنین موضوعی در کتاب‌های روایی اشاره شده است: معاویة بن وهب نقل می‌­کند؛ از امام صادق(ع) پرسیدم: فردی که دارای صلاحیت نیست، در نمازی که باید با صدای بلند خوانده شود، امام جماعت قرار گرفته است. من چه وظیفه‌­ای دارم؟! امام فرمود: هنگام تلاوت قرآن توسط او ساکت باش. عرضه داشتم: آن امام جماعت، مرا مشرک می­‌پندارد! امام فرمود: اگر او گناه‌کار است، تو مطیع خدا باش!
چند مرتبه خواستم که ایشان اجازه دهد تا خودم جداگانه در نمازم قرآن را بخوانم، اما ایشان از دادن اجازه خودداری فرمود تا آن‌که گفتم: آیا در خانه، نمازم را فرادا خوانده و سپس به نماز جماعت او حاضر شوم؟! حضرت فرمود که خودت می‌­دانی!
سپس امام ششم، داستانی از امام علی(ع) را بدین مضمون نقل کرد که ایشان در حال اقامه نماز صبح بودند که ابن کواء(یکی از سرکردگان خوارج) که پشت سر ایشان قرار داشت، شروع به تلاوت این آیه کرد: «وَ لَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْکَ وَ إِلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکَ لَئِنْ أَشْرَکْتَ‏ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ»؛[1] خداوند به تو ای پیامبر و نیز پیامبران گذشته وحی کرد که اگر مشرک شوی، عملت نابود شده و از زیانکاران خواهی بود(او با خواندن این آیه قصد طعنه زدن به امیرالمؤمنین(ع) را داشت)!
امام برای بزرگداشت قرآن ساکت شد تا او تلاوتش را به پایان برساند و سپس تصمیم به ادامه نماز گرفت که ابن کواء برای بار دوم نیز شروع به تلاوت این آیه نمود و مجدّداً حضرت سکوت را برگزید و این موضوع برای بار سوم نیز تکرار شد.
سپس امام علی(ع) این آیه را در پاسخ به طعنه مرد خارجی خواند: «فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَ لا یَسْتَخِفَّنَّکَ الَّذِینَ لا یُوقِنُونَ‏»؛[2] صبر کن که مطمئنّاً وعده پروردگار به حقیقت خواهد پیوست و رفتار افرادی که از یقین برخوردار نیستند، تو را وادار به واکنش نامناسب نکند.
بعد از آن، سوره­‌ای که در حال تلاوتش بود را به پایان رسانده و به رکوع رفت.[3]
البته امام، نمازشان را قطع نفرمود، بلکه موقتاً و در طول نماز، به احترام قرآن لحظاتی سکوت فرمود.   [1] . زمر، 65. [2] . روم، 60. [3] . شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج 3، ص 35، ح 39، تهران، دار الکتب الإسلامیة، 1407ق.