می‌خواهم بدانم؛ اگر نماز و روزه قضا نداشته باشیم و حق هیچ بنده‌‌ای به گردنمان نباشد، حتی نماز شب و نوافل را هم ب‌خوانیم و سکوت کردن و کم ‌سخن‌گویی را هم انجام ‌‌دهیم و تمام روزهای مستحب را هم روزه بگیریم و بر خود مراقبت کامل داشته باشیم و لحظه‌‌ای نگاه به نامحرم نداشته باشیم، آیا آن زمان با خداوند همنشین می‌‌شویم و جزو ابرار که در آیات پایانی سوره مطففین آمده است که ابرار یا نیکان با خدا هستند همیشه و مقامی بالاتر از آن نیست می‌رسیم؟ لطفاً بگویید کاری که از همه بیشتر ما را به خدا نزدیک می‌کند چیست؟

مطمئناً انجام دستورات الهی و دوری از محرمات، زمینه نزدیک شدن انسان به پروردگار و ملحق شدن به ابرار را فراهم خواهد نمود. البته آنچه در مسیر بندگی مطلوب بوده عبادتی است که ما را در مقابل خداوند فروتن کرده و موجب مقدم شدن اراده خدا بر خواست ما شود و عبادتی که سبب سرکشی و تکبر شود هر چند زیاد باشد نه تنها ما را به خداوند نزدیک نمی‌کند، بلکه سبب دوری ما از خداوند می‌شود که نمونه چنین شخصی شیطان است که طغیان و سرکشی او  از اوامر خداوند او را از درگاه خداوند دور نمود.