در مورد شاعران مسلمانی که در ادبیات فارسی نقش چشمگیری داشتهاند، نه باید راه افراط را پیموده و نه از سر تفریط قدم برداشت. در این زمینه، نمایه «مولوی اعتقادات و انتقادات»، سؤال 6419 مطالعه شود.
فردوسی نیز استثنایی از این کلیت نیست. واضح است که او شاعری مسلمان بوده و به همین جهت، شگفتانگیز نیست که پارهای از اشعار او را الهام گرفته از منابع دینی بدانیم. به عنوان نمونه، این بیت را ملاحظه فرمایید:
چو داری به دست اندرون خواسته
زر و سیم و اسبان آراسته
هزینه چنان کن که بایدت کرد
نباید فشاند و نباید فشرد
به بیراهه نرفتیم اگر این شعر را الهام گرفته از آموزهای از قرآن کریم بدانیم که اعلام میدارد:
«وَ لا تَجْعَلْ یَدَکَ مَغْلُولَةً إِلی عُنُقِکَ وَ لا تَبْسُطْها کُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُورا»؛[1] دستت را به گردنت زنجیر مکن(خسیس نباش) و نیز آن‌را به صورت کامل باز نکن(ولخرج مباش) تا حسرت به دل شده و مورد ملامت دیگران واقع شوی.
از طرفی بسیاری از اشعار شاهنامه هم ممکن است هیچ ارتباطی با متون مقدس دینی نداشته و تنها داستانسراییهایی ادبی و یا ستایشهایی از این و آن باشد.
بر این اساس به هیچ وجه نباید اشعار و آثار ادیبان تأثیرگذار در فرهنگ فارسی و یا هر فرهنگ دیگری را همطراز کتاب مقدس قرآن کریم قلمداد کرد، اما نباید در مقابل نکته‌های حکمت آمیز این شاهکارهای ادبی نیز جبههگیری کرد. [1] . اسراء، 29.
