سند روایت تاریخ طبری درباره هجوم به خانه حضرت زهرا(س) به این صورت است: (حَدَّثنا ابنُ حُمَیْد، قال: حَدَّثَنا جَرِیر، عَنْ مُغِیرَة، عَنْ زِیَادِ بْنِ کُلَیْبٍ). ابن حُمید - راوی اول - چه کسی است؟ در جوابیه یورش به خانه وحی که اهل سنت نوشته‌اند، چنین آمده است: راوی‌ اول‌: ابن‌ حمید، ابو عبدالله الرازی‌، متوفای‌ سال‌ 248ه.ق است‌. این شخص متهم به دروغ‌گو بودن است. (ذهبی، شمس الدین، محمد بن احمد، میزان الاعتدال ج 3، ص 530، شماره شرح حال: 7453). اما در مقاله‌ای از شیعه خواندم که: مُحَمَّد بن حمید بن حیان التمیمی است که در کتاب (تهذیب الکمال) خیلی توثیق شده است. حال بفرمایید این راوی کدام یکی است؟ اولی که دروغ‌گو است یا دومی؟ همچنین مطرح کرده‌اند که آخرین راوی خود شاهد این ماجرا نبوده است. بنابراین، روایت منقطع است. پس آخرین‌ راوی‌ که‌ به‌ نقل‌ داستان‌ پرداخته‌ است، وی‌ گرچه‌ مورد توثیق‌ علمای‌ جرح‌ و تعدیل ‌قرار گرفته‌ است‌، اما خود شخصاً شاهد ماجرای‌ سقیفه‌ و جریان‌ رفتن‌‌ عمر بن خطاب به‌ خانه‌ فاطمه‌ زهرا(س) نبوده‌ است‌. وی‌ از تابعینی؛ مانند‌ ابراهیم‌ نخعی‌، سعید بن‌ جبیر، عامر شعبی‌ و فضیل‌ بن‌ عمرو فقیمی‌ روایت‌ کرده‌ است‌. (تهذیب الکمال من اسماء الرجال، ج 9، ص 504، شماره شرح حال 2065). و در زمان‌ حکومت‌ یوسف‌ بن‌ عمرو در سال‌ 120 قمری وفات‌ نموده‌ است‌. (الطبقات الکبری، ج 6، ص 330؛ تهذیب التهذیب، ج 3، ص 334).

از جوامع رجالی تفصیلی اهل سنّت به عربی است.

محمد بن احمد ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • محمد بن احمد ابن‌حاج، قاضی‌ ، محدث‌ و فقیه‌ مالکی‌• محمد بن احمد ابوریحان‌بیرونی، دانشمند برجسته ایرانی در نیمه دوم قرن چهارم و اوایل قرن پنجم• محمد بن احمد بهشتی‌اسفراینی، معروف به فخر (یا قمر) خراسان، ریاضیدان ایرانی حدود قرن هشتم هجری• محمد بن احمد بن جبیر، سیاح، نویسنده و شاعر عرب اندلسی• محمد بن احمد بن جزی کلبی، فقیه مالکی، مفسر و شاعر غرناطی• محمد بن احمد بن سالم بن محمد مکی مالکی، از علمای مالکی مکه• محمد بن احمد بساطی، فقیه و ادیب و فاضل مالکی• محمد بن احمد بن ناصر، قاضی و مورخ و ادیب و شاعر و از خاندان باعونی• محمد بن احمد تربکی، فقیه مالکی اهل تونس در قرن نهم• محمد بن احمد ترمذی، محدّث و فقیه شافعی در قرن سوم• محمد بن احمد تریکی، فقیه مالکی اهل تونس در قرن نهم• محمد بن احمد تمیمی، مکنّا به ابوعبداللّه، پزشک و داروشناس مشهور سده چهارم• محمّد بن احمد خفری‌، ملقب به شمس‌الدین از حکیمان و دانشمندان قرن دهم هجری• محمد بن احمد ذهبی، مورخ و محدث سلفی مشهور و نویسنده پرکار سده هشتم هجری• محمد بن احمد هاشمی‌تلمسانی، صوفی و متکلم الجزایری در قرن چهاردهم• محمد بن احمد اندلسی، بَرْدَلَّه، ابوعبداللّه محمّد العربی بن احمد اندلسی، قاضیِ مغربیِ عصر حکمرانی مولای اسماعیل• محمد بن احمد بن سالم بن محمد مکی مالکی، از علمای مالکی مکه• محمد بن احمد بلخی، مؤلف شاهنامه منثور

ابو عبدالله ممکن است اسم یا کنیه برای اشخاص ذیل باشد: • ابوعبدالله ابن‌خباز، اِبْن‌ِ خَبّاز، ابوعبدالله‌ نجم‌الدین‌ محمد بن‌ ابی‌ بکر ( ربیع‌الاول‌ ۵۵۷ - ذیحجه ۶۳۱/ فوریه‌ ۱۱۶۲- اوت‌ ۱۲۳۴)، ادیب‌ و فقیه‌ شافعی• ابوعبدالله باکویی، باکویی، ابو عبد اللّه محمد بن عبد اللّه بن عبید اللّه بن باکویه شیرازی، از مشایخ صوفیه در اواخر قرن چهارم و اوایل قرن پنجم• ابوعبدالله ابن‌خطیب، مشهور به ذوالوزارتین (ریاست شمشیر و قلم یا وزارت و کتابت) و ملقب به لسان‌الدین، وزیر، طبیب، ادیب، مورخ و فقیه مالکی اندلسی• ابوعبدالله تاج‌الاسلام ابن‌خمیس، اِبْن‌ِ خَمیس‌، ابوعبدالله‌ تاج‌الاسلام‌ مجدالدین‌ حسین‌ بن‌ نصر کعبی‌ جُهَنی‌ موصلی‌، فقیه ‌ شافعی• ابوعبدالله ابن‌قاسم، اِبْن‌ِ قاسِم‌، ابوعبدالله‌ عبدالرحمان‌ بن‌ قاسم‌ بن‌ خالد بن‌ جُنادَة عُتَقی‌، یکی‌ از شاخص‌ترین‌ شاگردان‌ مالک‌ بن‌ انس‌• ابوعبدالله ابن‌مخلد، اِبْن‌ِ مَخْلَد، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ مخلد بن‌ حفص‌ دوری‌ عطار (۲۳۳-۲۴ جمادی‌الاخر ۳۳۱ق‌/۸۴۸ - ۵ مارس‌ ۹۴۳م‌)، محدث‌ بغدادی• ابوعبدالله ابن‌مرحل، اِبْن‌ِ مُرَحَّل‌، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ عمر بن‌ مکی‌ بن‌ عبدالصمد، ملقب‌ به‌ صدرالدین‌، شاعر و فقیه‌ شافعی‌• ابوعبدالله ابن‌نجار، اِبْنِ نَجّار، ابوعبدالله محب‌الدین محمدبن محمودبن حسن‌بن هبه‌الله بن محاسن، مورخ، محدث، رجال‌شناس و ادیب شافعی مذهب بغداد• ابوعبدالله ابن‌واصل، اِبْنِ واصِل، ابو عبداللـه محمد بن سالم بن نصر اللـه بن سالم بن واصل حموی، مورخ، ادیب و فقیه شافعی• ابو عبدالله بارع، ‌بارِع، ابوعبداللّه حسین بن محمد بن عبدالوهاب بدری بغدادی، ادیب و شاعر عرب قرن پنجم و اوایل ششم• ابوعبدالله حارث‌محاسبی، حارث مُحاسِبی، ابوعبداللّه بصری، زاهد، واعظ، محدّث، عارف، فقیه و متکلم قرن سوم• ابو عبدالله حسین بن عبیدالله غضائری، ابو الحسین، احمد بن حسین بن عبید الله بن ابراهیم غضائری، رجال‌شناس‌ و محدث‌ امامی‌ بغداد• ابوعبدالله زنجانی، اَبوعَبْدُ اللهِ زَنْجانی، فرزند میرزا نصرالله شیخ‌الاسلام، فقیه، مفسر، قرآن‌شناس و نویسنده برجسته معاصر ایرانی• ابوعبدالله شقاق، ریاضی‌دان، فقیه و محدث• ابو عبدالله محمد بن احمد بن ادریس حلی عجلی، ابن‌ ادریس حلّی، فقیه مهم و تأثیرگذار امامی در قرن ششم• ابن طقطقی، نقیب برجسته علویان شهر حله، نجف، کربلا و از دانشمندان و مورخان شیعه مذهب در نیمه دوم قرن هفتم هجری• ابوعبدالله ابن‌ماجه، اِبْن‌ِ ماجه‌، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ یزید رَبَعی‌ قزوینی‌، محدّث‌ بزرگ‌ و گردآورنده سنن‌• ابوعبدالله ابن‌ابار، ابن اَبّار، ابوعبدالله‌ محمّد عبدالله‌ قُضاعی‌، کاتب‌، مورّخ‌، محدّث‌، ادیب‌ و سیاستمدار اندلسی‌• ابوعبدالله ابن‌بابویه، حسین‌ بن‌ علی‌ بن‌ حسین‌ بن‌ موسی‌ بن‌ بابویه‌ قمی‌ (زنده‌ در ۳۷۸ق/۹۸۸م)، فقیه، محدث و متکلم شیعی• ابوعبدالله ابن‌جزری، معروف‌ به‌ ابن‌ جزری‌ و ملقب‌ به‌ شمس‌الدین‌ (۶۵۸ -۷۳۹ق‌/ ۱۲۶۰- ۱۳۳۸م‌)، مورخ‌ دمشقی‌• ابوعبدالله ابن‌طولون، محدث، فقیه ، ادیب و مورخ• ابوعبدالله ابن‌طیب، اِبْن‌ِ طَیّب‌ْ، ابوعبدالله‌ محمد شَرَقی‌ (شرگی‌، شراگی‌) ملقب‌ به‌ شمس‌الدین‌، محدث‌، نحوی‌، ادیب و مورخ‌ مغربی‌• ابوعبدالله ابن‌عباد، ابن عَبّاد، فقیه ، خطیب ‌ و از مشاهیر صوفیه اندلس‌• ابوعبدالله ابن‌عسکر، اِبْن‌ِعَسْکَر، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ علی‌، راوی، فقیه‌، مورخ‌ و ادیب‌ عصر موحدون‌ اندلس‌• ابوعبدالله ابن‌سعد، اِبْن‌ِ سَعْد، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ سعد بن‌ منیع‌، مشهور به‌ کاتب‌ واقدی‌، مورخ‌ و سیره‌نویس‌ مشهور بغداد• ابوعبدالله اخفش، اَخْفَش‌، ابو عبدالله‌ هارون‌ بن‌ موسی‌ بن‌ شریک‌ تغلبی‌ دمشقی‌، نحوی‌، لغوی‌، محدث‌، مفسر و مقری‌ بزرگ‌ شام‌• ابوعبدالله اصفهانی، حمزه اصفهانی، ادیب، لغوی و مورخ ایرانی سده چهارم• ابوعبدالله انطاکی، اَنْطاکی‌، ابوعبدالله‌ (یا ابوعلی‌) احمد بن‌ عاصم‌، عارف‌ بزرگ‌ سده‌ های ۲-۳ق‌/۸ -۹م‌• ابوعبدالله بارع، بارِع، ابوعبداللّه حسین بن محمد بن عبدالوهاب بدری بغدادی، ادیب و شاعر عرب قرن پنجم و اوایل ششم• ابوعبدالله بتانی، بَتّانی، ابوعبدالله محمد بن جابربن سِنان رَقّی حَرّانی صابی، منجّم و ریاضی‌دان برجسته دوره اسلامی• ابوعبدالله بخاری جعفی، بخاری، ابوعبدالله محمد بن اسماعیل، نویسنده اثر مهم حدیثی الجامع الصحیح معروف به صحیح بخاری• ابوعبدالله بدری، ‌بارِع، ابوعبداللّه حسین بن محمد بن عبدالوهاب بدری بغدادی، ادیب و شاعر عرب قرن پنجم و اوایل ششم• ابوعبدالله بردله، بَرْدَلَّه، ابوعبداللّه محمّد العربی بن احمد اندلسی، قاضیِ مغربیِ عصر حکمرانی مولای اسماعیل• ابوعبدالله برمکی، بَرْمَکی، ابوعبدالله (یا ابوجعفر) محمد بن اسماعیل بن احمد بن بشیر برمکی رازی، معروف به صاحب صومعه، محدث امامی قرن سوم• ابوعبدالله بن مسلم بن عقیل، بنابر قولی، از شهدای کربلا• ابوعبدالله بیکندی، بِیْکَندی، ابوعبدالله محمد بن سلام بن‌ فرج بخاری (د صفر ۲۲۵/ د سامبر۸۳۹)، محدث اهل ماوراءالنهر و استاد بخاری• ابوعبدالله جرجانی، جُرْجانی، ابوعبدالله محمد بن یحیی بن مهدی (د ۳۹۸ق/ ۱۰۰۸م)، از فقهای حنفی ایران• ابوعبدالله جزری، جَزَری‌، شمس‌الدین‌، از مورخان‌ نام‌دار شام‌ در سده هفتم‌ و هشتم‌• ابوعبدالله جعل، ‌ابوعبداللّه‌ حسین ‌بن‌ علی‌، معروف‌ به‌ کاغذی‌، فقیه‌ حنفی‌ و متکلم‌ صاحب‌نامِ معتزلی قرن‌ چهارم• ابوعبدالله جندی، جَنَدی‌، ابوعبداللّه‌ محمد بن‌ یوسف‌، فقیه‌ شافعی‌ و مورخ‌ یمنی‌ قرن‌ هشتم‌• ابوعبدالله جورقانی، جُورَقانی‌، ابوعبداللّه حسین بن‌ ابراهیم‌ همدانی‌، عالم‌ و محدّث‌ قرن ششم‌• ابوعبدالله حاکم نیشابوری، حاکم نیشابوری، ابوعبداللّه محمد بن عبداللّه ضَبّی طهمانی، محدث، قاضی و تراجم‌نگار شافعی قرن چهارم• ابوعبدالله حسین بن محمد حلوانی، از محدثان قرن پنجم قمری• ابوعبدالله رودباری، بو عَبْدُ اللهِ رودْباری، احمد بن عطاء بن احمد (د ۳۶۹ق/ ۹۷۹ م)، از عرفا• ابوعبدالله زنجانی، اَبوعَبْدُ اللهِ زَنْجانی، فرزند میرزا نصرالله شیخ‌الاسلام، فقیه، مفسر، قرآن‌شناس و نویسنده برجسته معاصر ایرانی• ابوعبدالله شیعی، حسین بن احمد بن محمد زکریا (د ۲۹۵ق/ ۹۱۱ م)، داعی اسماعیلی و بنیان‌گذار خلافت فاطمیان در شمال افریقا• ابوعبدالله طبری، ابوعبدالله طبری محدث و مفتی ایرانی مکه، ملقب به امام الحرمین• ابوعبدالله کلاعی، خالد بن مَعْدان کَلاعی، ابوعبداللّه، راوی و تابعی اهل شام• ابوعبدالله محمد بن ابرهیم ابن‌حاج، معروف‌ به‌ ابن‌ حاج‌ و قنیقل‌، فقیه‌، متکلم‌ و نحوی‌• ابوعبدالله ابن‌عسکر، اِبْن‌ِعَسْکَر، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ علی‌ (۵۸۴ -۶۳۶ق‌/۱۱۸۸- ۱۲۳۹م‌)، راوی، فقیه‌، مورخ‌ و ادیب‌ عصر موحدون‌ اندلس‌• ابن شهر آشوب مازندرانی، از عالمان بزرگ و معروف شیعه در اواخر قرن پنجم و اوایل قرن ششم هجری• ابوعبدالله محمدقرشی، اَبو عَبْدُ اللهِ قُرَشی، محمد بن احمد بن ابراهیم قرشی هاشمی (د ۵۹۹ق/ ۱۲۰۳ م)، عارف اندلسی• ابوعبدالله محیی‌الدین ابن‌عربی، معروف‌ به‌ شیخ‌ اکبر، اندیشمند، عارف‌ و صوفی‌ بزرگ‌ جهان‌ اسلام‌• ابوعبدالله مصری، تُجیبی، احمد بن یحیی بن وزیر، معروف به ابوعبداللّه مصری، محدّث، فقیه و نحوی بزرگ قرن دوم و سوم• ابوعبدالله فاضل مقداد، دانشمندی محقق در دانش‌های کلام، فقه، اصول،‌ معانی بیان، قرآن، حدیث و منطق

عُمَر بن خَطّاب بن نُفَیل (درگذشت ۲۳ق) از صحابه پیامبر اکرم(ص) و خلیفه دوم (خلافت: ۱۳ - ۲۳ق) که در مکه اسلام آورد. عمر بن خطاب به وصیت مستقیم خلیفه اول، به خلافت رسید، حدود ده سال حکومت کرد و در سال ۲۳ق توسط ابولؤلؤ به قتل رسید.

تاریخ طبری، تاریخی است، عمومی (از آغاز آفرینش تا ۳۰۲) که به زبان عربی و تألیف ابوجعفر محمدبن جریر طبری (متوفی ۳۱۰)می‌باشد.

تهذیب الاَحکام، عنوان مجموعه‌ای حدیثی است از ابوجعفر محمد بن حسن طوسی (د۴۶۰ق /۱۰۶۸م) معروف به شیخ الطائفه. این کتاب از معتبرترین مجموعه‌های روایی و جزو کتب اربعه امامیه است و شیخ طوسی آن را قبل از کتاب الاستبصار نگاشته است. تهذیب الاحکام فقط حدیث‌هایی را در برمی‌گیرد که احکام شرعی را بیان می‌کنند.

فاطمه (س) دختر پیامبر اسلام و خدیجه کبری (س)، همسر امیرالمومنین (ع) و یکی از پنج تن آل عبا (اصحاب کساء) است. او نزد شیعیانِ دوازده امامی یکی از چهارده معصوم است و امام دوم و سوم شیعیان از فرزندان اویند. فاطمه، تنها زن همراه پیامبر (ص) در روز مباهله با نصارای نجران بود.

اِسْناد، اصطلاحی در علوم حدیث به معنای شمارش سلسله‌وار راویان یک حدیث، است، بدین صورت که وقتی حدیثی از پیامبر (ص) یا دیگر بزرگان دین نقل شود، اشخاصی که این سخن را نقل کرده‌اند، یک به یک نام برده می‌شوند تا به صاحب سخن برسد. به زنجیرهٔ تشکیل شده از راویان تا صاحب سخن، «سلسلۀ اِسناد» اطلاق می‌گردد.

‌پیرشمس (یا شمس الدین)، یکی از اولین داعیان اسماعیلیه نزاری در شبه قاره هند است.

توحيد ایمان به ملائکه ایمان به کتاب‎های آسمانی ایمان به انبیاء ایمان به روز رستاخیز ایمان به قضا و قدر عدالت صحابه

تهذیب الاَحکام، عنوان مجموعه‌ای حدیثی است از ابوجعفر محمد بن حسن طوسی (د۴۶۰ق /۱۰۶۸م) معروف به شیخ الطائفه. این کتاب از معتبرترین مجموعه‌های روایی و جزو کتب اربعه امامیه است و شیخ طوسی آن را قبل از کتاب الاستبصار نگاشته است. تهذیب الاحکام فقط حدیث‌هایی را در برمی‌گیرد که احکام شرعی را بیان می‌کنند.

عبدالله بن جعفر معروف به عبدالله اَفطَح دومین پسر امام صادق(ع) که پس از شهادت ایشان، ادعای امامت کرد و پیروان او به فطحیه معروف شدند. بخشی از کسانی که به عبدالله گرویدند، به دلیل بی‌بهره بودن او از علوم دینی، بزودی از او برگشتند. عبدالله هفتاد روز پس از ادعای امامت، درگذشت و چون فرزندی نداشت باقیمانده پیروانش نیز به امامت امام کاظم(ع) بازگشتند.

رجال إبن داوود تألیف حسن بن علی بن داود حلی از علمای رجال شیعه در قرن هفتم هجری است. موضوع کتاب، علم رجال و معرفی راویان احادیث ائمه(ع) و بیان اعتبار و عدم اعتبار آنهاست. ابن داود در این کتاب با استفاده از منابع غنی، قدیمی و معتبر علم رجال و با شیوه‌ای نو و ابتکاری در ترتیب روات به ترتیب حروف الفبا و بیان آدرس مستند خود به صورت رمز، مجموعه‌ای ارزشمند را به وجود آورده است.

زمان وقوع یک پدیده را، تاریخ گویند. از عنوان تاریخ در فقه در باب هایى نظیر طهارت، حج، نکاح و ارث و نیز در اصول فقه سخن رفته است.

مغیره ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • مغیرة بن حارث، اَبوسُفْیان، مغیرة بن حارث بن عبدالمطلب، از شعرای صدر اسلام، پسر عموی و صحابی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌واله‌وسلم)• مغیرة بن سعید، مؤسس فرقۀ غالی مغیریه و از غلات فعال عصر اموی در کوفه و از موالی خالد بن عبد الله قسری و حاکم عراق بین سال‌های ۱۰۵ تا۱۲۰ هجری• مغیرة بن شعبه، مغیرة بن شعبه پسر ابی عامر بن مسعود ثقفی

وسیله سنجش و وزن کردن اشیاء را میزان گویند. میزان هر شیء متناسب با خود آن شیء‌ می‌باشد.

نخعی ممکن است اضافه به اسامی اشخاص ذیل باشد: • ابراهیم بن مالک‌اشتر نخعی، فرزند مالک اشتر نخعفی، سردار معروف عرب و از حامیان مختار ثقفی• حجاج بن ارطاة نخعی کوفی، با کنیه‌ ابو ارطاة، محدّث و قاضی و فقیه قرن دوم• حفص بن غیاث نخعی‌کوفی، محدّث و قاضی اهل سنّت و از شاگردان امام صادق (علیه‌السلام)• ابراهیم بن یزید نخعی، ابراهیم نخعی متکلم، فقیه، محدث و از حافظان‌ بنام‌ حدیث• اسود بن یزید نخعی، ابوعمرو یا ابوعبدالرحمان‌ د ۷۵ق‌/ ۶۹۴م‌، از تابعین‌ مشهور کوفه‌ و یکی‌ از زهّاد ثمانیه‌• ام حسن نخعی، ام‌الحسن نخعيه از بانوان راوی حديث از علی (علیه‌السلام)• زحر بن بدر نخعی، یکی از سپاهیان عمر بن سعد در جنگ با امام حسین (علیه‌السلام)• سنان بن انس نخعی، یکی از سپاهیان عمر بن سعد در جنگ با امام حسین (علیه‌السلام) و یکی از قاتلان حضرت

حدیث منقطع از اقسام خبر واحد می‌باشد.

تهذیب الاَحکام، عنوان مجموعه‌ای حدیثی است از ابوجعفر محمد بن حسن طوسی (د۴۶۰ق /۱۰۶۸م) معروف به شیخ الطائفه. این کتاب از معتبرترین مجموعه‌های روایی و جزو کتب اربعه امامیه است و شیخ طوسی آن را قبل از کتاب الاستبصار نگاشته است. تهذیب الاحکام فقط حدیث‌هایی را در برمی‌گیرد که احکام شرعی را بیان می‌کنند.

اسماء، ممکن است به یکی از این موارد اشاره داشته باشد:

جرح و تعدیل، شاخه‌ای از علوم حدیث و اصطلاحی در آن است که ناظر به ارزیابی وثاقت و عدم وثاقت راویان (و به تبع آن پذیرفتن یا نپذیرفتن احادیث آنان) و معیارهای آن است. فهم معانی کتاب و سنّت، که به کمک آثار و احادیث صحیح حاصل می‌شود، به جرح و تعدیل وابسته است، زیرا شناخت آثار و اخبار صحیح و سقیم منوط به شناخت میزان وثاقت راویان احادیث است.

توثیقات ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • توثیقات عام، توثیق راویان به صورت عام و به صورت ضمنی در قالب عناوینی كلّی، هم‌چون اصحاب اجماع• توثیقات خاص، توثیق در مورد یک راوی مشخص، با الفاظ دال بر وثاقت

قرآن، کتاب مقدس دین اسلام. به باور مسلمانان، قرآن کلام خداوند است که از طریق وحی بر پیامبر اسلام(ص) نازل شده است. آنها هم محتوای قرآن و هم الفاظ آن را نازل‌شده از سوی خداوند می‌دانند. قرآن به وسیله جبرئیل به پیامبر وحی می‌شده است. آیات قرآن در زمان پیامبر(ص) به صورت پراکنده بر روی پوست حیوانات، چوب درخت خرما، کاغذ و پارچه نوشته می‌‌شد. پس از پیامبر(ص) صحابه قرآن را به صورت یک‌جا جمع‌آوری کردند.

احمد از برجسته‌ترین نام‌های پیامبر اسلام(ص) است، که در قرآن کریم نیز آمده است. واژه «احمد» برای نامیدن پیامبر اسلام(ص) در یک جا از قرآن مجید[۱] به کار رفته است، آنجا که از زبان عیسی(ع) بشارتی درباره آمدن پیامبری در روزگاران بعد مطرح شده است.

سال هجری قمری سال شماری است كه اساس آن چرخش ماه به دور زمین است و سال آغازین آن سال هجرت پیامبر اسلام (ص) است.

شیعه، یکی از دو مذهب بزرگ دین اسلام در کنار اهل سنت، که بنابر اصول اعتقادی آن، نصب امام و خلیفه پیامبر(ص)، الهی است و دخالت در نصب او در صلاحیت غیر خدا نیست. بنابر عقاید شیعه، امامت مانند نبوت امری الهی و رکن دین است و پیامبر(ص) نسبت به آن غفلت نکرده و تعیین امام از باب حفظ مصالح امت، بر او واجب بوده و او به مناسبت‌های مختلف از جمله غدیر، به امر الهی، از امامت حضرت علی(ع) به نصب الهی خبر داده است. پیروان مذهب شیعه در طول تاریخ به فرقه‌های متعدد تقسیم شدند که مهمترین آنها امامیه ، اسماعیلیه و زیدیه است. بنابر برخی روایات، واژه شیعه را نخستین بار پیامبر(ص) به کار برده است. برخی منابع روایی و کلامی، بزرگانی از صحابه چون سلمان، ابوذر، عمار و مقداد را نخستین شیعیان دانسته‌اند. امروزه از کلمه شیعه، غالبا بزرگترین گروه آن، امامیه قصد می‌شود و برای دو گروه دیگر از عناوین اسماعیلیه و زیدیه استفاده می‌گردد.

سزاوارتر

به متهم كردن ديگرى اتّهام گفته می‌شود که از آن به تهمت نیز تعبیر می‌شود.

طبری ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • ابن جریر طبری، صاحب کتاب مشهور تاریخ طبری• ابوالحسن طبری، پزشک دانشمند ایرانی قرن ۴ ق• ابوطیب طبری، اَبوطیِِّبِ طبَری، طاهر بن عبدالله بن طاهر، فقیه بنام شافعی• ابوعبدالله طبری، محدث و مفتی ایرانی مکه ، ملقب به امام الحرمین• احمد بن محمد طبری، از علمای نحو بغداد• اسحاق بن یحیی طبری صنعانی، نویسنده و مورخ قرن پنجم

در لغت به معنی حاضر باشد. در فقه، گواه را گویند که در موقع حدوث و وقوع جنایت یا سرقت یا قتل و مانند آن ها حاضر باشد و واقعه را مشاهده نماید. [۱]

حمید (الحمید)، از اسماء الحسنی می‌باشد.

به محل سکونت خانه می‌گویند و از احکام مرتبط با عنوان خانه در باب‌هاى طهارت، صلات، زکات، خمس، حج، جهاد، تجارت، دین، صلح، اجاره، نکاح، اطعمه و اشربه و دیات سخن گفته‌اند.

خطاب ، مخاطب قرار دادن ديگرى را گویند و از آن در باب قضاء سخن گفته‌اند.

«شمس الدین، محمد بن احمد ذهبی»، مورخ و محدث سلفی مشهور و نویسنده پرکار سده هشتم هجری است.

ـــ نقل کننده احادیث معصومان علیهم‌ السّلام را راوی می گویند.عنوان یاد شده اصطلاحى در علم درایه است و در آن علم، از آن سخن گفته‌ اند. ـــ روایت کننده حدیث از معصوم علیه‌السّلام با سلسله سند را راوی می‌گویند.

حضرت فاطمه سلام الله علیها، دختر پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و محبوب‌ترین فرد نزد رسول خدا بود. ایشان معصوم سوم و یکی از پنج بانوی قدسی جهان به شمار می‌رود. مشهورترین لقب آن حضرت «زهرا» است. کنیه ایشان ام‌ابیها بوده همچنین آن حضرت، دختر معصوم، همسر معصوم و مادر معصوم نیز هست. و سرانجام رحلت پدر بزرگوار، مظلومیت همسر، از دست رفتن حق، روح و جسم فاطمه را سخت آزرد و به شهادت رسید. بنابر وصیت خویش شبانه و به صورت پنهانی دفن گردید. به طوری‌ که محل قبر شریفش نیز نامعلوم است.

سند همان زنجیره ی راویان حدیث است كه متن را از معصوم خبر می دهند. قال ابن جماعه: و اخذه اما من السند و هو ما ارتفع و علا من سفح الجبل لان المسند یرفعه الی قائله، او من قولهم فلان سند ای معتمد، فسمی الاخبار عن طریق المتن سنداً لاعتماد الحفاظ فی صحه الحدیث و ضعفه الیه. [۱]

شمس ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • سوره شمس، نود و یکمین سوره قرآن کریم• شمس و قمر، سیاره مخصوص در مرکز منظومه شمسی

توحید معاد نبوت عدل (شیعه) • 

اهل در معانی همسر و نیز خانواده و همچنین خویشاوندان به کار رفته است.

ابن (= پسر، فرزند)، واژه کهن‌ سامی‌ می‌باشد و از احکام فقهی آن به مناسبت در باب‌های صلاة، صوم، نکاح و ارث سخن رفته است.

توحید معاد نبوت عدل (شیعه) • 

عُمَر بن خَطّاب بن نُفَیل (درگذشت ۲۳ق) از صحابه پیامبر اکرم(ص) و خلیفه دوم (خلافت: ۱۳ - ۲۳ق) که در مکه اسلام آورد. عمر بن خطاب به وصیت مستقیم خلیفه اول، به خلافت رسید، حدود ده سال حکومت کرد و در سال ۲۳ق توسط ابولؤلؤ به قتل رسید.

سعید بن جُبَیر بن هشام اسدی وابلی از تابعین و اصحاب امام سجاد(ع) است. وی در سال ۴۵ق متولد شد و نزد ابن عباس علوم دینی و تفسیر را فراگرفت و یکی از بزرگترین مفسرین عصر خود شد. او در قیام عبدالرحمن بن محمد بن اشعث برعلیه حجاج بن یوسف شرکت کرد و پس از شکست قیام ابن اشعث به سوی اصفهان و قم گریخت، و مدتی در این شهرها بسر برد تا اینکه در یکی از این سفرهایش به مکه دستگیر شد و در سال ۹۵ق. به طرز فجیعی به دست حجاج بن یوسف به شهادت رسید.

احمد بن حنبل که از نظر نسب از مردم مرو خراسان به شمار می رود، در سال ۱۶۴ هجری در بغداد به دنیا آمد و در سال ۳۴۱ در همین شهر چشم از جهان فرو بست [۱].

تاریخ طبری، تاریخی است، عمومی (از آغاز آفرینش تا ۳۰۲) که به زبان عربی و تألیف ابوجعفر محمدبن جریر طبری (متوفی ۳۱۰)می‌باشد.

از جوامع رجالی تفصیلی اهل سنّت به عربی است.

محمد بن احمد ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • محمد بن احمد ابن‌حاج، قاضی‌ ، محدث‌ و فقیه‌ مالکی‌• محمد بن احمد ابوریحان‌بیرونی، دانشمند برجسته ایرانی در نیمه دوم قرن چهارم و اوایل قرن پنجم• محمد بن احمد بهشتی‌اسفراینی، معروف به فخر (یا قمر) خراسان، ریاضیدان ایرانی حدود قرن هشتم هجری• محمد بن احمد بن جبیر، سیاح، نویسنده و شاعر عرب اندلسی• محمد بن احمد بن جزی کلبی، فقیه مالکی، مفسر و شاعر غرناطی• محمد بن احمد بن سالم بن محمد مکی مالکی، از علمای مالکی مکه• محمد بن احمد بساطی، فقیه و ادیب و فاضل مالکی• محمد بن احمد بن ناصر، قاضی و مورخ و ادیب و شاعر و از خاندان باعونی• محمد بن احمد تربکی، فقیه مالکی اهل تونس در قرن نهم• محمد بن احمد ترمذی، محدّث و فقیه شافعی در قرن سوم• محمد بن احمد تریکی، فقیه مالکی اهل تونس در قرن نهم• محمد بن احمد تمیمی، مکنّا به ابوعبداللّه، پزشک و داروشناس مشهور سده چهارم• محمّد بن احمد خفری‌، ملقب به شمس‌الدین از حکیمان و دانشمندان قرن دهم هجری• محمد بن احمد ذهبی، مورخ و محدث سلفی مشهور و نویسنده پرکار سده هشتم هجری• محمد بن احمد هاشمی‌تلمسانی، صوفی و متکلم الجزایری در قرن چهاردهم• محمد بن احمد اندلسی، بَرْدَلَّه، ابوعبداللّه محمّد العربی بن احمد اندلسی، قاضیِ مغربیِ عصر حکمرانی مولای اسماعیل• محمد بن احمد بن سالم بن محمد مکی مالکی، از علمای مالکی مکه• محمد بن احمد بلخی، مؤلف شاهنامه منثور

خطیب بغدادی، احمد بن علی بن ثابت، محدّث و مورخ مشهور قرن پنجم و مؤلف تاریخ بغداد بود.

تهدید اکراه کننده ممکن است متوجه خود مکره باشد یا شخصی دیگر. بنابراین، می‌توان تحت عناوین زیر موضوع تهدید را بررسی نمود.

تاریخ بغداد (یا تاریخ مدینة‌السّلام)، اثری بسیار مهم به عربی در شرح حال عالمان و محدّثان و بزرگان بغداد، تألیف خطیبِ بغدادی، عالم قرن پنجم است.

احمد بن علی ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • احمد بن علی بحرانی، بحرانی، کمال‌الدین احمدبن علی بن سعیدبن سعاده سَتراوی، محقق و متکلم شیعی قرن هفتم• احمد بن علی بن ابی طالب طبرسی، از علمای قرن ششم هجری و معاصر امین الاسلام طبرسی• احمد بن علی بن شعیب نسائی، محدث معروف و مؤلف یکی از صحاح سته اهل سنت• احمد بن علی بونی، بُونی، ابوالعباس احمد بن علی بن یوسف قُرَشی الصوفی محیی الدین، نویسنده قرن هفتم• احمد بن علی بیهقی، از دانشمندان بلندپایه لغت، نحو، قرائت و تفسیر در سده‌های پنجم و ششم و صاحب کتاب تاج المصادر• احمد بن علی جصاص، جَصّاص‌، ابوبکر احمد بن‌ علی‌ رازی‌، فقیه‌، محدّث‌ و مفسر بزرگ‌ حنفی‌ قرن‌ چهارم‌• احمد بن علی خطیب بغدادی، خطیب بغدادی، احمد بن علی بن ثابت، محدّث و مورخ مشهور قرن پنجم و مؤلف تاریخ بغداد• احمد بن علی رفاعی، معروف به ابن‌ رفاعی، از عرفای شافعی قرن ششم و مؤسس طریقت رفاعیه• احمد بن علی نجاشی، از اساتید و بنیان‌گذاران علم رجال

ابو عبدالله ممکن است اسم یا کنیه برای اشخاص ذیل باشد: • ابوعبدالله ابن‌خباز، اِبْن‌ِ خَبّاز، ابوعبدالله‌ نجم‌الدین‌ محمد بن‌ ابی‌ بکر ( ربیع‌الاول‌ ۵۵۷ - ذیحجه ۶۳۱/ فوریه‌ ۱۱۶۲- اوت‌ ۱۲۳۴)، ادیب‌ و فقیه‌ شافعی• ابوعبدالله باکویی، باکویی، ابو عبد اللّه محمد بن عبد اللّه بن عبید اللّه بن باکویه شیرازی، از مشایخ صوفیه در اواخر قرن چهارم و اوایل قرن پنجم• ابوعبدالله ابن‌خطیب، مشهور به ذوالوزارتین (ریاست شمشیر و قلم یا وزارت و کتابت) و ملقب به لسان‌الدین، وزیر، طبیب، ادیب، مورخ و فقیه مالکی اندلسی• ابوعبدالله تاج‌الاسلام ابن‌خمیس، اِبْن‌ِ خَمیس‌، ابوعبدالله‌ تاج‌الاسلام‌ مجدالدین‌ حسین‌ بن‌ نصر کعبی‌ جُهَنی‌ موصلی‌، فقیه ‌ شافعی• ابوعبدالله ابن‌قاسم، اِبْن‌ِ قاسِم‌، ابوعبدالله‌ عبدالرحمان‌ بن‌ قاسم‌ بن‌ خالد بن‌ جُنادَة عُتَقی‌، یکی‌ از شاخص‌ترین‌ شاگردان‌ مالک‌ بن‌ انس‌• ابوعبدالله ابن‌مخلد، اِبْن‌ِ مَخْلَد، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ مخلد بن‌ حفص‌ دوری‌ عطار (۲۳۳-۲۴ جمادی‌الاخر ۳۳۱ق‌/۸۴۸ - ۵ مارس‌ ۹۴۳م‌)، محدث‌ بغدادی• ابوعبدالله ابن‌مرحل، اِبْن‌ِ مُرَحَّل‌، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ عمر بن‌ مکی‌ بن‌ عبدالصمد، ملقب‌ به‌ صدرالدین‌، شاعر و فقیه‌ شافعی‌• ابوعبدالله ابن‌نجار، اِبْنِ نَجّار، ابوعبدالله محب‌الدین محمدبن محمودبن حسن‌بن هبه‌الله بن محاسن، مورخ، محدث، رجال‌شناس و ادیب شافعی مذهب بغداد• ابوعبدالله ابن‌واصل، اِبْنِ واصِل، ابو عبداللـه محمد بن سالم بن نصر اللـه بن سالم بن واصل حموی، مورخ، ادیب و فقیه شافعی• ابو عبدالله بارع، ‌بارِع، ابوعبداللّه حسین بن محمد بن عبدالوهاب بدری بغدادی، ادیب و شاعر عرب قرن پنجم و اوایل ششم• ابوعبدالله حارث‌محاسبی، حارث مُحاسِبی، ابوعبداللّه بصری، زاهد، واعظ، محدّث، عارف، فقیه و متکلم قرن سوم• ابو عبدالله حسین بن عبیدالله غضائری، ابو الحسین، احمد بن حسین بن عبید الله بن ابراهیم غضائری، رجال‌شناس‌ و محدث‌ امامی‌ بغداد• ابوعبدالله زنجانی، اَبوعَبْدُ اللهِ زَنْجانی، فرزند میرزا نصرالله شیخ‌الاسلام، فقیه، مفسر، قرآن‌شناس و نویسنده برجسته معاصر ایرانی• ابوعبدالله شقاق، ریاضی‌دان، فقیه و محدث• ابو عبدالله محمد بن احمد بن ادریس حلی عجلی، ابن‌ ادریس حلّی، فقیه مهم و تأثیرگذار امامی در قرن ششم• ابن طقطقی، نقیب برجسته علویان شهر حله، نجف، کربلا و از دانشمندان و مورخان شیعه مذهب در نیمه دوم قرن هفتم هجری• ابوعبدالله ابن‌ماجه، اِبْن‌ِ ماجه‌، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ یزید رَبَعی‌ قزوینی‌، محدّث‌ بزرگ‌ و گردآورنده سنن‌• ابوعبدالله ابن‌ابار، ابن اَبّار، ابوعبدالله‌ محمّد عبدالله‌ قُضاعی‌، کاتب‌، مورّخ‌، محدّث‌، ادیب‌ و سیاستمدار اندلسی‌• ابوعبدالله ابن‌بابویه، حسین‌ بن‌ علی‌ بن‌ حسین‌ بن‌ موسی‌ بن‌ بابویه‌ قمی‌ (زنده‌ در ۳۷۸ق/۹۸۸م)، فقیه، محدث و متکلم شیعی• ابوعبدالله ابن‌جزری، معروف‌ به‌ ابن‌ جزری‌ و ملقب‌ به‌ شمس‌الدین‌ (۶۵۸ -۷۳۹ق‌/ ۱۲۶۰- ۱۳۳۸م‌)، مورخ‌ دمشقی‌• ابوعبدالله ابن‌طولون، محدث، فقیه ، ادیب و مورخ• ابوعبدالله ابن‌طیب، اِبْن‌ِ طَیّب‌ْ، ابوعبدالله‌ محمد شَرَقی‌ (شرگی‌، شراگی‌) ملقب‌ به‌ شمس‌الدین‌، محدث‌، نحوی‌، ادیب و مورخ‌ مغربی‌• ابوعبدالله ابن‌عباد، ابن عَبّاد، فقیه ، خطیب ‌ و از مشاهیر صوفیه اندلس‌• ابوعبدالله ابن‌عسکر، اِبْن‌ِعَسْکَر، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ علی‌، راوی، فقیه‌، مورخ‌ و ادیب‌ عصر موحدون‌ اندلس‌• ابوعبدالله ابن‌سعد، اِبْن‌ِ سَعْد، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ سعد بن‌ منیع‌، مشهور به‌ کاتب‌ واقدی‌، مورخ‌ و سیره‌نویس‌ مشهور بغداد• ابوعبدالله اخفش، اَخْفَش‌، ابو عبدالله‌ هارون‌ بن‌ موسی‌ بن‌ شریک‌ تغلبی‌ دمشقی‌، نحوی‌، لغوی‌، محدث‌، مفسر و مقری‌ بزرگ‌ شام‌• ابوعبدالله اصفهانی، حمزه اصفهانی، ادیب، لغوی و مورخ ایرانی سده چهارم• ابوعبدالله انطاکی، اَنْطاکی‌، ابوعبدالله‌ (یا ابوعلی‌) احمد بن‌ عاصم‌، عارف‌ بزرگ‌ سده‌ های ۲-۳ق‌/۸ -۹م‌• ابوعبدالله بارع، بارِع، ابوعبداللّه حسین بن محمد بن عبدالوهاب بدری بغدادی، ادیب و شاعر عرب قرن پنجم و اوایل ششم• ابوعبدالله بتانی، بَتّانی، ابوعبدالله محمد بن جابربن سِنان رَقّی حَرّانی صابی، منجّم و ریاضی‌دان برجسته دوره اسلامی• ابوعبدالله بخاری جعفی، بخاری، ابوعبدالله محمد بن اسماعیل، نویسنده اثر مهم حدیثی الجامع الصحیح معروف به صحیح بخاری• ابوعبدالله بدری، ‌بارِع، ابوعبداللّه حسین بن محمد بن عبدالوهاب بدری بغدادی، ادیب و شاعر عرب قرن پنجم و اوایل ششم• ابوعبدالله بردله، بَرْدَلَّه، ابوعبداللّه محمّد العربی بن احمد اندلسی، قاضیِ مغربیِ عصر حکمرانی مولای اسماعیل• ابوعبدالله برمکی، بَرْمَکی، ابوعبدالله (یا ابوجعفر) محمد بن اسماعیل بن احمد بن بشیر برمکی رازی، معروف به صاحب صومعه، محدث امامی قرن سوم• ابوعبدالله بن مسلم بن عقیل، بنابر قولی، از شهدای کربلا• ابوعبدالله بیکندی، بِیْکَندی، ابوعبدالله محمد بن سلام بن‌ فرج بخاری (د صفر ۲۲۵/ د سامبر۸۳۹)، محدث اهل ماوراءالنهر و استاد بخاری• ابوعبدالله جرجانی، جُرْجانی، ابوعبدالله محمد بن یحیی بن مهدی (د ۳۹۸ق/ ۱۰۰۸م)، از فقهای حنفی ایران• ابوعبدالله جزری، جَزَری‌، شمس‌الدین‌، از مورخان‌ نام‌دار شام‌ در سده هفتم‌ و هشتم‌• ابوعبدالله جعل، ‌ابوعبداللّه‌ حسین ‌بن‌ علی‌، معروف‌ به‌ کاغذی‌، فقیه‌ حنفی‌ و متکلم‌ صاحب‌نامِ معتزلی قرن‌ چهارم• ابوعبدالله جندی، جَنَدی‌، ابوعبداللّه‌ محمد بن‌ یوسف‌، فقیه‌ شافعی‌ و مورخ‌ یمنی‌ قرن‌ هشتم‌• ابوعبدالله جورقانی، جُورَقانی‌، ابوعبداللّه حسین بن‌ ابراهیم‌ همدانی‌، عالم‌ و محدّث‌ قرن ششم‌• ابوعبدالله حاکم نیشابوری، حاکم نیشابوری، ابوعبداللّه محمد بن عبداللّه ضَبّی طهمانی، محدث، قاضی و تراجم‌نگار شافعی قرن چهارم• ابوعبدالله حسین بن محمد حلوانی، از محدثان قرن پنجم قمری• ابوعبدالله رودباری، بو عَبْدُ اللهِ رودْباری، احمد بن عطاء بن احمد (د ۳۶۹ق/ ۹۷۹ م)، از عرفا• ابوعبدالله زنجانی، اَبوعَبْدُ اللهِ زَنْجانی، فرزند میرزا نصرالله شیخ‌الاسلام، فقیه، مفسر، قرآن‌شناس و نویسنده برجسته معاصر ایرانی• ابوعبدالله شیعی، حسین بن احمد بن محمد زکریا (د ۲۹۵ق/ ۹۱۱ م)، داعی اسماعیلی و بنیان‌گذار خلافت فاطمیان در شمال افریقا• ابوعبدالله طبری، ابوعبدالله طبری محدث و مفتی ایرانی مکه، ملقب به امام الحرمین• ابوعبدالله کلاعی، خالد بن مَعْدان کَلاعی، ابوعبداللّه، راوی و تابعی اهل شام• ابوعبدالله محمد بن ابرهیم ابن‌حاج، معروف‌ به‌ ابن‌ حاج‌ و قنیقل‌، فقیه‌، متکلم‌ و نحوی‌• ابوعبدالله ابن‌عسکر، اِبْن‌ِعَسْکَر، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ علی‌ (۵۸۴ -۶۳۶ق‌/۱۱۸۸- ۱۲۳۹م‌)، راوی، فقیه‌، مورخ‌ و ادیب‌ عصر موحدون‌ اندلس‌• ابن شهر آشوب مازندرانی، از عالمان بزرگ و معروف شیعه در اواخر قرن پنجم و اوایل قرن ششم هجری• ابوعبدالله محمدقرشی، اَبو عَبْدُ اللهِ قُرَشی، محمد بن احمد بن ابراهیم قرشی هاشمی (د ۵۹۹ق/ ۱۲۰۳ م)، عارف اندلسی• ابوعبدالله محیی‌الدین ابن‌عربی، معروف‌ به‌ شیخ‌ اکبر، اندیشمند، عارف‌ و صوفی‌ بزرگ‌ جهان‌ اسلام‌• ابوعبدالله مصری، تُجیبی، احمد بن یحیی بن وزیر، معروف به ابوعبداللّه مصری، محدّث، فقیه و نحوی بزرگ قرن دوم و سوم• ابوعبدالله فاضل مقداد، دانشمندی محقق در دانش‌های کلام، فقه، اصول،‌ معانی بیان، قرآن، حدیث و منطق

فاطمه (س) دختر پیامبر اسلام و خدیجه کبری (س)، همسر امیرالمومنین (ع) و یکی از پنج تن آل عبا (اصحاب کساء) است. او نزد شیعیانِ دوازده امامی یکی از چهارده معصوم است و امام دوم و سوم شیعیان از فرزندان اویند. فاطمه، تنها زن همراه پیامبر (ص) در روز مباهله با نصارای نجران بود.

فاطمه (س) دختر پیامبر اسلام و خدیجه کبری (س)، همسر امیرالمومنین (ع) و یکی از پنج تن آل عبا (اصحاب کساء) است. او نزد شیعیانِ دوازده امامی یکی از چهارده معصوم است و امام دوم و سوم شیعیان از فرزندان اویند. فاطمه، تنها زن همراه پیامبر (ص) در روز مباهله با نصارای نجران بود.

عُمَر بن خَطّاب بن نُفَیل (درگذشت ۲۳ق) از صحابه پیامبر اکرم(ص) و خلیفه دوم (خلافت: ۱۳ - ۲۳ق) که در مکه اسلام آورد. عمر بن خطاب به وصیت مستقیم خلیفه اول، به خلافت رسید، حدود ده سال حکومت کرد و در سال ۲۳ق توسط ابولؤلؤ به قتل رسید.

ابو الفضل ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • حضرت ابوالفضل، برادر بزرگوار حضرت سید الشهداء (علیه‌السلام) و از شخصیت‌های بزرگ جهان اسلام و از شهدا کربلا• ابوالفضل ابن‌قیسرانی، ابوالفضل‌ محمد بن‌ طاهر بن‌ علی‌ بن‌ احمد مقدسی‌، محدث‌ و نویسنده متصوف• ابوالفضل بخاری، ‌بُخاری، محمّدبن محمّد، ابوالفضل (یا ابوالعفه) حافظ الدین کبیر محمدبن محمدبن نصر بخاری، مفسّر، محدث و فقیه حنفی مذهب• ابوالفضل ابن‌اخوه، اِبْن‌ِ اِخوَه‌، ابوالفضل‌ عبدالرحیم‌ بن‌ احمد بن‌ محمد بن‌ ابراهیم‌ بن‌ الاخوة بغدادی‌ شیبانی‌، ادیب‌، شاعر، مفسّر و محدّث‌ شافعی‌• ابوالفضل الثائر فی الله، الثائر فی الله، ابوالفضل (ابوطالب) جعفربن محمد، فرمان‌روای علوی زیدی هُوسَمْ در نیمة نخست سده چهارم• ابوالفضل بدیع الزمان همدانی، ملقّب به «بدیع الزمان» یا «بدیع» از نامدارترین ادیبان عربی‌نویس ایرانی قرن چهارم• ابوالفضل برادی، ‌بَرّادی، ابوالفضل (ابوالقاسم) بن ابراهیم، دانشمندی از فرقه اباضیّه و اهل افریقای شمالی، در نیمه دوم قرن هشتم• ابوالفضل تهرانی، عالم جامع و مؤلف شیعی قرن سیزدهم و چهاردهم• ابوالفضل بهاءالدین محمدبن حسن اصفهانی، معروف به فاضل هندی، از علمای بزرگ شیعه• ابوالفضل بهرام‌پور، یکی از مفسران معاصر• ابوالفضل تستری، تُسْتَری، ابوالفضل سهل بن فضل بن سهل (یَشار بن حِسِد)، متکلم قرائیمی مصری• ابوالفضل جیلی، جیلی‌، ابوالفضل‌ احمدبن‌ صالح‌، محدّث‌ ، مورخ‌ و فقیه‌ حنبلی‌• ابوالفضل حافظ عراقی، حافظ عراقی، ابوالفضل زین‌الدین عبدالرحیم‌ بن حسین، محدّث و فقیه شافعی قرن هشتم• ابوالفضل ختلی، اَبوالفَضل خُتَلی، محمد بن حسن، عارف و زاهد سده‌های ۴-۵/۱۰-۱۱م خراسان و پیر و استاد علی بن عثمان هجویری• ابوالفضل داورپناه، از علمای معاصر و صاحب تفسیر انوار العرفان فی تفسیر القرآن• ابوالفضل سرخسی، سَرَخسی، ابوالفضل محمد بن حسن، از عرفای قرن چهارم• ابوالفضل شاذان بن جبرئیل قمی، سدیدالدین، ابوالفضل، شاذان بن جبرئیل بن ابی طالب قمی از علمای قرن ششم هجری• ابوالفضل طریقه ‌دار، مؤلف کتاب جزیره خضرا افسانه یا واقعیت

عبداللّه بن عباس بن عبدالمطلب مشهور به ابن عباس (۳ سال پیش از هجرت-۶۸ق) ، فرزندعباس بن عبدالمطلب و پسر عموی پیامبر(ص) و امام علی(ع)، از صحابه پیامبر (ص) و یاران سه امام اول شیعیان.

نخستین امام شیعیان علی(ع)

توحيد ایمان به ملائکه ایمان به کتاب‎های آسمانی ایمان به انبیاء ایمان به روز رستاخیز ایمان به قضا و قدر عدالت صحابه

حضرت ابراهیم علیه السلام مشهور به ابراهیم خلیل، دومین پیامبر اولوالعزم، نیای بزرگ عرب از طریق پسرش حضرت اسماعیل(ع) و بنی اسرائیل از طریق پسر دیگرش حضرت اسحاق (ع) است.

ماجرای فدک، از وقایعِ پس از وفات پیامبر(ص) که در آن، ابوبکر فدک را از دست فاطمه(س) گرفت. ابوبکر با تکیه بر حدیثی از پیامبر (که گفته شده راوی آن فقط خود ابوبکر است) مدعی شد انبیا ارث نمی‌گذارند؛ اما فاطمه پاسخ داد پیامبر(ص) پیش از وفات، فدک را به او بخشیده و امام علی(ع) و ام‌ایمن را شاهد بر این سخنش آورد. بنابر نظر علمای شیعه و برخی از علمای اهل سنت این بخشیدن هنگامی بود که «آیه ذوی القربی» نازل شد و به پیامبر دستور می‌داد حق ذوی القربی را بدهد.

عبدالله بن جعفر معروف به عبدالله اَفطَح دومین پسر امام صادق(ع) که پس از شهادت ایشان، ادعای امامت کرد و پیروان او به فطحیه معروف شدند. بخشی از کسانی که به عبدالله گرویدند، به دلیل بی‌بهره بودن او از علوم دینی، بزودی از او برگشتند. عبدالله هفتاد روز پس از ادعای امامت، درگذشت و چون فرزندی نداشت باقیمانده پیروانش نیز به امامت امام کاظم(ع) بازگشتند.

مهاجرین مسلمانان شهر مکه که پس از فشار قریش، به دستور پیامبر(ص) به شهر یثرب مهاجرت کردند. به نظر می‌رسد عنوان مهاجرین از قرآن گرفته شده باشد که اشاره به مسلمانان شهر مکه در مقابل انصار (مسلمانان شهر یثرب) داشته است.

بازرگان (۲) (یا بَزِرگان)، صورت ترکی کلمه فارسی «بازَرگان» است.

اِسْناد، اصطلاحی‌ در علوم‌ حدیث‌ و آن‌ رسانیدن‌ سخن‌ است‌ به‌ گوینده آن‌ با واسطه شماری‌ از راویان‌، و بر زنجیره تشکیل‌ شده‌ از راویان‌ تا پیامبر (ص‌) یا دیگر بزرگان‌ دین‌ «سلسله اِسناد» اطلاق‌ می‌گردد.

«الکتاب»، اثر عربی ابوبشر عمرو، ملقب به سیبویه است.

بغدادی ممکن است اشاره به اشخاص ذیل باشد: • ابو القاسم عبد اللّه بن محمد بغدادی، شاعر ، اديب، لغوى و قرآن‌ پژوه• ابوالقاسم جنیدبغدادی، صوفی نامدار قرن ‌سوم‌• ابومنصور بغدادی، ملقب‌ به‌ «استاد»، متکلم‌، فقیه‌ و ریاضی‌دان‌• احمد بن علی خطیب بغدادی، محدّث و مورخ مشهور قرن پنجم و مؤلف تاریخ بغداد• اسماعیل‌پاشا بن محمدامین بغدادی، کتاب‌شناس و زندگی‌نامه‌نویس مشهور عثمانی• بشر بن موسی اسدی‌بغدادی، از محدثان اهل سنت (۱۹۰ـ ۲۸۸)• بغدادی‌حائری، درویش علی بن الحسین بن علی بن محمد، عالم و ادیب و شاعر و مؤلف شیعی در قرن سیزدهم

زمان وقوع یک پدیده را، تاریخ گویند. از عنوان تاریخ در فقه در باب هایى نظیر طهارت، حج، نکاح و ارث و نیز در اصول فقه سخن رفته است.

تهدید به معنی ترسانیدن کسی به وعده انجام دادن کاری علیه او یا متعلّقاتش است.

مغیره ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • مغیرة بن حارث، اَبوسُفْیان، مغیرة بن حارث بن عبدالمطلب، از شعرای صدر اسلام، پسر عموی و صحابی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌واله‌وسلم)• مغیرة بن سعید، مؤسس فرقۀ غالی مغیریه و از غلات فعال عصر اموی در کوفه و از موالی خالد بن عبد الله قسری و حاکم عراق بین سال‌های ۱۰۵ تا۱۲۰ هجری• مغیرة بن شعبه، مغیرة بن شعبه پسر ابی عامر بن مسعود ثقفی

حدیث منقطع از اقسام خبر واحد می‌باشد.

سوره واقعه، سوره‌ پنجاه و ششم قرآن بوده و در مکه نازل شده است.

تهذیب الاَحکام، عنوان مجموعه‌ای حدیثی است از ابوجعفر محمد بن حسن طوسی (د۴۶۰ق /۱۰۶۸م) معروف به شیخ الطائفه. این کتاب از معتبرترین مجموعه‌های روایی و جزو کتب اربعه امامیه است و شیخ طوسی آن را قبل از کتاب الاستبصار نگاشته است. تهذیب الاحکام فقط حدیث‌هایی را در برمی‌گیرد که احکام شرعی را بیان می‌کنند.

خلافت، اصطلاحی سیاسی - مذهبی به معنای جانشینی پیامبر اکرم(ص) در امر سیاست، حکومت و دیانت.

بغداد پایتخت کنونی عراق. این شهر را منصور عباسی در سال ۱۴۲ق بنا کرد و به مدت پنج قرن پایتخت خلافت عباسی بود. حمایت‌های آل بویه، حضور ائمه، بزرگان شیعه، نواب اربعه و مراقد آن‌ها، وجود خاندان‌های شیعه و نقابت علویان از عوامل گسترش شیعه در بغداد است.

بیروت پایتخت، بزرگ‌ترین شهر و بندر اصلی کشور لبنان است. این شهر به عنوان یکی از مهم‌ترین مناطق سکونت شیعیان در لبنان به شمار می‌رود. حومه جنوبی آن که ضاحیه خوانده می‌شود بخش اصلی شیعه نشین بیروت است. شیعیان در این شهر در وضع معیشتی نامناسبی زندگی می‌کنند. محمد مهدی شمس الدین رئیس مجلس اعلای شیعیان لبنان و محمد جواد مغنیه از جمله علمای این شهر به شمار می‌رود. حزب الله لبنان در این شهر محبوبیت و نفوذ زیادی دارد.

فاطمه (س) دختر پیامبر اسلام و خدیجه کبری (س)، همسر امیرالمومنین (ع) و یکی از پنج تن آل عبا (اصحاب کساء) است. او نزد شیعیانِ دوازده امامی یکی از چهارده معصوم است و امام دوم و سوم شیعیان از فرزندان اویند. فاطمه، تنها زن همراه پیامبر (ص) در روز مباهله با نصارای نجران بود.

واژه تحقیق ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • تحقیق (قرائت)، ادای درست حروف از جهت مخارج و صفات ویژه آن‌ها• تحقیق (فلسفه و عرفان)، اصطلاحی در منطق فلسفه و عرفان

به نهادن یکى از دو دست بر دیگرى و قرار دادن آن دو بین زانوها که در رکوع مکروه است و همسان کردن دو چیز با یکدیگر تطبیق گفته می شود.

تمیمی ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • اسماعیل بن محمد تمیمی، از نخستین رجال برجسته و داعی مذهب دروزی در قرن پنجم• بیان بن سمعان تمیمی نهدی، بَیانِ بْنِ سَمْعانِ تَمیمیِ نَهْدی (د۱۱۹ق/۷۳۷م)، از غُلات کیسانی• تقی‌الدین بن عبدالقادر تمیمی، معروف به غَزّی، عالم و قاضی حنفی اهل مصر در قرن دهم و یازدهم• حصین بن تمیم تمیمی، از سپاهیان عمر بن سعد، در جنگ با امام حسین (علیه‌السلام)• حصین بن نمیر تمیمی، از سپاهیان عمر بن سعد، در جنگ با امام حسین (علیه‌السلام)• زرعة بن شریک تمیمی، از سپاهیان عمر بن سعد، در جنگ با امام حسین (علیه‌السلام)• رزق‌الله بن عبدالوهاب تمیمی، مکنّا به ابومحمد، محدّث و فقیه و واعظ حنبلی عراق در قرن پنجم• سعد بن حنظله تمیمی، یکی از شهدای کربلا• شعبة بن حنظله تمیمی، یکی از شهدای کربلا

جهت بحث مربوط به قابل اعتماد بودن یک منبع خاص ویکی‌شیعه:تابلوی اعلانات منابع معتبر را ببینید.

شهادت به معنای کشته شدن در راه خدا، از آموزه‌های دین اسلام که با آموزه‌هایی دیگر همچون جهاد پیوند دارد. قرآن کریم بارها از این آموزه یاد کرده است. بنابر آیات قرآن، شهید همچون زندگان است و نباید او را مرده خواند. در روایات اسلامی، شهادت بالاترین خوبی‌ها معرفی شده است. واقعه کربلا و شهادت امام حسین (ع) بر جایگاه شهادت در نزد شیعیان افزوده است. بسیاری از شیعیان به شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) باور دارند و بنابر برخی روایات، همه امامان شیعه به شهادت رسیده‌اند.

قریش، از مشهورترین و مهم‌ترین قبایل عرب در حجاز که پیامبر اکرم(ص) نیز از آن قبیله بوده است. بیشتر نسب‌شناسان عقیده دارند که قریش لقب نضر بن کنانه، جد دوازدهم پیامبر(ص) است؛ از این رو هر طایفه‌ای که نسب‌اش به «نضر بن کنانه» برسد، قرشی خوانده می‌شود و از قبیله قریش به شمار می‌آید.

امام حسین(ع)

بشار ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • بشار شعیری، بَشّار شَعیری، ابواسماعیل، از غالیان شیعی قرن دوم• ابومعاذ بشار بن برد، ‌بَشّار بن بُرد، ابومُعاذ، شاعر نابینا و بلند آوازه عرب زبان عراقی سده دوم

احمد از برجسته‌ترین نام‌های پیامبر اسلام(ص) است، که در قرآن کریم نیز آمده است. واژه «احمد» برای نامیدن پیامبر اسلام(ص) در یک جا از قرآن مجید[۱] به کار رفته است، آنجا که از زبان عیسی(ع) بشارتی درباره آمدن پیامبری در روزگاران بعد مطرح شده است.

زُبیر بن عَوّام بن خُوَیلَد از صحابه رسول خدا(ص) و برادر زاده حضرت خدیجه همسر پیامبر(ص) که در ۸ یا ۱۵ سالگی اسلام آورد و همواره در کنار پیامبر بود. پس از رحلت حضرت محمد(ص)، زبیر حکم شورای سقیفه را نپذیرفت و از خلافت حضرت علی(ع) دفاع و با عمر بن خطاب بحث‌های بسیاری کرد. او همچنین جزء اعضای ۶ نفره منتخب خیلفه دوم بود که در آن شورا نیز به نفع حضرت علی(ع) رأی داد. وی در شورش و قتل عثمان نقش مؤثری داشت و برای خلافت حضرت علی(ع) کوشید. اما در همان اوایل خلافت حضرت علی(ع) به همراهی طلحه و عایشه و برخی دیگر که به ناکثین شهرت یافتند، جنگ جمل را علیه حضرت علی(ع) سامان داد و در همین جنگ به قتل رسید.

شیعه، یکی از دو مذهب بزرگ دین اسلام در کنار اهل سنت، که بنابر اصول اعتقادی آن، نصب امام و خلیفه پیامبر(ص)، الهی است و دخالت در نصب او در صلاحیت غیر خدا نیست. بنابر عقاید شیعه، امامت مانند نبوت امری الهی و رکن دین است و پیامبر(ص) نسبت به آن غفلت نکرده و تعیین امام از باب حفظ مصالح امت، بر او واجب بوده و او به مناسبت‌های مختلف از جمله غدیر، به امر الهی، از امامت حضرت علی(ع) به نصب الهی خبر داده است. پیروان مذهب شیعه در طول تاریخ به فرقه‌های متعدد تقسیم شدند که مهمترین آنها امامیه ، اسماعیلیه و زیدیه است. بنابر برخی روایات، واژه شیعه را نخستین بار پیامبر(ص) به کار برده است. برخی منابع روایی و کلامی، بزرگانی از صحابه چون سلمان، ابوذر، عمار و مقداد را نخستین شیعیان دانسته‌اند. امروزه از کلمه شیعه، غالبا بزرگترین گروه آن، امامیه قصد می‌شود و برای دو گروه دیگر از عناوین اسماعیلیه و زیدیه استفاده می‌گردد.

طلحة بن عبیدالله از اصحاب پیامبر(ص) و مسلمانان نخستین و پسرعموی ابوبکر بن ابوقحافه خلیفه اول که در جنگ‎های صدر اسلام حضور داشت و از خود رشادت‎هایی نشان داد.

عباس ممکن است به یکی از اشخاص زیر اشاره داشته باشد:

رازی (شخصیت‌های منتسب به ری)، ممکن است به یکی از این افراد اشاره داشته باشد:

علم رجال یکی از شاخه‌های علوم حدیث است که ناظر به بررسی احوال و اوصاف راویان حدیث و بیان اصول و قواعد آن است. ناقدان حدیث همواره به بررسی احوال راویان مذکور در سلسله اسناد احادیث پیامبر اکرم و ائمه علیهم السلام اهتمام داشته و از آن به مثابهٔ دانشی کمکی برای علم الحدیث و در نتیجه فقه بهره برده‌اند. علمای شیعه و سنی آن را وسیله‌ای در خدمت علم حدیث و فقه دانسته و در این باب آثار بسیار آفریده‌اند و تاکنون این جریان ادامه دارد.

توحید معاد نبوت عدل (شیعه) • 

یوسف ممکن است در معانی ذیل به کار رفته و یا اسم برای اشخاص ذیل باشد: قرآن• سوره یوسف، دوازدهمین سوره از سوره‌های قرآن کریم به ترتیب مصحف• حضرت یوسف، فرزند حضرت یعقوب (علیه‌السلام) و از انبیاء بزرگ الهی اعلام و اشخاص• یوسف بن عبدالقادر اسیر، اَسیر، یوسف‌ بن‌ عبدالقادر بن‌ محمد حسینی‌ ۲۳۰-۳۰۷ق‌/ ۸۱۵- ۸۸۹م‌، ادیب‌، فقیه‌، شاعر و روزنامه نگار لبنانی• یوسف بن علی هذلی‌بسکری، عالم نحوی نابینا و متکلم و عالم به قرائات شاذّ و مشهور قرآن در قرن پنجم• یوسف بن حسن تفکری، تَفَکُّری، یوسف بن حسن، زاهد و محدّث و فقیه شافعی قرن پنجم• یوسف بن احمد درازی بحرانی، بحرانی، یوسف بن احمد بن ابراهیم درازی بحرانی، فقیه و محدّث اخباری معتدل و متتبّع پر اثرِ قرن دوازدهم• یوسف بن ابراهیم برم، بَرْم، یوسف بن ابراهیم، رهبر جنبش سیاسی ـ دینی خراسان در نیمه دوم سده دوم• یوسف بن عمر ثقفی، حاکم یمن و فرمانروای عراق در اواخر عصر اموی• یوسف بن محمد بیاسی، بیّاسی، یوسف بن محمد بن ابراهیم انصاری اندلسی، مورخ و ادیب قرن هفتم• یوسف بن موسی جمال‌ملطی، جمال‌ مَلَطی‌، یوسف‌ بن ‌موسی‌، فقیه ‌و قاضی‌ حنفی ‌قرن هشتم• یوسف بن یحیی قرشی‌بویطی، بُوَیْطی، ابویعقوب، یوسف بن یحیی قرشی از فقها و محدثان عامه و جانشین شافعی• یوسف زیدان، نویسنده، مورخ و پژوهشگر مصری• یوسف عادلشاه، مؤسس سلسلۀ عادلشاهیان دکن• یوسف مدنی تبریزی‌، از علمای معاصر شیعه• یوسف بن یعقوب دمشقی، ابن مجاور، ابوالفتح نجم الدین یوسف بن یعقوب بن محمد بن علی شیبانی دمشقی (۶۰۱- ۶۹۰ ق)، مورخ و جغرافی نگار• یوسف بن ابوساج، از حکمرانان بنی‌ساج

قبول این است که مشتری بگوید: «قبلت» یا «اشتریت» یا «ابتعت» و نظیر آنها، [۱] [۲]که مقابل ایجاب است.

به محل سکونت خانه می‌گویند و از احکام مرتبط با عنوان خانه در باب‌هاى طهارت، صلات، زکات، خمس، حج، جهاد، تجارت، دین، صلح، اجاره، نکاح، اطعمه و اشربه و دیات سخن گفته‌اند.

طبری ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • ابن جریر طبری، صاحب کتاب مشهور تاریخ طبری• ابوالحسن طبری، پزشک دانشمند ایرانی قرن ۴ ق• ابوطیب طبری، اَبوطیِِّبِ طبَری، طاهر بن عبدالله بن طاهر، فقیه بنام شافعی• ابوعبدالله طبری، محدث و مفتی ایرانی مکه ، ملقب به امام الحرمین• احمد بن محمد طبری، از علمای نحو بغداد• اسحاق بن یحیی طبری صنعانی، نویسنده و مورخ قرن پنجم

حمید (الحمید)، از اسماء الحسنی می‌باشد.

به محل سکونت خانه می‌گویند و از احکام مرتبط با عنوان خانه در باب‌هاى طهارت، صلات، زکات، خمس، حج، جهاد، تجارت، دین، صلح، اجاره، نکاح، اطعمه و اشربه و دیات سخن گفته‌اند.

دریافتن چیزی با چشم را دیدن (رؤیت؛ مشاهده) گویند. از احکام آن در بابهای طهارت، صلات، صوم، حج، تجارت، نکاح و شهادات سخن گفته‌اند.

«شمس الدین، محمد بن احمد ذهبی»، مورخ و محدث سلفی مشهور و نویسنده پرکار سده هشتم هجری است.

حضرت فاطمه سلام الله علیها، دختر پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و محبوب‌ترین فرد نزد رسول خدا بود. ایشان معصوم سوم و یکی از پنج بانوی قدسی جهان به شمار می‌رود. مشهورترین لقب آن حضرت «زهرا» است. کنیه ایشان ام‌ابیها بوده همچنین آن حضرت، دختر معصوم، همسر معصوم و مادر معصوم نیز هست. و سرانجام رحلت پدر بزرگوار، مظلومیت همسر، از دست رفتن حق، روح و جسم فاطمه را سخت آزرد و به شهادت رسید. بنابر وصیت خویش شبانه و به صورت پنهانی دفن گردید. به طوری‌ که محل قبر شریفش نیز نامعلوم است.

جمع معانی زیادی در کاربردهای مختلف دارد که در مقاله ذیل به آن پرداخته می شود.

شرافت خانوادگی را حَسَب گویند. از آن به مناسبت در باب حج، تجارت و نکاح سخن گفته‌اند.

در یا درب وسیله‌ای است باز و بسته شونده که برای حفاظت مکان‌ها از آن استفاده می‌شود.

علم دارای ارزش ذاتی می‌باشد و در دین مبین اسلام به علم ارزش و بهای بالایی داده شده است.

نَفْر در لغت به معنی اعراض‏ كردن، پيش ‏دويدن، پراكنده ‏شدن و رم ‏كردن آمده است. [۱]

نقل به معنای حالت حاصل از انتقال لفظ از معنای اصلی به معنای دیگر می‌باشد.

تسلط پيدا کردن نامشروع، بر مال يا حق ديگران

آتش‌ ماده ای است که می سوزاند و گرما و نور تولید می کند و از آن در باب‌هاى طهارت، صلات، جهاد، صید و ذباحه و حدود سخن رفته است.

آخِر، واژه‌ای عربی به معنی انجام، سرانجام، بازپسین، پسین، واپسین، فرجام و کران است.

فدک، دهکده‌ای در منطقه حجاز عربستان که مزارع و نخلستان‌های وسیعی داشت و در غزوه خیبر به دست مسلمانان افتاد. شُهرت فدک به سبب نزاعی است که پس از وفات پیامبر(ص)، بین ابوبکر و فاطمه(س) بر سر مالکیت این منطقه درگرفت. ابوبکر وقتی به خلافت رسید فدک را که پیامبر پیش از وفات به فاطمه بخشیده بود، به نفع خلافت مصادره کرد. این منطقه پس از خلفای نخستین و امام علی(ع)، در زمان امویان و عباسیان نیز در دست خلفا بود. البته برخی از این خلفا از جمله عمر بن عبدالعزیز و مأمون این منطقه را به فرزندان فاطمه برگرداندند؛ اما خلیفه بعدی آن را از آنان گرفت. بنابر گزارشی در تاریخ ۱۳۷۸ش این منطقه امروزه به نام «وادی فاطمه» شناخته می‌شود و باغ‌های آن و مسجدی که در آن وجود دارد به بستان و مسجد فاطمه مشهور است.

اهل در معانی همسر و نیز خانواده و همچنین خویشاوندان به کار رفته است.

آلت یا آلی بودن در دو معنای واسطه بین فاعل و منفعل و وسیله تحصیل چیز دیگر به کار رفته است.

ابن (= پسر، فرزند)، واژه کهن‌ سامی‌ می‌باشد و از احکام فقهی آن به مناسبت در باب‌های صلاة، صوم، نکاح و ارث سخن رفته است.

توحید معاد نبوت عدل (شیعه) • 

عُمَر بن خَطّاب بن نُفَیل (درگذشت ۲۳ق) از صحابه پیامبر اکرم(ص) و خلیفه دوم (خلافت: ۱۳ - ۲۳ق) که در مکه اسلام آورد. عمر بن خطاب به وصیت مستقیم خلیفه اول، به خلافت رسید، حدود ده سال حکومت کرد و در سال ۲۳ق توسط ابولؤلؤ به قتل رسید.

ری، از شهرهای مذهبی و زیارتی ایران که از دوران باستان تا قرن ششم هجری، جایگاه مذهبی و سیاسی داشته است؛ این شهر پایتخت مذهبی زرتشتیان، پایتخت تابستانی اشکانیان و سرانجام در عصر اسلامی، پایتخت آل بویه و سلجوقیان بوده و پس از آن، به‌تدریج از اهمیت آن کاسته شده است. ری امروزه به دلیل وجود حرم عبدالعظیم حسنی در آن، مورد توجه است. عالمان شیعه، سیاستمداران و چهره‌های ادبی و هنری بسیاری در شهر ری دفن شده‌اند؛ از جمله شیخ صدوق، محمدرضا مهدوی کنی، آیت الله کاشانی، جلال آل احمد و ناصرالدین شاه قاجار.