1. واژه «شیب» اگرچه معنای حقیقی‌اش موی سفید است و در ماه رجب نیز با به دست گرفتن محاسن همراه می‌شود، اما در نگاهی وسیع‌تر شامل تمام موها از هر رنگی می‌شود: الشَّیْبُ: مَعْرُوفٌ، قَلِیلُه و کَثِیرُه بَیاضُ الشَّعَر، و المَشِیبُ مِثْلُه، و رُبَّما سُمِّیَ الشَّعَرُ نَفْسُه شیْبا».[1]
البته سفیدی مو می‌تواند کنایه از پیری و ضعف و ناتوانی باشد؛ یعنی خدا یا به دلیل ضعف و ناتوانی در برابر عذاب جهنم، آتش عذاب را بر من حرام کن. چنان‌که در داستان حضرت زکریا این‌گونه استفاده می‌شود: «إِنِّی وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّی وَ اشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَیْباً»،[2] شیب در این‌جا کنایه از پیری است.[3]
بنابر این، خواندن این دعا از سوی هر فرد به معنای درخواست پناه از عذاب جهنم است، از آن‌رو که انسان در برابر عذاب و آتش جهنم ضعیف و ناتوان است.
2. در مورد این‌که آیا می‌توان دعا را تغییر داده یا باید آن‌گونه که از سوی ائمه(ع) به ما رسیده همان گونه خواند، پاسخ 40610 (تغییر دعای مأثور و تبدیل ضمایر مفرد آن به جمع) را مطالعه کنید. [1] . لسان العرب، ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج 1، ص 512، بیروت، دار صادر، چاپ سوم، 1414ق. [2] . مریم، 4. .[3] قرشی، سید علی اکبر، قاموس قرآن، ج 4، ص 94، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ ششم، 1371ش.
