فعل مضارع
وضع فعل مضارع به وضع دلالت کننده بر نسبت موجود میان حَدَث و ذات در حال یا آینده اطلاق میشود و در علم اصول فقه کاربرد دارد.
در برخی از صیغههای فعل مضارع، حرف نونی که در انتهای فعل قرار دارد، نشانه و علامت رفع است. از اینرو؛ در حالت جزم(به صورت فعل امر یا مجزوم به لَم و...) یا در حالت نصب، این نون حذف میشود.[1] اما نون انتهای صیغه ششم و دوازدهم فعل مضارع(جمع مؤنث غایب و مخاطب) علامت رفع نبوده تا با تغییر اعراب حذف شود، بلکه این نون، ضمیر جمع مؤنث است. از این رو، با تغییر اعراب، به جزم یا نصب، حذف نخواهد شد.[2] [1] . سلیم الغلایینی، مصطفی بن محمد، جامع الدروس العربیه، ج 2، ص 165، بیروت، المکتبة العصریة، چاپ بیست و هشتم، 1414ق. [2] . ابن عقیل، شرح الفیه ابن مالک، محمد محیی الدین عبدالحمید، ج 1، ص 39، قاهره، دار التراث، چاپ بیستم، 1400ق.