در آیه 95 سوره مائده آمده: (مَنْ قَتَلَهُ مِنْکُمْ مُتَعَمِّداً فَجَزاءٌ مِثْلُ ما قَتَلَ مِنَ النَّعَمِ...) که قتل صید مقیّد به متعمّداً است. امّا طبق روایات احکام؛ این آیه شامل صید از روی غفلت، سهو و نسیان هم می‌شود. الف. آیا این روایات معارض با آیه نیستند، و در نتیجه در مقام عرضه روایت بر قرآن نباید طرد شوند؟ چطور چنین روایاتی می‌توانند مبیّن یا مقیّد آیه باشند در حالی‌که اصل احراز صحّتشان منوط به سنجش با قرآن است؟ ب. چگونه امر، نهی، کفّاره و عقاب ممکن است بر فعلی غیر اختیاری تعلّق گیرد، مثل صید غیر متعمّدانه؟ آیا این خلاف اصول عقلی و نیز حدیث رفع نیست؟