پس از شهادت امام علی(ع)، مردم با امام حسن(ع) بیعت کردند. در زمانی که حضرتشان به خلافت رسیدند، عراق بدترین شرایط را در قیاس با شام داشت. علاوه بر شکستی که در حکمیت برای مردم عراق به دست آمده بود، شورش خوارج نیز نیروهای عراقی را شدیداً تضعیف کرده و پس از سه جنگ، مردم علاقه‌ای به جهاد نشان نمی‌دادند.
امام حسن(ع) امور کارگزاران و فرمانداران را مرتب کرده و عبدالله بن عباس را به بصره فرستاد.
معاویه عبدالله بن عامر را به سمت مدائن حرکت داد تا بتواند آنجا را به سمت خودش جلب کرده و از تحت حکومت امام خارج نماید. خبر به امام رسید و ایشان به سمت مدائن حرکت کرد تا اینکه به ساباط رسید.
افراد امام در ساباط علیه آن‌حضرت شورش کردند و امام را به شدت مجروح ساختند. اوضاع سپاه امام نیز بهتر از اوضاع شخص امام نبود؛ عبیدالله بن عبّاس؛ فرمانده سپاه، شب هنگام سپاه را ترک کرد و به معاویه پیوست. بسیاری از افراد سپاه که فرمانده خود را فرار کرده دیدند؛ سپاه را ترک کردند. روسای قبائل به سمت معاویه رفتند که از مهم‌ترین آنها رئیس قبیله ربیعه بود و در نتیجه همه اینها، امام حسن(ع) مجبور به پذیرش صلح شد.
