سلام؛ من در فضای مجازی فعالیت می‌کنم و بارها ملحدانی را دیدم که به صراحت به خدا و ائمه بی‌حرمتی می‌کنند. مثلا یکی می‌گفت اگر خدا این قدرت را داشته باشد که مرا فلج کند من ایمان می‌آورم. سؤال این است که چرا خدا افرادی را که بی‌حرمتی می‌کنند، مجازات نمی‌کند تا درس عبرت برای آنها و بقیه مردم باشد؟

بنای خداوند در زندگی دنیا این نیست که تمام فحاشان، جباران، عصیان‌گران و ... را با اعجاز نابود کند، اگر این‌گونه بود کسی روی زمین باقی نمی‌ماند، و کسانی به پیامبران ناسزا می‌گفتند و در برابر آنها به مبارزه برمی‌خاستند، باید تمامشان نابود می‌شدند، و حال این‌که چنین اتفاقی – بویژه در زمان پیامبر اسلام(ص) که اشرف پیامبران بود – رخ نداد.
قرآن کریم در این ارتباط می‌فرماید: «وَ لا یَحْسَبَنَّ الَّذینَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلی‏ لَهُمْ خَیْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلی‏ لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهین‏»؛[1] کافران مپندارند در مهلتی که به آنها می‌دهیم خیر آنها است. به آنها مهلت می‌دهیم تا بیشتر به گناهانشان بیفزایند، و برای آنها عذابی خوارکننده است.
از آیات قرآن مجید استفاده می‌شود که خداوند افراد گنه‌کار را در صورتی که زیاد آلوده گناه نشده باشند، به وسیله زنگ‌های بیدار باش و عکس العمل‌‏های اعمالشان، و یا گاهی به وسیله مجازات‌های متناسب با اعمالی که از آنها سرزده است، بیدار می‌سازد و به راه حق بازمی‌گرداند. اینها کسانی هستند که هنوز شایستگی هدایت را دارند و مشمول لطف خداوند می‌باشند و در حقیقت مجازات و ناراحتی‌های آنها، نعمتی برای آنها محسوب می‌شود. چنان‌که در قرآن می‏خوانیم: «ظَهَرَ الْفَسادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِما کَسَبَتْ أَیْدِی النَّاسِ لِیُذِیقَهُمْ بَعْضَ الَّذِی عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ»؛[2] : در خشکی‌ها و دریاها، فساد و تباهی بر اثر اعمال مردم، ظاهر شد تا خداوند نتیجه قسمتی از اعمال آنها را به آنها بچشاند، شاید که ایشان برگردند.
ولی آنها که در گناه و عصیان، غرق شوند و طغیان و نافرمانی را به نهایت برسانند، خداوند آنها را به حال خود وامی‌گذارد و به اصطلاح به آنها میدان می‌دهد تا پشتشان از بار گناه سنگین شود و استحقاق حد اکثر مجازات را پیدا کنند.
اینها کسانی هستند که تمام پل‌ها را در پشت سر خود ویران کرده‌‏اند، و راهی برای بازگشت نگذاشته‌‏اند و پرده حیا و شرم را دریده و لیاقت و شایستگی هدایت الهی را کاملا از دست داده‌‏اند.
آیه بالا، این معنا را تأکید کرده و می‌فرماید: گمان نکنند آنهایی که کافر شدند، مهلتی که به ایشان می‌دهیم برای آنها خوب است، بلکه مهلت می‌دهیم تا به گناه و طغیان خود بیفزایند و برای آنان عذاب خوار کننده است.[3]
البته همانگونه که در تفسیر آیه 32 سوره انفال[4] و آیات آغازین سوره معارج[5] آمده؛ ممکن است در برخی موارد نیز پروردگار مصلحت را در آن ببیند که یکی از افرادی که چنین گستاخانه سخن گفته را به مجازاتی که خواسته محکوم کند، اما همانگونه که گفته شد، این قاعده‌ای کلی نبوده و نباید انتظار داشت که هر فردی که درخواست مجازات می‌کند، فوراً پاسخ دندان‌شکنی از طرف خدا دریافت کند.   [1] . آل عمران، 178. [2] . روم، 41. [3] . مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏3، ص 183، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش. [4] . و هنگامی که گفتند خدایا! اگر این قرآن حق است و از نزد تو آمده است، ما را از آسمان سنگباران کرده و یا دچار مجازات سنگین‌تری کن! [5] . فردی درخواست مجازاتی کرد ...