با عرض سلام حضور شما روحانی محترم. گاهی اوقات نیاز بسیاری به توسل پیدا میکنم وفکر میکنم با زیارت میتوانم نیاز خود را بهتر برطرف کنم اما در بیشتر موارد زمانی که تنها هستم و در خلوت بسیار بهتر با خدا راز و نیاز میکنم .متاسفانه در حرم امام رضا(ع) اصلا احساس شوری که زایران ذکر میکنند به من دست نمیدهد.حتی زمانی که به خانه خدا مشرف شدم احساسی را که بیشتر زایران ذکر میکنند که از خود بیخود شدند یا مبهوت شدند نداشتم. احساس میکردم وارد خانه خود شده ام .اصلا محیط برایم بیگانه نبود و فکر میکردم قبلا ان محیط را تجربه کرده ام و آرامش تنها تجربه من در خانه خدا بود در حالیکه روحانی کاروان ما میگفت اگر کسی به خانه خدا مشرف شد و از درون نلرزید باید بسیار به حال خود تاسف بخورد .نمیدانم بدلیل جمعیت و ازدحام بیش از حد دراین اماکن مقدسه است که من نمیتوانم افکار خود را متمرکز کرده و حتی دعایی با تمرکز بخوانم یا دلیلی مرتبط با وجود متزلزل من دارد. من در خلوت و سکوت اصلا مشکلی ندارم و بسیار بهتر ارتباط برقرار میکنم .با تشکر از وقتی که در اختیار ما قرار میدهید.

سلام/ حال بدی نیست ولی می توانید یهترش کنید. راه بهبود ادب تفهیم است یعنی گام به گام به قلبتان بگویید کجایید وکجا می روید.
غسل زیارت و احرام و لبیک (در حج) و اذن دخول و تکبیر های قبل از زیارت چنین کارکردی دارند.