الإمام الصادق علیه‌السلام - لَمّا قالَ لَهُ الزِّندیقُ : ما عِلَّةُ غُسلِ الجَنابَةِ ، وإنَّما أتی حَلالاً ولَیسَ فِی الحَلالِ تَدنیسٌ؟ !: إنَّ الجَنابَةَ بِمَنزِلَةِ الحَیضِ ؛ وذلِکَ أنَّ النُّطفَةَ دَمٌ لَم یَستَحکِم ، ولا یَکونُ الجِماعُ إلاّ بِحَرَکَةٍ شَدیدَةٍ وشَهوَةٍ غالِبَةٍ ، فَإِذا فَرَغَ تَنَفَّسَ البَدَنُ ووَجَدَ الرَّجُلُ مِن نَفسِهِ رائِحَةً کَریهَةً فَوَجَبَ الغُسلُ لِذلِکَ ، وغُسلُ الجَنابَةِ مَعَ ذلِکَ أمانَةٌ اِئتَمَنَ اللّه‌ عَلَیها عَبیدَهُ لِیَختَبِرَهُم بِها . امام صادق علیه‌السلام - در پاسخ زندیقی که پرسید : علّت غسل جنابت چیست ؟ همانا آمیزش‌کننده ، کاری حلال انجام داده است و کار حلال هم مایه آلودگی نیست: جنابت ، همانند حیض است ؛ چرا که نطفه ، خونی است استحکام نایافته و آمیزش هم امکانپذیر نیست ، مگر به حرکتی سخت و شهوتی چیره . پس ، چون به پایان رسانَد ، بدن ، نفس می‌کشد و مرد از نفس آن ، در خود بویی بد احساس می‌کند . غسل برای همین واجب شده است و البته غسل جنابت ، افزون بر این ، امانتی است که خداوند به بندگان خویش سپرده است تا از این رهگذر ، آنان را بیازماید . الاحتجاج ، جلد 2 ، صفحه 239 ، حدیث 223 ، المناقب لابن شهرآشوب ، جلد 4 ، صفحه 264 ، بحار الأنوار ، جلد 47 ، صفحه 220 ، حدیث 6 دانش نامه احادیث پزشکی : 1 / 626 ******* امام رضا علیه‌السلام : عِلَّةُ غُسلِ الجَنابَةِ النَّظافَةُ لِتَطهیرِ الإِنسانِ مِمّا أصابَ مِن أذاهُ وتَطهیرِ سائِرِ جَسَدِهِ ؛ لِأَنَّ الجَنابَةَ خارِجَةٌ مِن کُلِّ جَسَدِهِ فَلِذلِکَ وَجَبَ عَلیهِ تَطهیرُ جَسَدِهِ کُلِّهِ ، وعِلَّةُ التَخفیفِ فِی البَولِ وَالغائِطِ أنَّهُ أکثَرُ وأدوَمُ مِنَ الجَنابَةِ ، فَرَضِیَ فیهِ بِالوُضوءِ لِکَثرَتِهِ ومَشَقَّتِهِ ومَجیئِهِ بِغَیرِ إرادَةٍ مِنهُ ولا شَهوَةٍ ، وَالجَنابَةُ لا تَکونُ إلاّ بِالاِستِلذاذِ مِنهُم وَالإِکراهِ لِأَنفُسِهِم ؛ علّت غسل جنابت ، پاکیزگی است تا انسان از آنچه از آزردگی آن کار دیده است ، تطهیر شود و همه تن او پاک گردد ؛ زیرا جنابت ، از همه بدن شخص برخاسته و از همین رو ، تطهیر همه بدن بر او واجب شده است . امّا علّت آسان‌تر گرفتن درباره پیشاب و مدفوع ، آن است که از جنابت بیشتر و همیشگی‌ترند و از همین رو ، به سبب فراوانی ، مشقت‌آوری و بیرون آمدن آنها بدون خواست و شهوت ، خداوند ، در این باره به وضو بسنده داشته است ، در حالی که جنابت ، تنها از لذّت‌جویی و لذّت‌یابی و وا داشتن خود به این کار از انسان برمی‌خیزد . کتاب من لا یحضره الفقیه ، جلد 1 ، صفحه 76 ، حدیث 171 ، عیون أخبار الرضا علیه‌السلام ، جلد 2 ، صفحه 88 ، حدیث 1 ، علل الشرائع ، صفحه 281 ، حدیث 1 کلاهما عن محمّد بن سنان ، المناقب لابن شهرآشوب ، جلد 4 ، صفحه 355 ، بحار الأنوار ، جلد 81 ، صفحه 2 ، حدیث 2 دانش نامه احادیث پزشکی : 1 / 628
الإمام الصادق علیهالسلام
- لَمّا قالَ لَهُ الزِّندیقُ : ما عِلَّةُ غُسلِ الجَنابَةِ ، وإنَّما أتی حَلالاً ولَیسَ فِی الحَلالِ تَدنیسٌ؟ !: إنَّ الجَنابَةَ بِمَنزِلَةِ الحَیضِ ؛ وذلِکَ أنَّ النُّطفَةَ دَمٌ لَم یَستَحکِم ، ولا یَکونُ الجِماعُ إلاّ بِحَرَکَةٍ شَدیدَةٍ وشَهوَةٍ غالِبَةٍ ، فَإِذا فَرَغَ تَنَفَّسَ البَدَنُ ووَجَدَ الرَّجُلُ مِن نَفسِهِ رائِحَةً کَریهَةً فَوَجَبَ الغُسلُ لِذلِکَ ، وغُسلُ الجَنابَةِ مَعَ ذلِکَ أمانَةٌ اِئتَمَنَ اللّه عَلَیها عَبیدَهُ لِیَختَبِرَهُم بِها .
امام صادق علیهالسلام
- در پاسخ زندیقی که پرسید : علّت غسل جنابت چیست ؟ همانا آمیزشکننده ، کاری حلال انجام داده است و کار حلال هم مایه آلودگی نیست: جنابت ، همانند حیض است ؛ چرا که نطفه ، خونی است استحکام نایافته و آمیزش هم امکانپذیر نیست ، مگر به حرکتی سخت و شهوتی چیره . پس ، چون به پایان رسانَد ، بدن ، نفس میکشد و مرد از نفس آن ، در خود بویی بد احساس میکند . غسل برای همین واجب شده است و البته غسل جنابت ، افزون بر این ، امانتی است که خداوند به بندگان خویش سپرده است تا از این رهگذر ، آنان را بیازماید .
الاحتجاج ، جلد 2 ، صفحه 239 ، حدیث 223 ، المناقب لابن شهرآشوب ، جلد 4 ، صفحه 264 ، بحار الأنوار ، جلد 47 ، صفحه 220 ، حدیث 6 دانش نامه احادیث پزشکی : 1 / 626
*******
امام رضا علیهالسلام :
عِلَّةُ غُسلِ الجَنابَةِ النَّظافَةُ لِتَطهیرِ الإِنسانِ مِمّا أصابَ مِن أذاهُ وتَطهیرِ سائِرِ جَسَدِهِ ؛ لِأَنَّ الجَنابَةَ خارِجَةٌ مِن کُلِّ جَسَدِهِ فَلِذلِکَ وَجَبَ عَلیهِ تَطهیرُ جَسَدِهِ کُلِّهِ ، وعِلَّةُ التَخفیفِ فِی البَولِ وَالغائِطِ أنَّهُ أکثَرُ وأدوَمُ مِنَ الجَنابَةِ ، فَرَضِیَ فیهِ بِالوُضوءِ لِکَثرَتِهِ ومَشَقَّتِهِ ومَجیئِهِ بِغَیرِ إرادَةٍ مِنهُ ولا شَهوَةٍ ، وَالجَنابَةُ لا تَکونُ إلاّ بِالاِستِلذاذِ مِنهُم وَالإِکراهِ لِأَنفُسِهِم ؛
علّت غسل جنابت ، پاکیزگی است تا انسان از آنچه از آزردگی آن کار دیده است ، تطهیر شود و همه تن او پاک گردد ؛ زیرا جنابت ، از همه بدن شخص برخاسته و از همین رو ، تطهیر همه بدن بر او واجب شده است .
امّا علّت آسانتر گرفتن درباره پیشاب و مدفوع ، آن است که از جنابت بیشتر و همیشگیترند و از همین رو ، به سبب فراوانی ، مشقتآوری و بیرون آمدن آنها بدون خواست و شهوت ، خداوند ، در این باره به وضو بسنده داشته است ، در حالی که جنابت ، تنها از لذّتجویی و لذّتیابی و وا داشتن خود به این کار از انسان برمیخیزد .
کتاب من لا یحضره الفقیه ، جلد 1 ، صفحه 76 ، حدیث 171 ، عیون أخبار الرضا علیهالسلام ، جلد 2 ، صفحه 88 ، حدیث 1 ، علل الشرائع ، صفحه 281 ، حدیث 1 کلاهما عن محمّد بن سنان ، المناقب لابن شهرآشوب ، جلد 4 ، صفحه 355 ، بحار الأنوار ، جلد 81 ، صفحه 2 ، حدیث 2 دانش نامه احادیث پزشکی : 1 / 628
- [سایر] چرا نباید بدون غسل از جنابت قبل، مجدد آمیزش کرد؟
- [سایر] آیا برای چند مرتبه آمیزش، یک غسل کافی است؟
- [آیت الله بهجت] آیا غسل جنابت فورا بر انسان واجب می شود؟ و آیا برای چند مرتبه آمیزش یک غسل کافی است؟
- [آیت الله علوی گرگانی] آیا زن بدون عمل آمیزش هم جنب میشود یا نه؟ و در صورت مثبت بودن، آیا غسل جنابت بر او واجب است؟
- [سایر] مکروهات آمیزش چیست؟
- [سایر] محرمات آمیزش چیست؟
- [سایر] کدام آمیزش از نامهربانی است؟
- [سایر] آمیزش کمتر چه فایده ای دارد؟
- [سایر] آمیزش بعد از ظهر چه پیامدی دارد؟
- [سایر] قبل از آمیزش خواندن چه دعاهایی نیکوست؟
- [آیت الله اردبیلی] اگر هنگام خواندن عقد دائم برای دادن مهر مدّتی معیّن نکرده باشند، زن میتواند پیش از گرفتن مهر از آمیزش شوهر جلوگیری کند، چه شوهر توانایی دادنِ مهر را داشته باشد و چه نداشته باشد و این خودداری زن باعث سقوط حقّ نفقه نمیشود، اما حقّ ممانعت شوهر از استمتاعات دیگر را ندارد مگر این که بداند قهرا منجر به آمیزش خواهند شد؛ ولی اگر پیش از گرفتن مهر به آمیزش راضی شود و شوهر با او آمیزش کند، دیگر نمیتواند بدون عذر شرعی از آمیزش شوهر جلوگیری نماید.
- [آیت الله اردبیلی] زنی که صیغه میشود، اگر در عقد شرط کند که شوهر با او آمیزش نکند، عقد و شرط او صحیح است و شوهر فقط میتواند لذّتهای دیگر از او ببرد، ولی اگر بعد به آمیزش راضی شود، شوهر میتواند با او آمیزش نماید.
- [آیت الله اردبیلی] اگر مرد بخواهد زن خود را که به واسطه بیماری حیض نمیبیند طلاق دهد، باید از وقتی که با او آمیزش کرده تا سه ماه از آمیزش با او خودداری نماید و بعد او را طلاق دهد.
- [آیت الله اردبیلی] شوهر نمیتواند بیش از چهار ماه، آمیزش با همسر دائمی خود را ترک کند.
- [آیت الله اردبیلی] شوهر بنابر احتیاط واجب نباید بیش از چهار ماه آمیزش با متعه خود را ترک کند.
- [آیت الله اردبیلی] اگر مرد پیش از آن که زنی را برای خود عقد کند، بگوید به واسطه شیر خوردن، آن زن بر او حرام شده، مثلاً بگوید که شیر مادر او را خورده، چنانچه تصدیق او ممکن باشد، نمیتواند با آن زن ازدواج کند و اگر بعد از عقد بگوید و خود زن هم حرف او را قبول نماید، عقد باطل است؛ پس اگر مرد با او آمیزش نکرده باشد یا آمیزش کرده باشد، ولی در وقت آمیزش کردن، زن بداند بر آن مرد حرام است، مهر ندارد و اگر بعد از آمیزش بفهمد که بر آن مرد حرام بوده، شوهر باید مهریّه او را مطابق زنهایی که مثل او هستند بدهد.
- [آیت الله اردبیلی] اگر کسی دختر نابالغی را برا ی خود عقد کند و پیش از آن که نُه سال دختر تمام شود، با او آمیزش و دخول کند، چنانچه دختر در اثر آمیزش اِفضا شود یعنی راه ادرار و حیض او یکی شود هیچ وقت نباید با او آمیزش کند و باید علاوه بر مهریّه و دیه اِفضا، نفقه او را تا آن زن زنده است، بپردازد.
- [آیت الله اردبیلی] اگر به واسطه آن که مرد عنّین است و نمیتواند آمیزش کند، زن عقد را به هم بزند، شوهر باید نصف مهر را بدهد؛ ولی اگر به واسطه یکی از عیبهای دیگری که گفته شد، مرد یا زن عقد را به هم بزنند، چنانچه مرد با زن آمیزش نکرده باشد، چیزی بر او نیست و اگر نزدیکی کرده باشد، باید تمام مهر را بدهد.
- [آیت الله اردبیلی] اگر مرد مدّت متعه را ببخشد، چنانچه با زن آمیزش کرده باشد، باید تمام چیزی را که به عنوان مهر قرار گذاشته به او بدهد و اگر آمیزش نکرده باشد، باید نصف چیزی را که به عنوان مهر قرار گذاشتهاند به او بدهد.
- [آیت الله اردبیلی] اگر زن پیش از آن که شوهرش با او آمیزش کند (مرتدّ) شود، عقد او باطل میگردد، ولی اگر بعد از آمیزش مرتدّ شود، باید به دستوری که در احکام طلاق گفته خواهد شد عدّه نگهدارد، پس اگر در بین عدّه مسلمان شود، عقد باقی است و اگر تا آخر عدّه مرتدّ باقی بماند، عقد باطل است.