دانش اموز
دانش‌آموز به معنای فراگیرنده ی دانش است. از عنوان دانش آموز،در باب هاى زکات، جهاد، شهادات و دیات سخن گفته‌اند.
سلام
من دانش آموز دوم دبیرستان هستم یک سوال داشتم :
می خواستم دوستم را قانع کنم بر اینکه می گوید :
درست است که زبان عربی زبان قرآن است و محترم است
ولی زبان عربی رو به عنوان زبان دین قبول نداره
من خودم در این حد می دونم که زبان همه پیامبران ما عربی بوده و زبان قرآن هم عربی
خودم عربی رو به عنوان زبان دین قبول دارم ولی نمی دونم چه جوری دوستم را قانع کنم !!
شما چه راه حلی پیشنهاد می کنید ؟
با عرض سلامرازنزول قرآن به زبان عربی اولا یک جریان و امر طبیعی است زیرا هر سخنورو دانشمندی مطالب خویش را با زبان مخاطبان خود بیان می کند ومی نویسد. خداوند متعال نیز در ارسال پیامبران و ابلاغ پیامهای خویش همین رویه را تایید کرده و به کار گرفته است. ((و ما ارسلنا من رسول الا بلسان قومه لیبین لهم فیضل الله من یشا و یهدی من یشا و هو العزیز الحکیم و ماهیچ فرستاده ای را جز با زبان مردمش نفرستادیم تا [بتواند حقایق را] برای آنان به روشنی بیان کند. پس خداوند هر کس را که بخواهد گمراه و هر کس راکه بخواهد هدایت می کند و او شکست ناپذیر و فرزانه است))،(1) بر این اساس، اگر قرآن به زبانی جز زبان عربی نازل می شد جای آن داشت که از حکمت نزول قرآن به آن زبان سوال شود و گفته شود: با آنکه مخاطبان نخستین این پیام عرب زبان هستند، چرا این پیام به زبان عربی نازل نشده است؟ علاوه بر آنکه تحدی و طلب همانند آوری این کتاب، ضرورت نزول آن را به زبان عربی دو چندان می کند چگونه می شود از مخاطبانی که جز بازبان عربی آشنا نیستند و یا تسلط کافی بر زبانهای دیگر ندارند در خواست شود که برای روشن شدن حقانیت یا نادرستی مدعای پیامبر، سخنی همانندقرآن بیاورند در صورتی که قرآن به زبان عربی نباشد. در این صورت به آسانی خواهند گفت ما عرب زبانها محتوای پیام تو را نمی فهمیم پس چگونه همانند آن را بیاوریم. پس تحدی به قرآن نیز اقتضا می کند که این پیام به زبانی باشد، که مخاطبان اولیه اش آن را درک کنند، بتوانند در باب درستی یانادرستی مدعای پیامبر، خود را بیازمایند و حقیقت برایشان روشن شود،(2) چند نکته را نیز متذکر می شویم: الف. خواندن قرآن به زبان عربی به جز در موارد خاص مانند نذر و واجب نیست. ب. خواندن قرآن با صوت، لحن و آواز مخصوص واجب نیست. ج. نماز باید به زبان عربی با قرایت صحیح خوانده شود اما واجب نیست باصوت و آواز مخصوص خوانده شود. خواندن نماز به عربی یکی ازنشانه های جهانی بودن دین اسلام رمز وحدت و یگانگی مسلمانان است. عربی خواندن، آن را از تحریف و آمیخته به خرافات و مطالب بی اساس- هنگام ترجمه آن به زبان های دیگر- نگاه می دارد و به این وسیله روح این عبادت اسلامی محفوظ می ماند. گفتنی است توحید و یگانگی در تمام اصول و فروع اسلام، یک زیربنای اساسی محسوب می گردد و نماز به سوی قبله واحد، در اوقات معین و به یک زبان مشخص، نمونه ای از این وحدت است. در ضمن یاد گرفتن ترجمه نماز بسیار ساده و آسان است.(3) پی‌نوشت (1)) ابراهیم/ 4). (2)) نگا: قرآن شناسی، استاد محمدتقی مصباح یزدی، تحقیق و نگارش محمودرجبی، انتشارات موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی) ره (، قم، چاپ اول، 1376 ش، صص 98- 103). (3)) ر. ک: توضیح المسایل مراجع تقلید، مباحث قرایت آیت الله مکارم، ج 3، صص 58- 56). موفق باشید
با عرض سلامرازنزول قرآن به زبان عربی اولا یک جریان و امر طبیعی است زیرا هر سخنورو دانشمندی مطالب خویش را با زبان مخاطبان خود بیان می کند ومی نویسد. خداوند متعال نیز در ارسال پیامبران و ابلاغ پیامهای خویش همین رویه را تایید کرده و به کار گرفته است. ((و ما ارسلنا من رسول الا بلسان قومه لیبین لهم فیضل الله من یشا و یهدی من یشا و هو العزیز الحکیم و ماهیچ فرستاده ای را جز با زبان مردمش نفرستادیم تا [بتواند حقایق را] برای آنان به روشنی بیان کند. پس خداوند هر کس را که بخواهد گمراه و هر کس راکه بخواهد هدایت می کند و او شکست ناپذیر و فرزانه است))،(1) بر این اساس، اگر قرآن به زبانی جز زبان عربی نازل می شد جای آن داشت که از حکمت نزول قرآن به آن زبان سوال شود و گفته شود: با آنکه مخاطبان نخستین این پیام عرب زبان هستند، چرا این پیام به زبان عربی نازل نشده است؟ علاوه بر آنکه تحدی و طلب همانند آوری این کتاب، ضرورت نزول آن را به زبان عربی دو چندان می کند چگونه می شود از مخاطبانی که جز بازبان عربی آشنا نیستند و یا تسلط کافی بر زبانهای دیگر ندارند در خواست شود که برای روشن شدن حقانیت یا نادرستی مدعای پیامبر، سخنی همانندقرآن بیاورند در صورتی که قرآن به زبان عربی نباشد. در این صورت به آسانی خواهند گفت ما عرب زبانها محتوای پیام تو را نمی فهمیم پس چگونه همانند آن را بیاوریم. پس تحدی به قرآن نیز اقتضا می کند که این پیام به زبانی باشد، که مخاطبان اولیه اش آن را درک کنند، بتوانند در باب درستی یانادرستی مدعای پیامبر، خود را بیازمایند و حقیقت برایشان روشن شود،(2) چند نکته را نیز متذکر می شویم: الف. خواندن قرآن به زبان عربی به جز در موارد خاص مانند نذر و واجب نیست. ب. خواندن قرآن با صوت، لحن و آواز مخصوص واجب نیست. ج. نماز باید به زبان عربی با قرایت صحیح خوانده شود اما واجب نیست باصوت و آواز مخصوص خوانده شود. خواندن نماز به عربی یکی ازنشانه های جهانی بودن دین اسلام رمز وحدت و یگانگی مسلمانان است. عربی خواندن، آن را از تحریف و آمیخته به خرافات و مطالب بی اساس- هنگام ترجمه آن به زبان های دیگر- نگاه می دارد و به این وسیله روح این عبادت اسلامی محفوظ می ماند. گفتنی است توحید و یگانگی در تمام اصول و فروع اسلام، یک زیربنای اساسی محسوب می گردد و نماز به سوی قبله واحد، در اوقات معین و به یک زبان مشخص، نمونه ای از این وحدت است. در ضمن یاد گرفتن ترجمه نماز بسیار ساده و آسان است.(3) پی‌نوشت (1)) ابراهیم/ 4). (2)) نگا: قرآن شناسی، استاد محمدتقی مصباح یزدی، تحقیق و نگارش محمودرجبی، انتشارات موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی) ره (، قم، چاپ اول، 1376 ش، صص 98- 103). (3)) ر. ک: توضیح المسایل مراجع تقلید، مباحث قرایت آیت الله مکارم، ج 3، صص 58- 56). موفق باشید
عنوان سوال:
سلام
سلام
من دانش آموز دوم دبیرستان هستم یک سوال داشتم :
می خواستم دوستم را قانع کنم بر اینکه می گوید :
درست است که زبان عربی زبان قرآن است و محترم است
ولی زبان عربی رو به عنوان زبان دین قبول نداره
من خودم در این حد می دونم که زبان همه پیامبران ما عربی بوده و زبان قرآن هم عربی
خودم عربی رو به عنوان زبان دین قبول دارم ولی نمی دونم چه جوری دوستم را قانع کنم !!
شما چه راه حلی پیشنهاد می کنید ؟
پاسخ:
با عرض سلامرازنزول قرآن به زبان عربی اولا یک جریان و امر طبیعی است زیرا هر سخنورو دانشمندی مطالب خویش را با زبان مخاطبان خود بیان می کند ومی نویسد. خداوند متعال نیز در ارسال پیامبران و ابلاغ پیامهای خویش همین رویه را تایید کرده و به کار گرفته است. ((و ما ارسلنا من رسول الا بلسان قومه لیبین لهم فیضل الله من یشا و یهدی من یشا و هو العزیز الحکیم و ماهیچ فرستاده ای را جز با زبان مردمش نفرستادیم تا [بتواند حقایق را] برای آنان به روشنی بیان کند. پس خداوند هر کس را که بخواهد گمراه و هر کس راکه بخواهد هدایت می کند و او شکست ناپذیر و فرزانه است))،(1) بر این اساس، اگر قرآن به زبانی جز زبان عربی نازل می شد جای آن داشت که از حکمت نزول قرآن به آن زبان سوال شود و گفته شود: با آنکه مخاطبان نخستین این پیام عرب زبان هستند، چرا این پیام به زبان عربی نازل نشده است؟ علاوه بر آنکه تحدی و طلب همانند آوری این کتاب، ضرورت نزول آن را به زبان عربی دو چندان می کند چگونه می شود از مخاطبانی که جز بازبان عربی آشنا نیستند و یا تسلط کافی بر زبانهای دیگر ندارند در خواست شود که برای روشن شدن حقانیت یا نادرستی مدعای پیامبر، سخنی همانندقرآن بیاورند در صورتی که قرآن به زبان عربی نباشد. در این صورت به آسانی خواهند گفت ما عرب زبانها محتوای پیام تو را نمی فهمیم پس چگونه همانند آن را بیاوریم. پس تحدی به قرآن نیز اقتضا می کند که این پیام به زبانی باشد، که مخاطبان اولیه اش آن را درک کنند، بتوانند در باب درستی یانادرستی مدعای پیامبر، خود را بیازمایند و حقیقت برایشان روشن شود،(2) چند نکته را نیز متذکر می شویم: الف. خواندن قرآن به زبان عربی به جز در موارد خاص مانند نذر و واجب نیست. ب. خواندن قرآن با صوت، لحن و آواز مخصوص واجب نیست. ج. نماز باید به زبان عربی با قرایت صحیح خوانده شود اما واجب نیست باصوت و آواز مخصوص خوانده شود. خواندن نماز به عربی یکی ازنشانه های جهانی بودن دین اسلام رمز وحدت و یگانگی مسلمانان است. عربی خواندن، آن را از تحریف و آمیخته به خرافات و مطالب بی اساس- هنگام ترجمه آن به زبان های دیگر- نگاه می دارد و به این وسیله روح این عبادت اسلامی محفوظ می ماند. گفتنی است توحید و یگانگی در تمام اصول و فروع اسلام، یک زیربنای اساسی محسوب می گردد و نماز به سوی قبله واحد، در اوقات معین و به یک زبان مشخص، نمونه ای از این وحدت است. در ضمن یاد گرفتن ترجمه نماز بسیار ساده و آسان است.(3) پی‌نوشت (1)) ابراهیم/ 4). (2)) نگا: قرآن شناسی، استاد محمدتقی مصباح یزدی، تحقیق و نگارش محمودرجبی، انتشارات موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی) ره (، قم، چاپ اول، 1376 ش، صص 98- 103). (3)) ر. ک: توضیح المسایل مراجع تقلید، مباحث قرایت آیت الله مکارم، ج 3، صص 58- 56). موفق باشید
- [سایر] با عرض سلام وخسته نباشید من همین سوال را از آقای روحانی کردم وبه خاطر اینکه مانبع بیشتری داشته باشم یکبار دیگر هم از موسسه ی شما می پرسم. من دانش آموز سوم دبیرستان رشته ریاضی هستم که با کمک بعضی از دوستان و امام جماعت مدرسه انجمنی را با نام یاران آفتاب در مدرسه درست کردیم تا بچه های دبیرستانمان را با امام زمان آشنا کنیم.ما هر هفته نشریه کوچکی به اندازه 2برگ A4چاپ می کنیم و به بچه های نماز خانه و کلاسمان می دهیم.حال من می خواهم از شما سوال کنم که چگونه مطالبی بهتر است که درباره ی امام زمان با توجه به سن دانش آموزان دبیرستانی هم جذاب باشد هم آن هارا آگاه کند و هم در ذهن آن ها شبه ای ایجاد نکند بنویسم.همچنین منابعی که این مطالب را می توان در آن یافت کرد که با توجه به حساسیت موضوع به هر منبعی نمی توان اعتماد کرد،را که معتبر هستند را به من معرفی کنید.همچنین موضوعاتی که معرفی می کنید منابعی نیز درباره ی آن ها ذکر کنید. با تشکر منتظر پاسخ شما هستم.
- [سایر] سلام آقای روحانی... متاسفانه دنیای ما تبدیل شده به دنیایی که برای سرپوش گذاشتن روی کارها دین و خدا رو منکر میشن وقتی ریشه واصل یک بنا رو منکر میشن چطور می تونیم انتظار داشته باشیم که پیامبران وامامان و منجی بشریت رو قبول داشته باشند؟ هیچ کس نمی تونه منکر حضرت مهدی بشه اونا تو دلشون همه چیز رو قبول دارند ولی نمی خوان باور کنند چون اونوقت باید از خیلی از کارها دست بکشند نمی دونم این قافله به کجا میره ....... فقط همیشه یه سوال تو ذهن منه امکان داره که این منجی بشریت که در تمام ادیان مثل زرتشتیان یهودیان مسیحیان به اون اشاره شده فقط یک نفر باشه که به اسم های مختلف نامیده شده؟ اینو می دونم که حضرت مسیح هم با حضرت مهدی ظهور می کنه ولی آیا از هر دینی یک شخص ظهور می کنه یا همه ی این اسامی متعلق به یکنفره ؟ اگه جواب این سوالو می دونید ممنون میشم توضیح بدید اگه زودتر هم جواب بدید دستتون رو می بوسم...
- [سایر] سلام شب خوش نمی دونم چه جوری براتون بنویسم من یک برادر دارم که دانشجوی فوق لیسانس است ما یک خانواده مذهبی هستیم برادرم قصد ازدواج داشت و من میدونستم ملاک برای ازدواجش دختری باشدکه حتی با یک پسر هم حرف نزده باشد من هم یک دوستی داشتم که از یک خانواده اصیل و تحصیل کرده و مومن بودند و مامانم اصرار میکرد که بریم خاستگاریش اما من می دونستم که در گذشته با چند نفر دوست بوده فقط در حد تلفن و اسمس و رستوران رفتن برای همین مخالفت می کردم یک روز بهش گفتم که برای برادرم می ریم خاستگاری اون به من گفت چرا برای من نمی یان من خیلی جا خوردم پای رودربایسی موندم و قرار خاستگاری را گزاشتم بعد از یک جلسه که رفتیم خونشون من نتونستم طاغت بیارم و جریان را برای برادرم گفتم و بسیار مخالفت کرد و گفت اگه نمی گفتی به برادرت خیانت می کردی حالا من از عذاب وجدان دارم خفه می شم احساس می کنم ابروی دوستم بردم پیش خانواده ام و خیلی در حقش بد کردم خودش خبر نداره به خاطر این موضوع بهم خورده همن خیلی دروغ گفتم که جریان را نفهمد حالا من چی کار کنم با این همه گناه وقتی داشت می رفت مکه بهش گفتم منو حلال کنه اما علتش رانگفتم حالا از مکه برگشته منتظر که دوباره بریم خاستگاریش برادرم داره ازدواج میکنه و او خبر نداره من احساس میکنم در حد تیم ملی کناهکارم من همایه اقا امام رضایم شما را به حق این همسایگی قسم می دم جواب منو بدین ممنونتون میشم
- [سایر] سلام علیکم خدا قوت وتشکر از زحمات شما استاد دانش آموزی در زمینه مسائل اعتقادی ابراز می کند که در خانواده آنها هنگام تولد نوزادی در گوشش اذان و اقامه نمی گویند چون معتقدند که باید بگذارند آن شخص وقتی بزرگ شد خودش در مورد انتخاب دینش تصمیم بگیرد حالا ایشان با 15 سال سن طبق سخن خودش هیچ دینی ندارد و باز طبق صبحتهایی که کرده کتاب تورات،انجیل و قرآن را مطالعه کرده و به کشورهای مختلفی هم سفر نموده است ولی نتوانسته تصمیم درستی بگیردو همچنین عمه ایشان طبق تشخیصی که داده اند به دین مسیحیت در آمده اند(ارمنی شده اند) همچنین باید بگویم ایشان فقط خدا را قبول دارند.واعتقادی به پیامبران،امامان و عالم برزخ و قیامت ندارد. حال می خواستم شما بفرمائید باید چگونه با ایشان صحبت کرده یا اینکه شما کتابی را معرفی کنید که بدرد ایشان بخورد یا در صورت امکان از مرکز مشاوره زندگی بهتر برایش وقت مشاوره ای گرفته شود. اگر خود شما باشید که چه بهتر وگرنه شما خودتان لطف کنید و یک مشاوره مذهبی مجرب معرفی کنید با سپاس از زحمات شما و خدا قوت مجدد.خدانگهدار ملتمس دعا
- [سایر] سلام، لطفا سوالمو خصوصی جواب بدید. دو سال پیش با یه خانم متدین و باحجاب تو دانشگاه آشنا شدم از همونجا احساس خاصی نسبت بهش داشتم اما به احساسم اعتنا نکردم. تو این مدت سعی کردم تا حد امکان ازش دوری کنم. دلیلشم شرایط ایشون از لحاظ سنی که 4 سال از من بزرگتره (یعنی الان 27 سال داره) و نامزدش که فوت کردن، بود. چون با مخالفت خانواده روبرو میشدم تلاش کردم نبینمش. چند بار موفق شدم اما هر بار یه جوری دوباره رابطمون شروع می‌‌شد. تو مدت یک سال نیم، چهار یا پنج بار دیدمش و رابطمون نزدیک به صفر بود. بعضی وقتا خیلی کم، از طریق وبلاگهامون با هم حرف میزدیم. تا اینکه حدود ده ماه پیش، از مهر ماه که ترم جدید شروع شد تقریبا هر هفته میدیدمش و در حد یه سلام و علیک باهاش حرف میزدم. سعی میکردم احساسم رو ازش پنهان کنم و علاقم رو نسبت بهش ابراز نکنم اما کم کم از حرفا و رفتارهای همدیگه چیز هایی فهمیدیم!! یکی دو ماه همینجوری بود تا بالاخره هر دو مطمئن شدیم به هم علاقه داریمو حرفی که نباید گفته می‌‌شد، گفته شد. نزدیک دو ماه بعد این خانم بهم گفت که بعد از فوت نامزدش ازدواج کرده و بعد یه مدت متارکه کرده، اونجا ارتباطمون دوباره قطع شد. تا قبل از اون مادرم میدنست به یکی تو دانشگاه علاقه دارم و بعضی وقتا میرم دیدنش اما بیشتر از این چیزی نمیدونست. وقتی شرایط این خانمو به مادرم گفتم، باهام مخالفت کرد. نزدیک یه ماه بعد که از مادرم خواستم یه بار دیگه این خانمو ببینم قبول کرد و گفت میخواد ببینتش. قرار شد که مادرم از دور این خانمو ببینه. بعد اون ملاقات این خانم رو ندیدم و ارتباطی باهاش نداشتم تا اوایل تابستون که به مادرم گفتم میخوام برم ببینمش و مادرم به خواهرم پیشنهاد داد که اونم بیاد این خانم رو ببینه،جوری که متوجه نشه. مثل خانوادم نگران آیندم هستم. شش ماه میگذره و خانواده ام انتظار دارن فراموشش کنم و با یکی دیگه ازدواج کنم ولی نمیتونم فراموشش کنم. تازگیا خیلی کم از طریق وبلاگهامون با هم صحبت میکردیم که باز اونم منتفی شد. یعنی نباید به خانمی با این شرایط علاقه داشت؟ مهم ترین مسئله برای من تدین و بعد از اون چیزایی مثل اخلاق، رفتار، حجاب و … است که فک میکنم این خانم داره.از طرفی نظر خانوادمم برام مهمه، نمیخوام اشتباه کنم. نمی گم این خانم همه چی تمومه اما واقعا علاقه داشتن به یه اینچنین خانمی کار اشتباهیه؟ به نظر شما من باید چیکار کنم؟ با شرایطی که من دارم کار درست چیه؟ لطفا نظرتون رو در این مورد بفرمایید و من رو راهنمایی کنید.
- [سایر] سوال من در مورد حدیث دوات و قلم هست 1- من به منابع شیعه مراجعه کردم و دیدم که همه ناقلان شیعه (از شیخ مفید گرفته تا کتاب بحار و مناقب و ............) یا از قول صحیح مسلم و بخاری(دو دشمن امامت امام علی) روایت کردند یا زماناً بعد از نقل بخاری مسلم بوده است(وفات بخاری در سال 256 قمری است و قبل از آن هیچ حدیثی نیست) همچنین رواتی که از زمان مسلم و بخاری به عبدالله ابن عباس میرسند هیچ کدام در نزد شیعه توثیق نشده است به غیر از خود ابن عباس که مقبول الفریقین است . . همچنین سندی که از ابان بن ابی عیاش روایت شده است محل اشکال است. به علت اینکه در کتاب تنقیح المقال با توضیحاتی از منظر بعضی علماء او را فاسد المذهب خواندند جلد 1صفحه 3. همچنین علامه امینی در الغدیر به استناد کتاب تهذیب المنطق، ابان بن ابی عیاش را در فهرستِ دروغ گویان و جاعلان حدیث یاد کرده است (الغدیر 209/ 5.) حتی علماء در مورد اصل کتاب امروزی سلیم بین قیسی که در دست ماست تردید دارند از جمله شیخ مفید کتاب را ضعیف دانسته اند. ومیفرماید: (اطمینانی به این کتاب نیست و به بیشتر مطالب آن نمیتوان عمل کرد؛ چرا که دستخوش تخلیط و تدلیس گشته است. پس شایسته است دین باوران از عمل کردن به همه مطالب آن بپرهیزند و بر آن اعتماد نکنند و احادیث آن را روایت ننمایند. (تصحیح الاعتماد، ص 72) وشیخ طوسی نیز نام او را در میان اصحاب امام سجاد(ع)، امام باقر(ع) و امام صادق (ع)آورده و ضعیف خوانده است. به هرحال رجالشناسان، اعم از شیعی و سنی، ابن ابی عیاش را توثیق نکردهاند (طوسی، رجال، 106؛ علامه حلّی، 99؛ حلّی، 414) استناد به یک کتابی که که در آن خیلی از علماء شک دارند و ابان را فاسد می خوانند خیلی جالب به نظر نمی رسد. به نظر شما همین دلائل نشان نمی دهد که سند شیعه در مورد این حدیث بسیار ضعیف است؟ 2- چرا وقتی خصوصیترین جنایتهای اهل نفاق به زهرا و علی در کتب اصلی و اربعه شیعه یافت می شود ، ائمه اطهار چه لزومی و چه صلاحی دیدند که این حدیث را روایت نکنند؟ 3- سنی های بی شرم هیچوقت برداشت ما را نداشتند . و تعبیرات و توجیهاتی دارند و حتی ا حادیثی را مطرح می کنند و در کنار حدیث دوات و قلم می گذارند تا استدلالات ما را زیر سؤال ببرند مثلاً حدیث زیر: عن عائشة قالت: قال لی رسول الله صلی الله علیه وسلم فی مرضه: (ادعی لی أبابکر أباک وأخاک حتی أکتب کتاباً فإنی أخاف أن تتمنی متمناً ویقول قائل: أنا، ویأبی الله و المؤمنون إلا أبابکر (صحیح مسلم جلد7 بابی از فضائل ابوبکر صفحه 110 طبع محمد علی صبیح) و می گویند اگر به مسلم و بخاری استناد می کنید پس این را هم قبول کنید!! حال به نظر شما باز ما می توانیم بگوییم چون خودشان قبول دارند پس ما هم قبول کنیم ورروایتهای خودشان را به عنوان استناد به آنها ذکر کنیم ؟ و آیا می توانیم بگوییم ولایت علی از این حدیث اثبات می شود؟ و آیا حادثه عظیم غدیر که در کتب اصلی شیعه هست و طبق قران دین کامل می شود ورسالت پیغمبر تمام، برای توجیه امامت علی (ع) کافی نیست؟ 4- فکر نمی کنید چون عمر دشمن علی و محمد است لذا ما این برداشت را کردیم نه این که خدای نکرده بخواهم اتهامی بزنم ولی روایت به گونه ای است که ذهنها به این سمت منعکس می شود که چون عمر دشمن است پس محال است درست نباشد ؟ وآیااین به نظر شما کافی است؟ 5- به نظر شما نمی توان از دید دیگر نگریست و نظریه جدیدی مطرح کرد و راه سومی را انتخاب کرد یعنی نه آنچه سنی می گوید و نه آنچه علماءشیعه بر حق بر داشت می‌کنند؟
- [سایر] سلام. کمکم کنید...حاج اقا دارم میترکم.قضیه مربوط میشه به یه اشتباه،شاید،نمی دونم. من دختری هستم تو یه خانواده ی مذهبی..چند وقت پیش توی یه چت روم با یکی اشنا شدم..رئیس چت روم بود...و تقریبا همه دخترای اونجا دوسش داشتن..من ادمه مغروری بودم اونجا..اما کم کم از اون پسر خوشم اومد..اما نه مثله بقیه اویزونش شدم نه تو خصوصی چیزی براش نوشتم...فقط به یکی از دخترای اونجا که تقریبا باهاش رابطه دوستانه داشت..گفتم ازاش خوشم اومده..اون گفت می خوای بهش بگم؟گفتم اصلا.اونم چیزی نگفت بهش..فقط یه بار سر یه بحثی تو خصوصی چیزی براش نوشتم..اخه تو عمومی نوشت من یه ادمه تنهاهستم...منم بهش گفتم هر کسی یه جور تنهاست اما دلیل نمیشه چون کسی مثله تو جار نمی زنه تنها ام نباشه..همینو گفتم خب چون داشتم باهاش تو خصوصی حرف میزدم..بیشتر ازش خوشم اومد تصمیم گرفتم یه مدت نرم اونجاو نرفتم...شاید حدوده یه ماه شد سعی کردم فراموشش کنم..گفتم اصلا تیکه ی من نیست..تا رفتم خودش اومد تو خصوصیم..گفت یکی خیلی وقته داره دنبالت می گرده..با اسمش که همیشه میومد نیومده بود..واسه همین گفتم مدل حرف زدنت برام اشناست میشه خودتو معرفی کنی؟خودش بود گفت من از تو خوشم اومده.خودتون میدونین عکس العمل من چی میتونست باشه...گفت می خوام بیشتر باهات اشنا شم..می تونم ایدیتو داشته باشم..منم ایدیمو دادم...دیگه شروع شد...با این تفاوت که من واقعا دوسش داشتم اما اونو نمی دونستم..اونم میگفت من عاشقتم و دوست دارم و..ازین حرفا. اصلا نمی خواستم ازش سوال کنم..گیج بودم..هنوزم احساس می کردم اون رئیسه.. چند وقت بعد گفت من سرطان خون دارم..بعضی وقتاام که چت می کردیم می گفت از بینیم داره خون میاد...تا اینکه کم کم شروع کرد به ایه یاس خوندن که دکترا گفتن تا یه ماهه دیگه بیشتر زنده نیست...گفت دکترا گفتن باید بستری بشی..چند روز بعد هرچی بهش اس ام اس دادم دیدم جواب نمیده..نگران شدم خیلی... تاحالا باهاش تلفنی حرف نزده بودم از نگرانی زنگ زدم یه پسر جواب داد اسمه خودشو گفتم به حالته سوال گفت نه من دوستش هستم فلانی بیهوشه... چون تاحالا باهاش حرف نزده بودم نمی دونستم خودش بود یا واقعا دوستش..چند وقتیم که راستو دروغشم هنوز نمی دونم بیمارستان بود من با دخترخالش در ارتباط بودم خودش اینطور میگفت اما اشتباهه من این بود که زنگ نزدم ببینم واقعا یه دختر بر میداره...یا حتی با یه شماره دیگه زگ بزنم ببینم قضیه راسته یا دروغ تا اینکه چند وقت بعدش گفت تشخیصه دکترا غلط بوده و این حرفا...به دوستم که گفتم گفت امکان نداره دروغ گفته بود گفت اولا که سرطان خوب شدنی نیست بعدشم دکتر که اینقدر خنگ نسیت ...شک کردم اما هیچی نگفتم. این یه ماهه اخر دعواهامون بیشتر شده بود اما بعضی وقتا که خوب بودو نمی پرید بهم می گفت من تورو برای اینده می خوام منم ازش پرسیدم منظورت از اینده ازدواج که نیست؟گفت اتفاقا هست..جاخوردم من سنم خیلی واسه این حرفاکمه خیلی...از طرفی خودش قبلا بهم گفته بود که مامانش مرده و باباش وضعه مالیش خوبه..اما اینا برا من مهم نبود من واقعا خودشو می خواستم...چند روز پیش که پیش یکی دیگه از دوشتام بودم در مورده این یارو ازم سوال کرد منم گفتم ااینجوریه اونجوریه میگه وضعه بابش توپه اما میگه رابطم باهاش خوب نیست..دوستم گفت نه بابا چاخان بسته وگرنه اگه باباش پول دار بود اویزونش می شدوپایین نمیومد..باز شک کردم..دیشب بهش اس ام اس دادم که بیا نت باهات کار دارم..طرفای ساعت 2 بود که شروع کردم تمامه این چیزارو گفتنو پرسیدن...گفتم من الان نمی دونم باید چیکار کنم اومدم از خودت سوالامو بپرسم...وقتی شروع کردم تند تند گفتن گفت یکی یکی...حالا اون داشت جوابه سوالامو میداد گفت قضیه سرطان ماله این بود که من پارسال میرفتم مهمانی های شبانه قرص مصرف می کردم...بعد از چند وقت که دیگه مصرف نکردم این جوری شدم گفت دکترا نفهمیدن از چی بوده...گفتم پس حتما خودت به این نتیجه رسیدی،گفتم تا اونجایی که من می دونم خونریزی از بینی از عوارضه مصرف کردن قرصه اکس نیست..باز پیچوند... گفت قرص اکس نبود یه اسمه دیگه گفت..گفتم در هر صورت تو پارتی ادویل یا استامینوفن که پخش نمی کنن بالاخره ارام بخشه دیگه...گفتم خوب این از این در این مورد که نتونستی قانعم کنی که حرفات راست بوده...حرفایی که دوستم در مورده باباش گفته بودو یکم تو لفافه پیچوندمو گفتم..گفت بابام سیاسیه که ازش خوشم نمیاد...جانبازه.. باور نکردم دیگه داشتم بهش مشکوک می شدم...بعد ازاین حرفا که تقریبا دیشب همش با دعوا زده شد..گفت اگه حرفی مونده بگو و برو..گفتم من فقط سوال پرسیدم مگه همیشه بهم نمی گفتی بیا از خودم بپرس..گفت تو به من شک کردی ..منو باور نکردی...گفت دیگه نمی خوام اسمی از تو توی زندگیم باشه...خوردم کرد..شکستم چون دوسش داشتمو دارم..من برام اینا مهم نبود خودشو می خواستم..که دیشب اینجوری ردم کرد..خیلی راحت..خیلی..حالا نمی ونم چیکار کنم..دیشب همش گریه کردم من ساده رفتم جلو اما اون باهام بد تا کرد...الانم حسابی بهم ریختم..لطفا کمکم کنید..منتظرم.خدانگهدارتون.
- [سایر] سلام.فاطمه هستم.17 ساله،شمال تهران سکونت دارم.در خانواده سطح بالایی به دنیا اومدم.مذهبی هستم.پدر و مادرم وقتی ده ساله بودم جدا شدن. ازدواجشوناشتباه بود حتی من خودم مشوق مادرم برای جدایی بودم. ولی من هیچ وقت دعوایی ندیدم و اونطوری نیستم که تو روحیم تاثیر وحشتناک گذاشته باشه و به کمک قران و خدا تا حالا زندگی خیلی خوبی داشتم. با مادرم زندگی میکنم. سوم راهنمایی بودم که بخاطر زمینه های قبلی به سمت حفظ یکساله قران رو آوردم. و از طریق قانونی که برای حفاظ وجود داره قادر به اخذ مدرک لیسانس شدم. دو زبان عربی و انگلیسیم کامله. درسم خوب بوده از ابتدا ولی از اول دبیرستان مدرسه نرفتم و برای حفظ قران و ... اقدام کردم و خداروشکر راضیم. بخاطر حضور فعالم در جامعه و شرایط مناسبم و همچنین زیبایی ظاهریم خیلی خواستگار داشتم و دارم. تا حالا با خواستگارای زیادی حرف زدم و ازاونایی نبودم که عیب رو کسی بذارم ، با اینکه خودم خوشگلم شرایط ظاهری طرف مقابل باعث ندید گرفتن خوبی هاش نشده هیچ وقت. ولی به هر حال تا حالا به کسی نتونستم جواب مثبت بدم. قبل از عید با یه نفر اشنا شدم که چند جلسه ای خواستگاری اومدن ولی به خاطر اینکه مادرم خیلی تو زحمت می افتادن و با موافقت اونا چند جلسه ای با حضور خانواده های طرفین بیرون رفتیم. ولی جداگانه هنوز صحبت نکردیم. این اقا پسر سه سال از بنده بزرگترن، 2 تا خواهر و 1 برادر ناتنی از مادرشون دارن که باهاشون ارتباط خوبی دارن. فرزند اخر هستن و با مادرشون حدود 45 سال تفاوت سنی دارن. ایشون هم با مادرشون دوتایی زندگی میکنن. مادرشون همسر دوم پدرشون بوده و در حالی ازدواج کرده بوده که شوهر اولشون فوت کرده بوده و سه تا بچه داشته و اطلاعی از وجود همسر اولشون نداشته. بعد از اینکه اطلاع پیدا کرده، جدا شده. و این اقا پسر هم فرزنده خدا داد بوده. اقا پسر تا حالا ارتباطی با پدرشون نداشته ولی با مادرشون خیلی رابطه قوی داره . دانشجوعه و کامپیوتر میخونه ، وضع مالی خوبی دارن، خونه و ماشین داره ولی هنوز شغل ثابت نداره. البته اینا چندان برا من مهم نیست. مهم این چند تا سوالیع که دارم و خواهش میکنم یه جواب خدا پسندانه بهم بدین :) 1_ مادر اقا پسر گفتن که نمیخوان با پسرو عروسشون زندگی کنن همونطور که با پسر اولشون زندگی نکردن. ولی الان من احساس میکنم که پسر خیلی به مادرشون وابسطه هستن. اگر که حالا به اختمال چند درصد اقا پسر خواستن با ایشون زندگی کنن با وجود اینکه همه شرایط از نظر ما و خانواده ها مناسبه ، شباهت های زیاد داریم روحیاتمون خیلی با هم میخونه و علاقه هم بینمون وجود داره ایا درسته بخاطر این مورد رد کنم ؟ 2_ من از نظر صحبت کردن خیلی از ایشون سطحم بالاتره بخاطر تعاملات اجتماعی زیادی که داشتم ، ایشون به نسبت من خجالتی و از نظر قدرت کلمات ضعیف تر هستن. این تو زندگی درست میشه؟ 3_احتمالا از نظر مالی مستقل نیستن ولی خانوادشون کاملا تا اطلاع ثانوی و اتمام تحصیلشون تامینشون میکنن. مشکلی وجود نداره؟
- [سایر] سلام جناب آقای مرادی از شما خواهش می کنم بعد از خوندن حرف هام، به دور از هرگونه تعصب مذهبی و عرفی به من کمک کنید. این تعصبی که ازش حرف می زنم چیزیه که باعث شده من مجبور بشم حرف هایی رو که باید با مادرم درمیون بذارم تا به من راه حل نشون بده رو بیام اینجا و تو این سایت با شما درمیون بذارم. دختری 23 ساله هستم اهل یک خانواده ی مذهبی و دین دار. البته خودم خیلی وقته که فکر می کنم از خدا دور شدم اما در هر صورت هنوز به خیلی چیزها پایبندم. شاید نمازم رو یک خط در میان می خونم اما حجابم رو کاملا حفظ می کنم روزه هام رو کامل می گیرم و--- البته می دونم که گرفتن روزه یا حفظ حجاب ربطی به خوندن یا نخوندن نماز نداره و اینها فرایضی هستند که هرکدوم رو باید به جای خودشون انجام داد. من حدود سه سال پیش از طریق اینترنت و البته نه از طریق چت بلکه از طریق وبلاگ نویسی با پسری آشنا شدم، این پسر هم سن خودمه و دارای یک خانواده ی کاملا مذهبی و دیندار هستن. خودش هم انسانی بسیار معتقد و اهل دین و مذهبه. دارای خواهر و مادری محجبه و خودش هم دارای سر و وضعی ساده و معمولیه. بعد از گذشت این سه سال ما حس کردیم که به هم علاقه مند شدیم. البته راجع به این موضوع خیلی با هم بحث داشتیم که آیا این حس ما واقعا علاقه است یا نه فقط به همدیگه عادت کردیم و این باعث شده که فکر کنیم به هم علاقه مندیم. ما این موضوع رو هزاران بار حلاجی کردیم و در پایان به این نتیجه رسیدیم که مقدار بسیار زیادی از این حس رو علاقه ی واقعی تشکیل داده و خوب تا حد کمی هم به هم عادت کردیم که اجتناب ناپذیره. من از ابتدای آشناییم با این پسر مادرم رو در جریان گذاشتم و تقریبا همه چیزهایی که بینمون می گذشت رو براش تعریف می کردم. مادرم به دلیل همون تعصب مذهبی و دینی که گفتم همیشه من رو از برقراری ارتباط اینترنتی با این پسر منع می کرد و می گفت که این کار درستی نیست و این آدم ها معلوم نیست کی هستن و من از این ناراحت بودم که مادرم بدون اینکه از خانواده ی این پسر چیزی بدونن ، اون رو هم با بقیه ی پسرایی که در اینترنت به دنبال پیدا کردن وسیله ای برای ارضای امیال خودشون می گردن به یه چوب می روندن--- من حس می کنم چون مادرم چت کردن و یا هرگونه ارتباط اینترنتی رو بد می دونن دیگه هیچ کاری به این ندارن که طرفشون چه جور آدمیه و تنها به این دلیل که از طریق اینترنت با کسی آشنا شدم این رو بد می دونن! بگذریم شاید نظر شما هم همین باشه--- خلاصه به خاطر همین طرز برخورد مادرم درست در موقعی که من متوجه علاقم به این پسر شدم و می خواستم راهی پیدا کنم تا این موضوع رو هم مثل قبل با مادرم درمیون بذارم، این طرز فکر و برخورد، من رو از این کار منصرف کرد و درواقع جرات این کار رو از من گرفت. این آقا اهل تهران هستن و تابستون قبل فرصتی دست داد تا من به تهران برم و در مدتی که اونجا بودم چندبار ایشون رو دیدم و طی این دیدارها من تا حدی فهمیدم که آنچه از طریق اینترنت راجع به ایشون حس کرده بودم درست بوده و ایشون جزو دسته پسرهایی که قصد به دام انداختن طعمه رو دارن نیست. ایشون دارای سر و وضعی معمولی و مذهبی و ساده بود و حرفهاش هم بسیار منطقی بود و هیچگونه خطایی هم در رفتار و گفتار ازش سر نزد. که البته می دونم نمیشه آدم ها رو به سادگی و با سه سال ارتباط اینترنتی و چند نوبت ملاقات شناخت. اما حداقل چیزی که فهمیدم این بود که این آقا در هیچ موردی به من دروغ نگفته بود. این رو هم بگم که از ابتدای آشناییمون مادر این آقا در جریان ارتباط ما بود و حتی قضیه ی علاقه ی ما به هم رو هم می دونست. مسئله ی مهمی که من رو درگیر خودش کرده اینه که این آقا الان باید طبق موظفی به سربازی بره اما به دلیل مشکلاتی که داره از این کار امتناع می کنه و می گه که هیچوقت قدم به سربازخونه نمیزاره! چیزهایی راجع به سربازی دیده و شنیده که باعث شده این حالت براش بوجود بیاد. به دلیل اینکه نمی ره سربازی نمی تونه کار بگیره و از همه چی مونده و الان تمام فکر و ذکرش شده گشتن دنبال آشنا برای معافی گرفتن! ما با هم قرار گذاشتیم که هروقت تونست روی پای خودش وایسه بیاد خواستگاری و من می دونم که اگر به لجبازیش ادامه بده و سربازی نره شاید به این زودی ها نتونه روی پای خودش وایسه. ما چندین بار روی این موضوع با هم بحث کردیم و اون هربار گفته که به سربازی نمی ره. این موضوع انقدر بهش فشار آورده که با وجود علاقه ی شدیدی که به هم داریم چندین بار به من گفته که فکر می کنه نمی تونه من رو خوشبخت کنه و مشکلات انقدر زیادن که شاید نتونه به این زودی ها از پسشون بربیاد و نمی خواد که من به پای اون بسوزم . با وجود 23 سال سن حرف هایی می زنه که خیلی بالاتر از تجربه های این سن هست. یکبار که بحث کرده بودیم می گفت که الان که زیر یک سقف نیستیم همه چیز قشنگ و خوبه اما وقتی وارد زندگی بشیم و مشکلات سر راهمون قرار بگیرن اونوقت دیگه همه چیز به این خوبی و قشنگی نیست. وقتی که مجبور بشم برای یک لقمه نون شب و روز کار کنم اونوقت دیگه نمی تونم مثل الان عشقم رو با تو تقسیم کنم و می ترسم ازین که زندگیمون اونجوری بشه و اونوقت اگه حتی یک لحظه تو احساس بدبختی کنی من نمی تونم جوابگوی خدا و حساب و کتابش باشم . می گفت اگر هم بخوام رو پای خودم وایسم باید حداقل 6 تا 7 سال دیگه صبر کنیم تا من بتونم یک درآمد خوب و ثابت داشته باشم. اما من با 23 سال سن چه جوری می تونم خانوادم رو راضی کنم که 7 سال دیگه صبر کنم تا این پسر که از نظر مادرم هم مورد قبول نیست بیاد خواستگاریم؟ اگر دست خود من بود و اگر رنج و ناراحتی پدر و مادرم برای من مهم نبود، تا 10 سال دیگه هم صبر می کردم... آقای مرادی نمی دونم چی کار کنم. درمونده شدم. دلم می خواد موضوع علاقه م رو به این پسر با مادرم درمیون بذارم اما می ترسم و نمی تونم. از طرف دیگه نمی دونم که اگه به امید خدا این پسر تونست تا دو یا 3 سال دیگه به اوضاع خودش سر و سامون بده ، چه جوری به مادرم بگم و اونو راضی کنم که بذاره بیاد خواستگاری. دلم می خواد بهش کمک کنم و بتونم باری از دوشش بردارم تا بتونیم به هم برسیم. ما به هم خیلی علاقه مندیم ،خیلی زیاد اما مشکلات هم زیادن. دیروز که روز شهادت اما جواد(ع) بود با هم نذر کردیم که اگه تا سال دیگه همین موقع به یه ثبات مالی رسید، برای نیمه ی شعبان و عید غدیر و شهادت امام جواد به مقداری که برامون مقدور باشه در راه خیر خرج کنیم. آقای مرادی من از شما راهنمایی می خوام. من باید چی کار کنم؟ خواهش می کنم راهنماییم کنید. خیلی افسرده و ناراحتم. منتظر راهنمایی شما هستم.
- [سایر] باز هم سلام شما جواب سلام و احوالپرسی و حرف های نه چندان مهم و..رو میدید اما اگه یکی یه سؤال مهم داشته باشه هزار بار باید براتون پیام بفرسته تا شاید جواب بدین. میدونم طولانیه و پیامها زیاد و وقت شما برای پاسخگویی کم، اما ما هم به جواب شما نیاز داریم. باور کنید کسی رو ندارم که باتجربه باشه وگرنه مزاحم شما نمی شدم. دوباره می فرستم به امید اینکه این بار جوابمو بدین: (لطفا همه پیام رو در سایت نذارید) من دختری 23 ساله هستم و خانواده ای مذهبی دارم(البته نه از نوع افراطیش). سال گذشته در راه دانشگاه پسری که اصلا نمی شناختمش جلوی من را گرفت و گفت که از در خانه تا اینجا(یعنی نزدیک دانشگاه)دنبال من برای امر خیر اومده و من به او گفتم که خیلی کار اشتباهی کرده و گذاشتم رفتم. حدود 1 ماه بعد خواهرش را فرستاد دم در خانه و با مادرم صحبت کرد و معلوم شد که خواهرش در کوچه ما می نشیند و این آقا حدود 1 ماه من را تحت نظر داشته و بعد برای خواستگاری اقدام کرده. آن زمان ما جواب رد دادیم به خاطر اینکه می خواستم درس بخوانم و قصد ازدواج نداشتم اما ناگفته نماند که بدم نمی آمد یک بار بیایند و بیشتر درباره اش بدانم و درباره اش فکر کنم. چون تقریبا موارد ظاهری و اولیه اش خوب بود: به گفته خواهرش فوق دیپلم ریاضی داشت و در یک شرکت عمرانی کار می کرد،اهل رفیق بازی و سیگار نبود و نماز و روزه اش هم به جا بود. یک خانه و ماشین هم داشت. اما مهم ترین دلیل ما برای رد کردن او این بود که من را در خیابان دیده و انتخاب کرده بود و این شیوه انتخاب او از نظر من و خانواده ام اصلا درست نبود. به نظر ما کسی که اینقدر راحت و از روی ظاهر همسرش رو انتخاب کنه و درباره زندگیش تصمیم بگیره، درباره مسائل مهمتر زندگیش هم مسلما همین طور تصمیم خواهد گرفت. خلاصه که گذشت و من پیش خودم فکر کردم که حتما کس دیگری رو میبینه و دنبال اون میره. اما بعد از یک سال دوباره دو تا از خواهرهاش اومدند دم در خانه(البته خودش و مادرش هم آمده بودند اما جلو نیامدند) و دوباره همان حرف ها را به مادرم زدند. نگو که آقا تو این 1 ساله تو فکر من بوده و هرچی دخترای دیگه رو بهش پیشنهاد می دادند قبول نمیکرده و خواهرش رو مقصر میدونسته که ما جواب رد دادیم وگفته که حتما خواهرش طوری صحبت کرده که ما قبول نکردیم. مادرم طبق حرف هایی که همیشه وقتی حرف ازدواج به میان می آمد، من می گفتم، به آنها گفته بود که من قصد ازدواج ندارم(اما مدتی است که این نظر من عوض شده ولی به مادرم هنوز نگفته ام). خلاصه، قرار شد که مادرم با من صحبت کند و به آنها جواب دهد. وقتی موضوع را با من درمیان گذاشت ازش پرسیدم نمیشه حالا بیایند و صحبت کنیم و درباره اش فکر کنیم؟ دلیلم هم این بود که مسائل اولیه که لازم است را ظاهرا این شخص دارد، و مادرم موافقت کرد اما وقتی موضوع را با پدرم درمیان گذاشت او مخالفت کرد و گفت کسی که همین طوری یکی رو می بینه و به همین راحتی انتخاب می کنه به درد زندگی نمی خوره. پدرم همون دلیلی رو آورد که پارسال خودم آوردم ولی الان اصلا بهش فکر نکردم. به نظر شما آیا این تفکر درسته؟ از طرفی فکر می کنم که کسی که یک سال سر تفکرش مونده و با اینکه جواب رد شنیده باز هم نظرش عوض نشده این انتخابش از روی احساس نبوده، چون بالاخره رفتار من رو در مدتی که تحت نظرم گرفته بوده، دیده و همین هم، تا حدی ولو کم، خصوصیات من رو نشونش داده. اما از طرفی هم حرف پدرم درست به نظر می رسه و الان نمیدونم چی کار کنم؟ 1- من چادری هستم و وقتی بیرون می روم آرایش نمی کنم و کلا ظاهری ندارم که توجه دیگران را جلب کنم و فکر نمی کنم که این آقا از روی قیافه من را انتخاب کرده باشد، و مسلما یکی از ملاک های ایشان همین چادری بودنم است و...، کسی را بخاطر چادرش و مذهبی بودنش انتخاب کند، لا اقل ارزش فکر کردن را دارد. آیا این نظرم درست است؟ 2- آیا پدرم درست میگه و دیگر نباید به این آقا فکر کنم یا اینکه نظر پدرم درست نیست و باید روی این مورد کمی بیشتر فکر کنیم؟ 3- اگر نظر پدرم (که زمانی نظر من هم بود و الان هم تا حدودی هست)درست نیست چه دلایل منطقی می تونم برایش بیارم تا هم خودم مطمئن تر قدم بردارم و هم پدرم راضی بشه که آنها بیایند و بیشتر با هم آشنا بشیم و بعد تصمیم بگیریم. پدرم آدم منطقی است و با دلیل و برهان میشه راضی اش کرد. 4- از طرفی اطراف ما در فامیل پسری که سن و سالش به من بخوره وجود نداره و کسی که در آینده همسر من میشه مسلما از فامیل نیست، یا از همکارانم خواهد بود که فعلا همچین آدمی در محل کارم نیست، یا از هم دانشگاهی هام، یا کسانی که توی مجالس و جاهای دیگه من رو می بینند، می خوام بگم این اتفاق ممکنه باز هم برام بیفته و بالاخره یکی از همین آدم هایی که یا خودشون یا خانواده شان منو می بینند و می پسندند، همسرم میشه و اگه ما بخوایم همشونو با همین تفکر رد کنیم که نمیشه، درسته؟ بالاخره یک اولین باری باید وجود داشته باشه، نه ؟ 5- یک مشکل دیگه هم دارم و اون اینه که چطوری می تونم به مادرم بگم که نظر من درباره ازدواج فرق کرده و قصد ازدواج دارم؟ نمی دونم چه طوری بهش بگم که خواستگارام رو رد نکنه، آخه همشونو که مثل این مورد من نمی فهمم که بخوام نظرم رو بگم. اصلا روم نمیشه و نمیدونم که چه طوری باهاش این موضوع رو مطرح کنم که یه وقت فکر نکنه من برای ازدواج عجله دارم و هول شدم. در ضمن اصلا دوست ندارم که دیر ازدواج کنم، چون در اطرافم می بینم کسانی که سنشون بالاست و هنوز ازدواج نکردند اولا توقعاتشون بالاتر میره یا اینکه از لحاظ فکری توی انتخاب دچار وسواس میشن، ثانیا افرادی که می آیند خواستگاریشون اغلب کسانی هستند که سنشون خیلی از اون ها بیشتره و من اصلا با فاصله سنی زیاد نمی تونم کنار بیام، ثالثا این افراد آخرش هم کسی رو که انتخاب می کنند کسی نیست که همیشه می خواستند، و من نمی خوام دچار این مشکلات بشم. باز هم متشکرم. اجرتون با خدا، چه جوابمو بدید چه نه.
مسئله مرتبط یافت نشد