با سلام در قران ایه ای داریم با این مضمون که حضرت علی در حال رکوع زکات پرداخت نموده اند و انگشتری خود را به فقیری بخشیده اند در جایی دیگر می خوانیم که در جنگ زمانی که تیر به پای حضرت علی اصابت کرد طبیب گفت که باید گوشت پا را برید و تیر را دراورد گفتند که صبر کنید که علی به نماز برود زیرا در ان زمان علی حواسش کامل به خدا است اگر هر اتفاقی در دنیا بیفتد او نمی فهمد ایا در این دو رویداد تناقضی وجود ندارد که کسی انقدر در نماز حواسش به خدا باشد که اگر در دنیا هر اتفاقی بیفتد او نفهمد و از سوی دیگر در نماز انگشتر خود را به فقیر دهد ایا این عمل از هوشیاری صورت نگرفته است

با عرض سلامباید توجه داشت که میان خارج کردن پیکان از بدن و بخشیدن انگشتر به فقیر تفاوت بسیاری است؛ زیرا خارج کردن پیکان از بدن صرفا جنبه شخصی و جسمی دارد و از مقام توجه کامل به خداوند و استغراق در ذات او دور است. ولی توجه به حال بنده فقیر و محرومی که در مسجد پیغمبر اسلام صلی اللّه علیه وآله و سلم ناله مظلومانه سر داده و استرحام می کند، یک عمل خدایی و قربی است وبا توجه به خدا تناسب دارد. در حقیقت او توجه به خود نداشت، زیرا توجه به حال بینوا توجه به خود نیست، بلکه توجه به خداست به عبارت دیگر: کمک به خلق خدا و مستمندان و فقیران خود یکی از عبادات بزرگ است و با نماز که آن هم عبادتی است بس بزرگ سنخیت کامل دارد؛ بنابر این جای تعجب نیست که ناله سوزان و نافذ آن فقیر محروم و استرحام او در برابرمسلمانان، دل آگاه علی علیه السلام را هنگام نماز متوجه خود سازد و در ضمن آن عبادت، عبادت دیگری که هر دو برای خدا و جلب خشنودی او بوده است انجام دهد؛ حتی این عمل بقدری شایسته و ارزنده بود که آیه ای درباره آن نازل گردید. پاسخ به پرسشهای مذهبی، مکارم شیرازی- ناصر و جعفر سبحانی 1- سوره مائده، آیه 55.