با سلام
خانمی 33 ساله هستم. اینجانب در سن 20 سالگی ازدواج کردم و برای کار همسرم به زنجان منتقل شدیم. در آنجا پس از گرفتن مدک تحصیلی ام به مدت دوسال در جایی مشغول به کار شدم. سپس به شهر خودمان یعنی مشهد برگشتیم. در این زمان باردار شدم. و این قضیه باعث شد که به دنبال کار نروم. پس از زایمان نیز نسبت به فرزندم احساس مسئولیت می کردم و هیچ وقت فکر رفتن به سر کار را نداشتم. ولی الان که پسرم شش سالش شده است و خودم هم 33 ساله شده ام احساس پوچی می کنم و دوست دارم به سر کار بروم ولی دیگر احساس می کنم برای کار کردن دیر شده است یعنی سنم زیاد شده است. همین که فکر می کنم باید تا آخر عمرم در خانه بمانم اضطراب و دلهره ای تمام وجودم را فرا می گیرد. تمام بدنم درد می کند.دچار افسردگی و وسواس هم هستم.احساس بدی دارم. احساس می کنم وقت تمام شده است . مثل اینکه در جلسه امتحان هستم وقت امتحان هم به پایان رسیده است در صورتی که به هیچ سوالی هم جواب نداده ام. خواهشمندم مرا راهنمایی کنید چگونه با شرایط کنار بیایم و این احساسات را نداشته باشم.

با سلام.خواهر خوبم مسئله این است که شما بی جهت و بدون دلیل برای خود محدودیتی ایجاد کرده اید و در حصار این محدودیت خود را گرفتار کرده اید . در صورتی که شما در دامنه زمانی هستید که هم عقلانیت و منطق و تجربه خوبی دارید و هم توان و قدرت جوانی در شما باقی مانده . به زندگی خصوصی خود نگاه نکنید . دختران زیادی در این سنین هستند که هنوز ازدواج نکرده اند و خود را جوان می دانند و اهداف و برنامه های زیادی رادر زندگی هنوز مورد پی گیری قرار می دهند .متاسفانه در خانم های جوان این عادت وجود دارد که پس از آوردن یک یا دو فرزند به مزاح هم که شده خود را پیر و ناتوان قلمداد می کنند و یا زندگی را یکنواخت و بی هدف می دانند . و همین شوخی ها در عرض مدتی به یک پیام منفی و جدی تبدیل می شود . در حالی که 33 سالگی به هبچ عنوان زمان دیری برا ی دنبال کردن اهداف زندگی نیست .با انگیزه بالا جویای کار باشید .