با سلام و عرض (خدا قوت!) من پسری 18 ساله هستم و جدیدا خیلی نسبت به وضعیت ظاهریم حساس شده ام. از رنگ پوست گرفته تا طول قد و مدام برای خودم عیب تراشی می کنم. این موضوع هم تمام فکر من را مشغول کرده است. حتی موقع درس خواندن به سراغم می آید و مرا دلسرد می مند. البته این موضوع اخیرا اتفاق افتاده و قبلا چنین مشکلی نداشتم. برای رفع آن چه راهکاری پیشنهاد می کنید. بسیار متشکرم. (این هشتمین سوالی بود که امروز از بخش مشاوره پرسیدم و امیدوارم تبیان به خاطر زحمت دادن به مشاوران عضویتم را لغو نکند!)

با سلام.دوست خوبم بسیاری از نوجوانان در این سنین به چنین مشغله های ذهنی دچار می شوند . دلیل این امر این است که تغییرات هورمونی به ایجاد تغییراتی در اندام ها و اعضای بدن می انجامد و تا پایان سن بلوغ تمامی این تغییرات بایکدیگر تعادل پیدا می کنند . لذا نوجوان به دلیل حساسیتی که به جسم خود پیدا می کند همواره به دنبال آن است که عیب های خود را بزرگ نمایی کرده و برای آنها ناراحتی داشته باشد . راهکار این قضیه این است که به داشته ها و نعمت های حاضر توجه کنید . شما اعضای سالمی دارید. سلامتی دارید. با روشی عادی و روالی معمولی دارید بحران نوجوانی را سپری می کنید . خیلی راحت نفس می کشید . خیلی راحت اندام های خود را تکان می دهید و.. .این ها را گفتم تا بدانید افرادی در کنار ما هستند که برای همین کارهای بدیهی و به نظر ساده ناتوانند .آن وقت ما خود را درگیر بزرگ شدن موقتی بینی و یا تیره شدن رنگ پوست می کنیم . آیا شنیده ای شکر نعمت نعمتت افزون کند؟ خب مسلما ناشکری . ایراد گرفتن می تونه غضب خداوند را بر انگیزد . قرار نیست از همه حیث تمام و کمال باشیم. هر نعمت منتی است بر ما و لطفی است از جانب خدا. خداوند وظیفه ای در قبال آن ندارد . پس قدردان باشید و بر داشته ها و نعمت ها بیشتر توجه کنید . خوشحال باشید که خداوند شما را قابل دانسته تا با داشتن سلامتی بندگی اش را بکنید و خود را محک بزنید .